ตรึงใจใฝ่รัก

ตอนที่ สอง กลลวงเทพบุตร 2

ชลาลัยรีบวิ่งกลับมาห้องทำงาน เมื่อมองดูเวลาแล้วก็พักเที่ยงพอดี หญิงสาวเลยคว้ากระเป๋าเพื่อจะออกไปทานข้าวข้างนอก พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าต่อสายถึงเพื่อนรักเพื่อจะชวนไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน

พายุที่เดินออกมาจากห้องประชุมก็เห็นหลังไว ๆ ของชลาลัยกำลังเดินไปยังลิฟต์เลยตามไป “จะไปไหนครับ แฟนผม?”

กวน Teen!...อีกแล้ว ไอ้บ้า!... ชลาลัยต่อว่าพายุในใจก่อนจะหันมาแสร้งยิ้มให้แล้วตอบว่า

“ไปกินข้าวค่ะท่านประธาน” พูดจบ ลิฟต์ก็มาพอดี เธอจึงรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ และมีเทพบุตรมารยาตามติดมาด้วยอีกคน “เฮ้อ!...” ถอนหายใจให้กับคนน่ารำคาญอย่างชายหนุ่ม

“เรียกพี่เคสิ อย่าเรียกท่านประธาน เป็นแฟนกัน เขาถือนะตัวเอง” มีแฟนทั้งทีอยากทำตัวน่ารักแอ๊บแบ๊วเหมือนวัยรุ่นสมัยนี้บ้าง ถึงแม้วัยจะเลยมาก็เถอะแต่พายุก็ไม่สน ขอแค่แม่เนื้อนวลชอบเขาก็พอ

“ฉันจะทำยังไงกับคุณดี คุณพายุ ช่วยบอกฉันที ฉันจะได้ทำตาม” ถามเสียงเหนื่อย ๆ ด้วยความอ่อนใจตน ยิ่งใกล้ชิดยิ่งเผลอใจไปรัก

อยากบ้าตายใจไม่รักดีรักคนง่ายเกินไปไหม ท่องไว้คู่หมั้นแกหล่อ รวย และที่สำคัญรักแกด้วย ยัยน้ำคนสวย

เสียงหนึ่งร้องเตือนในใจว่าห้ามเผลอใจไปรักชายข้างกายเป็นอันขาด แต่ไม่ทันแล้วใจเอ๋ย เผลอไปเต็มดวงแล้วใจจ๋า

“ไม่เอายังไง ยอมเป็นเมียพี่ เป็นแม่ของลูกพี่ แค่นี้พี่ก็พอใจแล้วครับ บอกความต้องการไปแล้วยอมไหมครับน้ำเต้าของพี่ ม้วฟ!...” พร้อมกับทำปากจะจุ๊บชลาลัย ดีที่เธอหลบทัน ไม่งั้นปากหนาได้ทักทายแก้มเนียนเธอเป็นแน่แท้

“ที่คุณพูดมาฉันทำให้ไม่ได้ค่ะ บอกแล้วไงคะว่ามีคู่หมั้นแล้วและฉันก็รักเขามาก ไปละ ถึงชั้นพอดี” เอ่ยจบลิฟต์ก็เปิดพอดี สาวเจ้าคนสวยก็รีบสาวเท้าเล็กเดินไปยังลานจอดรถอย่างไว เพื่อไม่ให้คนหลงตัวเองตามทัน

ด้านบุรุษหนุ่มรูปงามพ่อเทพบุตรมาจุติก็รีบวิ่งไปยังรถของตนเพื่อจะได้ขับตามชลาลัยไป ตามไปดูให้เห็นกับตาว่าแม่สาวน้อยน้องนางนัดใครไว้ ถ้าเป็นผู้ชายได้เห็นดีกันแน่

“ไอ้คู่หมั้นนั่นมันหล่อนักเหรอถึงได้รักมัน รวยแคไหนกันเชียว ให้มันรู้ไป คนอย่างพายุจะสู้ไม่ได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลแหละงานนี้ โบราณเขาว่าไว้” พูดกับตัวเองขณะขับรถตามหญิงสาวไป

ด้านชลาลัยนัดพรรณิภามาทานข้าวร้านโปรดเจ้าเก่าในห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง เมื่อมาถึงห้างฯ หญิงสาวจอดรถและตรงดิ่งไปยังลิฟต์และกดชั้นที่ร้านอาหารนั้นตั้งอยู่ พอมาถึงชั้น ชลาลัยก็เดินยิ้มแย้มเดินตรงไปยังร้าน พอไปถึงร้านก็เจอแม่เพื่อนสาวสั่งอาหารรออยู่ก่อนแล้ว

“ช้านะตัวยัยน้ำ” พรรณิภาพูดทันทีที่ชลาลัยนั่งลง

“พอดีประชุมเพิ่งเสร็จตัว กว่าจะเสร็จเล่นแทบมึน แต่ช่างเถอะ รีบ ๆ กิน เราจะได้กลับไปรายงานการประชุมให้ท่านประธานฟัง”

“แหม!...ตัวจริงจังมากไปรึเปล่าเพื่อน”

“ไม่จริงจังได้ไงตัว เราเป็นพนักงานกินเงินเดือนนะ แต่อีกไม่นาน ไม่แน่อาจกลับไปขอเงินพ่อแม่ใช้ตัว เพราะทนเจ้านายไม่ไหว”

“ขอทานด้วยคนนะครับ” เสียงนุ่มลึกเอ่ยขึ้น พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ข้างชลาลัยออกมานั่ง โดยไม่ฟังคำอนุญาตของเจ้าของโต๊ะเลย

ชลาลัยหันขวับมาดูทันทีเมื่อเสียงนี้ช่างคุ่นเคยนัก “คุณพายุ!”

“เรียกทำไมครับ แฟนสาวของพี่” พายุหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ชลาลัย ก่อนจะหันไปสนใจเพื่อนของหญิงสาว “สวัสดีครับคุณ...?”

“พรรณิภา หรือออรี่ เพื่อนของน้ำค่ะ” พรรณิภารีบแนะนำตัวเองทันที เมื่อเห็นคนที่มาขอนั่งด้วย ใครจะไม่อยากแนะนำตัว ก็เทพบุตรองค์ใดก็ไม่รู้มาขอนั่งด้วย ใจเต้นตึกตักอยากเข้าไปกอดจูบเสียจริง

“สัวสดีครับคุณออรี่ ขอเรียกออรี่นะครับ จะได้เป็นกันเอง เพื่อนน้องน้ำก็เหมือนเพื่อนผม คุณคงยังไม่รู้ว่าผมคือใคร ผมขอแนะนำตัวเลยนครับ ขืนรอแฟนผมแนะนำคงชาติหน้า” พายุเหลือบมามองคนที่นั่งเก้าอี้ ๆ ข้าง ๆ ก็อดยิ้มให้กับความน่ารักของหญิงสาวไม่ได้ ขนาดหน้าบึ้งยังสวยเลย “ผมชื่อพายุ หรือเค เป็นเจ้านายที่ทำงานของน้ำ และเป็นแฟน และเป็นทั้งอนาคตของเธอด้วยครับ”

“อร๊ายยยยยยยยยยย...กรี๊ดดดดดดดดดดดด...ยัยน้ำ ตัวบอกที ทำบุญด้วยอะไรทำไมถึงมีแต่ฝรั่งหล่อ ๆ มาชอบตัว บอกทีเพื่อน หมากฝรั่งก็ใส่บาตรไปแล้ว หรือจะเอาธงชาติของต่างชาติใส่ไปด้วย เนื้อคู่ฝรั่งจะได้มาไว ๆ บอกทียัยน้ำ” พอพายุแนะนำตัวเสร็จพรรณิภากรี๊ดลั่นร้านจนใคร ๆ มองมายังโต๊ะอาหารที่พวกเขานั่งอยู่

พายุได้แต่ยิ้มด้วยความภาคภูมิที่เพื่อนของชลาลัยปลื้มตน

“ยัยออรี่ ตัวถามเราสักคำไหมว่าอยากได้แฟนฝรั่ง เราอยากได้เกาหลี เราชอบแบบนั้น ไม่ชอบฝรั่ง หรือลูกครึ่งอะไรทั้งนั้นจบไหม” ชลาลัยเพลียกับเพื่อนจริง ๆ อายคนหมดแล้วตอนนี้ แทบอยากจะเดินหนีออกจากร้าน ก็แม่เพื่อนสาวเล่นกรี๊ดดังขนาดนี้เป็นใครจะไม่อาย

“ห้ามเลยนะน้องน้ำ มีพี่เคแล้วห้ามมองใคร คู่หมั้นก็เป็นได้แค่ในนาม น้ำต้องรักพี่คนเดียว จริงไหมครับ น้องออรี่คนสวย” พายุหาแนวร่วม

“ใช่แล้วค่ะพี่เค ออรี่เชียร์ขาดใจค่ะ” พรรณิภาเห็นด้วยเต็มที่

“เฮ้อ!...หยุดป่วนชีวิตฉันสักทีเถอะคุณพายุ ฉันเริ่มหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ” ชลาลัยเอ่ยเสียงแข็ง พร้อมกับจิกตาไปยังเพื่อนรักเพื่อเป็นสัญญาณให้เงียบ

ยัยออรี่นะออรี่ ไม่คิดจะเข้าข้างกันเลยใช่ไหม ยังไปกรี๊ดเขาอีก เพลียกับเพื่อนจริง ๆ บ้าผู้ชายเกินไปแล้ว อดบ่นเพื่อนในใจไม่ได้

“พี่ไม่ได้ป่วน แต่พี่รักถึงมาให้เห็นหน้า อยากตามไปทุกที่ แม้แต่ทุกวินาทีของน้องน้ำพี่ก็อยากอยู่ด้วย ไล่ให้ตายพี่ก็รักน้องน้ำ เราไม่ได้เพิ่งรู้จักกัน แต่เรารู้จักกันมานานแล้ว เพียงแต่น้ำจำพี่ไม่ได้ก็เท่านั้น แต่ใจพี่จำได้ไม่เคยลืม” พายุตบตรงอกซ้ายของตน เพื่อแสดงให้หญิงสาวรู้ว่าตนเก็บหญิงสาวไว้ในนี้ตลอดเวลา

“อะไรนะ คุณพูดอะไรของคุณ เราเพิ่งเคยเจอกัน อย่ามาสร้างเรื่องโกหกฉันนะ” ชลาลัยงงกับคำพูดของชายหนุ่ม

“พี่มันคนไม่สำคัญ มันเลยไม่น่าจดจำ” พายุตีหน้าเศร้าพูดออกมา

“กินข้าวกันเถอะค่ะ อาหารจะเย็นหมดแล้วนะ” พรรณิภาเห็นว่าบรรยากาศเริ่มจะตึงเครียดเลยพูดขัดขึ้น

“รีบกินจะได้รีบกลับไปทำงาน” ชลาลัยเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เพราะเธอเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วตอนนี้ ไม่อยากเห็นชายที่นั่งข้างตนเศร้า อยากให้อารมณ์ดีเหมือนก่อนหน้านี้ “ไม่หิวเหรอคะคุณพายุ” ว่าแล้วก็ตักอาหารเข้าปากตน

“หิวครับ ป้อนหน่อยสิ เป็นแฟนกันต้องเอาใจกันนะ” สลัดความเศร้าทิ้งไว้ แล้วดึงความกะล่อนออกมาโชว์

กำลังสงสารอยู่ในใจ มาอีกแล้ว ให้มันน่ารักแบบนี้สิ ใจน้ำถึงได้เต้นไปหาตลอด

บ่นให้พ่อเทพบุตรหน้ามึนในใจ ก่อนจะเอ่ย “กินเองเถอะค่ะ รีบ ๆ กินจะได้รีบไปทำงาน ฉันเบื่อจะแก้เรื่องแฟนกับคุณแล้ว คุณอยากเห็นฉันเป็นแฟนก็เชิญ แต่สำหรับฉันคุณเป็นแค่เจ้านาย”

“ยัยน้ำ สงสารพี่เขา อย่าพูดแบบนั้นสิ รีบ ๆ กินเถอะค่ะพี่เค” พรรณิภาเริ่มจะเอาใจออกห่างเพื่อนมาอยู่ข้างคนหล่อแล้วสิ

“ไม่พูดไม่ได้ตัว ในเมื่อเรามีพี่อเล็กซ์อยู่แล้วทั้งคน เราจะไปมองหาคนอื่นเพื่ออะไร”

มันก็ถูกอย่างที่ชลาลัยว่า เธอลืมไปเลยว่าเพื่อนมีคู่หมั้นแล้ว ทำไมผู้ชายไม่มารุมจีบเธอแบบนี้นะ “ลืมไปเลยตัว แต่ช่วงนี้ พี่อเล็กซ์มะ...” พรรณิภาพูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงโทรศัพท์ชลาลัยก็ดังขึ้น

“ขอรับโทรศัพท์ก่อนนะคะคุณพายุ ยัยออรี่พูดถึงพี่อเล็กซ์ พี่อเล็กซ์ก็โทร.มาเลย ตัวนี่ปากมีของรึไงกัน” กดรับสายทันทีเมื่อพูดจบ

ต่างจากพายุตอนนี้ตีหน้าขรึม บึ้งตึง รอฟังว่าหญิงสาวจะพูดอะไรกับคู่หมั้น

พรรณิภาได้แต่แอบยิ้มให้กับความน่ารักของพายุที่แสดงความหึงหวงออกมาอย่างเปิดเผย งานนี้มีศึกชิงนางเกิดขึ้นแน่ คนนั้นก็ดี คนนี้ก็ดี และที่สำคัญหล่อบรรลัยพอ ๆ กัน ถ้าเธอเป็นชลาลัยก็คงเลือกไม่ถูกแน่ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน

“สวัสดีค่ะพี่อเล็กซ์” ชลาลัยทักปลายสายด้วยเสียงหวาน

“สวัสดีครับน้องน้ำ ไปทำงานวันแรกเป็นไงบ้างครับ” อเล็กซ์พ่อเทพบุตรซาตานตอบกลับเสียงนุ่ม

“ดีค่ะพี่อเล็กซ์ ว่าแต่พี่อเล็กซ์มีเรื่องอะไรคุยกับน้ำรึเปล่าคะ พอดีน้ำกำลังกินข้าวอยู่ค่ะ เดี๋ยวเลิกงานน้ำจะโทร.หาพี่อีกทีนะคะ” ชลาลัยพูดไปยิ้มไป

พายุได้แต่กัดฟันทนฟังหญิงสาวคุยกับคู่หมั้นด้วยความหึงหวง

“ครับคนดีของพี่ สู้ ๆ นะครับคนสวยของพี่”

“พี่อเล็กซ์ก็ด้วยนะคะ น้ำคิดถึงนะคะ” เธอรู้สึกกับอเล็กซ์เพียงแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่านี้เลย ที่คิดถึง คิดถึงด้วยความเคารพ ก็ตอนไปเรียนต่อ คนเคยอยู่บ้านเดียวกัน ไปรับไปส่งกันมันเป็นธรรมดาที่จะต้องผูกพันกัน

ยิ่งได้ยินคำว่าคิดถึงของชลาลัย พายุก็ยิ่งไม่ชอบใจใหญ่ อยากเห็นหน้าไอ้คู่หมั้นตัวร้ายนั่นจริง ๆ อยากสู้กันสักตั้ง แต่กว่าจะมาสู้ หญิงสาวคงหลงรักเขาจนหลงทางกลับบ้านไม่เป็นแน่

“กินข้าวกันเถอะค่ะ นี่ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้วนะคะ” พรรณิภาเห็นว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียดแล้วเมื่อมีความหึงหวงเข้ามาแทรกแซง

แล้วอาหารเที่ยงที่นานแสนนานสำหรับชลาลัยก็จบลง เมื่อทานอิ่ม พรรณิภาก็ขอแยกตัวไป เหลือไว้แต่เจ้านายและผู้ช่วยส่วนตัวสาว

เมื่อเหลือกันสองคนต่างฝ่ายต่างแยกกันไปขับรถของตนกลับมาทำงานที่บริษัท หลังจากอาหารเที่ยงนั้นมาจนถึงบริษัท พายุก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับสาวงามเลยแม้แต่คำเดียว จนถึงเวลาเลิกงาน แยกย้ายกันกลับ ชายหนุ่มก็กลับอย่างเงียบ ๆ โดยไม่สนใจคนนั่งร่วมห้องทำงานด้วยสักนิด