ก็อย่างว่าคุณเฟยไม่ใช่คนใจดีอะไรแค่เขายอมถ่ายรูปให้ก็เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากแล้ว รูปคู่มันเป็นเรื่องที่เพ้อฝัน
ฉันมองแผ่นหลังกว้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบเดินตามไปแบบเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่ถนัดใส่ส้นสูงเดินจริง ๆ คนตัวสูงเดินนำไปแบบไม่รอและไม่หันมามองเลย เขาไปรอที่ลิฟต์แล้ว ส่วนฉันเพิ่งจะเดินมาได้ไม่กี่ก้าว
พอเดินเข้าลิฟต์ก็ถูกมองด้วยสายตาดุอีกตามเคย เพราะใครล่ะขอใส่รองเท้าธรรมดาก็ไม่ได้อยากให้ใส่ส้นสูงดีนัก
“อย่าทำให้ฉันขายหน้า”
“ไม่อยากขายหน้า ทำไมคุณไม่เลือกผู้หญิงที่เป็นลูกผู้ดีมาเดินคู่ล่ะคะ จะเลือกหนูทำไม” ฉันรีบเถียงกลับ ไม่ต่างอะไรกับคุณเฟยที่รีบตอบเหมือนกัน “ฉันไม่ชอบออกงานคู่กับคนที่ไม่รู้จัก”
ฉันไม่ได้พูดเถียงกลับเพราะสายตาเหลือบมาเห็นตัวเลขที่ลิฟต์มันลดลงเรื่อย ๆ บ่งบอกว่าตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาที่ฉันกลัวแล้ว หัวใจดวงน้อยเต้นรัวรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“นะ... หนูต้องทำตัวยังไงบ้างค
