#คฤหาสน์หลังใหญ่
ฉันทำหน้าบึ้งตั้งแต่นั่งรถจนมาถึงที่บ้าน เหตุผลเพราะถูกฉุดลากอย่างกับหมูกับหมา
“เอาของไปเก็บ”
“ค่ะ”
ฉันหยิบถุงนับสิบใบที่เบาะหลัง แล้วเดินดุ่ม ๆ เข้าบ้าน ยังเจ็บแขนจากการถูกลากอยู่เลยเนี่ย ขอโทษกันบ้างก็ไม่ได้
“ต่อไปนี้ฉันจะไม่พาเธอออกไปข้างนอกอีก” อุตส่าห์เร่งฝีเท้าเดินเร็ว ๆ แต่อีกคนที่ขายาวกว่าเดินตามมาแบบชิลล์ ๆ
“หนูไม่ได้คิดจะหนีสักหน่อย เชื่อบ้างสิคะ” ฉันเอาของวางลงบนโซฟาแล้วหันไปอธิบาย
“ถุงใบนั้นของเธอ”
“คะ? มีของหนูด้วยเหรอคะ”
“อืม” อารมณ์ไหนก็ไม่รู้ ตอนแรกหงุดหงิดตอนนี้มาทำหน้านิ่ง ตามอารมณ์ไม่ทันจริง ๆ ยากกว่าทำงานบ้านก็คือการปรับอารมณ์ให้ทันเจ้านายนี่แหละ
“ขะ... ขอบคุณค่ะ”
“เอาของไปไว้ที่ห้อง แล้วไปเก็บใบไม้ออกจากสระน้ำ”
“ค่ะ”
ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือหยิบถุงที่สีแตกต่างจากใบอื่นขึ้นมาแล้วเดินกลับห้องแบบ งง ๆ
พอปิดประตูห้องก็รีบเปิดดูว่าของใ
