“คุณชายอิ่มแล้วหรือ?” หยวนอีเอ่ยถามขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปนานสองนานก็ยังไม่เห็นคุณชายของตนยกตะเกียบขึ้นมาอีก
“อืม...เจ้ากินต่อไปเถอะ อิ่มแล้วก็จัดการเรื่องห้องพักให้ด้วย ข้าจะไปเดินเล่นสักครู่” หยวนอียังไม่ทันเอ่ยปากอะไรคุณชายของเขาก็เดินออกไปพ้นประตูโรงเตี๊ยมเสียแล้ว
“เฮ้อ!...เหตุใดจึงได้อาการหนักนักนะ” หยวนอีว่าแล้วคีบชิ้นไก่ผัดกับอะไรสักอย่างที่เขามองไม่ออกเข้าปากกินต่อ
ก่อนหน้านี้เขาเองก็พอจะรู้อยู่ว่าความรู้สึกของคุณชายตนที่มีต่อสตรีนางนั้นเป็นเช่นไร แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้มีอาการอะไรรุนแรงเหมือนกับในตอนนี้ ด้วยเพราะเวลานั้นต่างฝ่ายต่างก็เป็นเพียงเด็กน้อยอายุไม่กี่หนาวเท่านั้นเอง ทว่าเวลาผ่านไปไม่กี่ปี ไฉนคุณชายของเขากลับกลายเป็นบุรุษหนุ่มที่คลั่งรักไปได้?
และทั้งๆ ที่เพียงแค่ได้ยินข่าวทางอ้อมของนาง โดยที่ยังไม่ได้รับการยืนยันด้วยซ้ำเท่านั้น คุณชายของเขาก็ออกอาการอยู่ไม่สุขจนต้องดิ้นรนไปด
