ความลับของคุณหมอ

EP 2 ซวย

EP 2 ซวย

จนท : วันนี้คุณหมอจะค้างหรอค่ะ

PP : ใช่ครับอยากเคลียร์เอกสารให้เสร็จเลย

จนท : คืนนี้คุณหมอไตรเป็นคนอยู่เวรค่ะ

PP : ขอบคุณครับ

เพราะงานที่บริษัทช่วงนี้ไม่ค่อยยุ่งแต่เรื่องส่วนตัวมากกว่าที่ทำให้เขานอนไม่ค่อยหลับ อยากหาอะไรทำเพลิน ๆ สงบ ๆ เขาเลยอ้างจะเข้ามาดูเอกสารของทางนี้แทน เขาใช้เวลาเดินดูน้องหมา น้องแมว ที่อยู่ในห้องพักฟื้นจากอาการป่วย กับ โซนโรงแรมที่รับฝากสัตว์เลี้ยง ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างมาก เขารักสัตว์แต่ที่บ้านไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงสักตัวเดียว ด้วยหลายเหตุผลทำให้เขาต้องมาทำเรื่องนี้เป็นงานเป็นการแทน

PP : ไงเรา...ส้มฉุนฉันไม่มานานอ้วนจนพุงลากพื้นแล้ว

เมี๊ยว เสียงตอบรับของเจ้าแมวส้มอ้วนเดินไปมาถูกับขาของเขา มันถูกเก็บมาเลี้ยงตอนที่นี่สร้างเสร็จแมวมันหายไปทิ้งมันไว้ใต้กองไม้ที่รอเก็บกวาด เพราะมันอยู่ที่นี่มานานกว่าเจ้าหน้าที่คนแรก มันเลยออกจะหยิ่ง ๆ หน่อยมองเหมือนทุกคนเป็นทาสของมัน ช่วงแรก ๆ มันยังได้เดินไปมาด้านหน้าโรงพยาบาลคอยช่วยรับลูกค้า แต่ตอนนี้มันเริ่มแก่แล้วเลยถูกจำกัดบริเวณอยู่ในโซนด้านหลังกับเจ้าหน้าที่แทน

23 : 30 น.

เสียงกริ่งดังเตือนจากด้านล่างว่ามีคนเข้ามาด้านใน PP เลยเดินไปดูที่จอว่าเป็นลูกค้าหรือใคร ผู้หญิงคนเมื่อกลางวันที่ชนเขา คนที่พาเจ้าก้อนแป้งมาสินะ ทำไมมาดึกขนาดนี้แต่ด้านล่างก็มีเจ้าหน้าที่อยู่ตลอด 24 ชม. เขาเลยไม่ต้องลงไป

PP : อีก 1 อาทิตย์ก้อนแป้งต้องมาฉัดวัคซีน

Va : ได้ค่ะ

PP : คนปกติไม่มีใครมาเวลานี้

Va : ค่ะ...ฉันเป็นคนไปปกติ

ร่างบางชักสีหน้าใส่ทันทีเพราะอะไรถึงชอบพูดจาแบบนี้ใส่คนที่เพิ่งเคยเจอกันด้วย ส่วนเขาก็มองสำรวจเจ้านายของก้อนแป้ง ที่ตอนนี้ใส่ชุดเดรสสั้นผ่าข้างเผยให้เห็นต้นขาขาวเนียน แต่รองเท้าเป็นรองเท้าแตะทั่วไป

PP : คราวหน้าอย่ามาดึกมาเช้ากลางวันเด็ก ๆ อยู่ที่นี่ยังไงก็ปลอดภัย

Va : ค่ะ !!!

เธอรับก้อนแป้งจากมือเจ้าหน้าที่แล้วก็เดินออกประตูไปที่จอดรถ PP ยืนมองไฟท้ายรถหรูที่ขับห่างออกไปจากโรงพยาบาล เขาเดินกลับขึ้นไปที่ห้องส่วนตัวเตรียมตัวนอน หลังจากไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายคืน จริงๆ เขามีบ้านพักส่วนตัวแต่บางครั้งชอบมาที่นี่ จะได้เล่นกับบรรดาเจ้าตัวเล็กตัวใหญ่ขนปุยเพื่อคลายเครียด ก่อนเช้าอีกวันจะกลับไปเป็นนักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่เจ้าของธูรกิจด้านอสังหาหลายใหญ่ ทายาทคนเดียวของตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่ง เพียงแต่มีข่าวซุบซิบในวงสังคมชั้นสูงว่าเขาเป็นลูกที่พ่อไม่ต้องการ ข่าวลือต่างๆ นานา ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่มีใครเคยเห็นหรือรู้ว่าใครกันแน่เป็นพ่อของเขา แต่เขากับแม่รู้ดีและรู้ถึงเหตุผลที่ต้องอดทนไม่พูดถึงเรื่องนี้

Mom : พรุ่งนี้อย่าลืมนัดกินข้าวกับสมาคมนะเปเปอร์

PP : ครับแม่

Mom : ไม่ต้องมารับแม่นะเดี๋ยวไปกันที่งาน

PP : ครับ

งานเลี้ยงหรูหราของสมาคมที่คนรวย ๆ จัดตั้งขึ้นไม่ได้มีความหมายอะไรนอกจากพบปะพูดคุย อวดร่ำอวดรวยใส่กันหาความจริงใจไม่ได้เลย แต่ก็ต้องมางานแบบนี้เขาจะอยู่ไปเกิน 2 ชั่วโมง พอได้สิ่งที่ต้องการเขาจะกลับทันที อะไรคือสิ่งที่เขาต้องการนะหรอ ความลับของทุกคนนั้นละ เขาเพิ่งยืนอยู่เงียบ ๆ มองพฤติกรรมของผู้คน ใครเป็นชู้กับใคร ใครกำลังจะหย่ากัน เรื่องเหล่านี้สำคัญเพราะการจะซื้อหุ้นหรือซื้อที่ดินทองคำสักที่ต้องเข้าทางให้ถูก ความลับพวกนี้จะทำให้เขาถือไพ่เหนือกว่า และใช้เป็นการต่อรองชั้นดี

PP : เฮ้อ...

Va : ขะ ขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ ชุดคุณเลอะหมดเลยเดี๋ยวฉันจัดการให้นะคะ

PP : เธออีกแล้ว

Va : นาย

PP : ขยันชนผู้ชายเก่งนะ

Va : โอ๊ย...ก็บอกขอโทษไงใครจะบ้าตั้งใจชน

PP : ฮึ

Va : เดี๋ยวคุณส่งเลขบัญชีมาฉันจ่ายค่าชุดให้

PP : 28,000 USD

Va : โอเค 28,000 ห๊า..US หรอ

PP : ใช่

Va : บ้าบอมาก

PP : เอาเบอร์เธอมาฉันจะให้คนส่งใบไปเก็บ

ร่างบางได้แต่ทำใจหยิบนามบัตรส่งให้ไปเพราะดูจากเนื้อผ้าและกระดุมข้อมือก็รู้แล้วว่าเป็นแบรนด์จากฝั่งยุโรป เธออยู่ในวงการนี้มาหลายปีก็ถึงกลับไปไม่เป็น ไวน์สีแดงเบอร์กันดี้มันหกใส่บอกเลยว่าไม่มีทางจะซักออกหมด แต่ตัวเลขมันก็สูงจนเธอเสียศูนย์ไปเลย กระเป๋าที่เธออยากได้มาครอบครองเดือนหน้าถูกพับเก็บไปเรียบร้อยแล้วตอนนี้ คงต้องขายเสื้อผ้าไปอีกพักใหญ่เพื่อเก็บเงินใหม่ให้ครบ

Va : หน้าเลือดชะมัด

PP : ฉันได้ยิน

Va : ก็จริงนิ่

PP : อย่าหนีล่ะฉันมีประวัติเธอ

Va : ...

PP : เจ้าก้อนแป้งไง

เขาพูดจบก็เก็บนามบัตรเธอไปด้านในสูท แล้วก็เดินหันหลังไปทันทีเหมือนที่ทำเมื่อวาน ทำไมเธอต้องซวยขนาดนี้เจอคนคนเดียวในเวลาไม่ห่างกันแต่ซวยชนเขาทุกรอบ เธอเลยตัดสินไม่อยู่ที่งานต่อเลยเดินไปลาพ่อกับแม่ที่ยังพูดคุยกับเพื่อน ๆ ในสังคมอยู่อย่างออกรสออกชาติ บ้านเธอมีพี่น้อง 3 คน พี่ชายพี่สาวเป็นคนที่ได้ดั่งใจพ่อแม่เสมอ เธอเหมือนคนเดียวที่นอกคอกสักหน่อย แต่ก็ได้รับความรักและการเลี้ยงดูที่ดี ถึงจะไม่เท่าพี่ ๆ ก็เถอะ เธอมางานเพราะต้องมาเพื่อหน้าตาสังคมของที่บ้าน ตอนนี้ก็ได้เวลาสมควรที่เธอจะกลับพ่อแม่ก็ไม่รั้งเธอไว้หรอก