ตรึงใจใฝ่รัก

ตอนที่ หนึ่ง โปรยเสน่หารักแรก 5

หรือว่าเขาเกิดก่อนหญิงสาวนานไปเลยเพิ่งหากันเจอ ทำไมสวรรค์บันดาลรักแท้มาให้ช้าเช่นนี้หนอ...แล้วแบบนี้ต้องทำอย่างไรถึงได้คู่หมั้นคนอื่นมาเป็นเมีย สาวงามเล่นบอกเวลาโสดมาแล้ว โสดแค่ 5 เดือน ถ้าหลังจากนั้นไปคือเขาหมดสิทธิ์ในตัวหญิงสาวแล้ว 5 เดือนต้องทำเวลา จีบไม่ติดก็ต้องต่อติดท้องไว้ก่อน ถ้าท้องแล้วยังจะกล้าไปแต่งงานกับไอ้ฝรั่งที่หล่อน้อยกว่าเขาอีกก็ให้รู้ไป แต่จะทำยังไงถึงจะต่อติด งานนี้ใครจะช่วยเทพบุตรได้บอกที!

“ค่ะ ท่านประธาน” สวยเน้นคำด้วยความหมั่นไส้ “เอกสารพวกนี้เหรอคะ” เดินมาถึงพร้อมกับหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาอ่านดู

“เอกสารนี่แหละ ผมอยากให้คุณแยกเป็นชุด ๆ และอ่านทำความเข้าใจ ผมจะให้คุณเข้าประชุมพร้อมกันกับผม” หมดเวลาหยอดแล้ว ขอเวลาเป็นการเป็นงานบ้าง หยอดวันละนิด หัวใจระทวยวันละนิด ทำแบบนี้ทุกวัน น้องนางคนงามต้องตกหลุมรักเขาบ้างแหละน่า!...เห็นหน้าชลาลัยทีไรคิดถึงเนื้อเพลงนี้ทุกที

‘เธอสาว เธอสวย ฉันจึงได้มอง...หากเธอไม่สวย ฉันจะไม่มอง….

หากเธอไม่แจ่ม...ฉันจะไม่จ้อง...ฉันจะไม่มองให้หัวใจเต้น...’

เพลงนี้มารดาที่น่ารักเปิดให้ฟังตั้งแต่เด็ก จนเขาร้องได้ และชอบมาถึงทุกวันนี้ ยิ่งมาเห็นใบหน้าน้องนางยิ่งเหมาะกับเนื้อเพลง คิดแล้วอยากหยิกแก้มป่อง ๆ ของสาวสวยตรงหน้าเสียจริง

“ค่ะ ดิฉันจะทำความเข้าใจให้ละเอียดทุกจุดค่ะ” ว่าแล้วก็เดินถือเอกสารกลับไปนั่งโต๊ะทำงานขอตน เพราะขืนยังยืนอยู่ตรงนี้มีหวังได้ควักลูกตาของชายผู้นี้ออกมาแน่ ๆ ไม่รู้จะจ้องหน้าเธออะไรหนักหนา รู้หรอกว่าสวย แต่อย่ามองได้ไหม เขินเป็นเหมือนกันนะ แถมคนที่จ้องหล่อน้อยเสียที่ไหน เทพบุตรตัวพ่อเลยทีเดียว

‘ใจจ๋าใจ อย่านะ อย่าเผลอไปรักเขาเชียว รักแล้วมันแก้ยาก แต่ถ้าไม่รักนี่จะเสียใจ อร๊าย!...ใจจ๋าใจคิดอะไรอยู่เนี่ย ไม่อยากรักเทพบุตรคนนี้เลย แต่จะฝืนไปได้นานเท่าไหร่หนอใจจ๋า...’

เสียงใจจ๋าของชลาลัยกำลังทำงานหนักกับความคิดของหัวใจที่โผล่ออกมาแบบไม่ได้นัดหมาย พุ่งชนออกมาอย่างจังตั้งแต่วันที่ได้พบบุรุษรูปงามนามว่าพายุ ทุกอย่างในร่างกายเสียการทรงตัวไปหมด โดยเฉพาะใจจ๋าใจดวงนี้ ตั้งแต่วันสัมภาษณ์งานไปก็เอาแต่นอนละเมอเพ้อฝันว่าได้นอนกอดชายผู้นี้ ความฝันนี้มาแต่แห่งใด สวรรค์จ๋า โปรดส่งเขาไปไหนก็ได้ อย่าส่งเขามาในวันที่เธอกำลังจะมีเจ้าของ อีกไม่กี่เดือนแล้วหนาที่จะมีคนมาเป็นเจ้าของ ถึงไม่เต็มใจให้จับจองแต่ก็มิอาจขัดบัญชาการของบิดารมารดาผู้ให้กำเนิดได้

“มีอะไรสงสัยถามผมได้นะ น้องน้ำคนสวย” สังเกตตั้งแต่หญิงสาวเดินไปถึงโต๊ะทำงานแล้ว ท่าทางดูเหม่อลอยชอบกล

คนที่ความคิดกำลังลอยออกนอกเรื่อง ไม่ได้รับรู้เสียงของชายหนุ่มเลย ตอนนี้ในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น

“น้องน้ำเต้าคิดอะไรอยู่ครับ” ครั้งนี้ไม่ได้ยืนถามที่โต๊ะทำงานของตน แต่เขามายืนชิดอยู่ข้างหลังของหญิงสาวแล้ว พร้อมโน้มตัวลงยื่นจมูกเข้าไปใกล้กับใบหน้ากลมป่องของชลาลัยเพื่อสูดดมเอากลิ่นน้ำหอมของหญิงสาวเข้าไปให้เต็มรัก

รู้สึกเหมือนมีอะไรมาอยู่ใกล้แก้มของตนเลยยกมือขึ้นปัด “อุ้ย!...” เมื่อมือเล็กปัดโดนอะไรบางอย่าง เลยหันไปทางสิ่งแปลกปลอม แล้วก็ได้สบกับนัยน์ตาสีชาของชายหนุ่ม

เมื่อตาสองตาจ้องมองกัน ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายเหมือนหยุดหมุนไป แต่มีกระแสไฟฟ้าเข้ามาแทนที่ โดยเฉพาะตรงกลางระหว่างดวงตาของคนทั้งสองที่กำลังจ้องมองกันด้วยความคิดที่หลากหลาย

“อะ...เออ!...มีอะไรคะท่านประธาน” เมื่อสำนึกได้ว่าไม่ควรจ้องตากับบุรุษผู้นี้นานเลยถามออกไป ตอนนี้ร่างกายเหมือนกำลังมีกระแสไฟฟ้าเชื่อมต่อกับคนตัวโตแปลก ถ้าหายตัวไปได้คงหายไปนานแล้ว ไม่มานั่งควบคุมตัวเองแบบนี้หรอก

เสียงใสถามขึ้นสติของพ่อเทพบุตรก็กลับมาเช่นกัน เมื่อกี้หลงทาง คิดไปถึงวิมานรักบนเตียงที่มีตนกับสาวน้อยนางนี้กำลังนอนโอบกอดกัน แค่คิดก็รู้สึกดีแล้ว ถ้ามันเป็นเรื่องจริงจะวิเศษมากเลย

“ไม่มีอะไรหรอก พอดีพี่เคเห็นน้องน้ำเหม่อ ๆ เลยเดินมาถามว่าคิดอะไรอยู่ หรือว่าคิดถึงพี่กันครับ”

นั่นไงความกะล่อนมาอีกแล้ว เป็นการเป็นงานได้ไม่นานก็กลับมาเกี้ยวเธออีกแล้ว ให้ตายสิ สวยจะเป็นลม

ต่อว่าชายหนุ่มในใจก่อนจะตอบตรงกันข้ามกับความในใจ “เฮ้อ!...อย่าเรียกฉันแบบนี้เลยค่ะ ขอร้องทีเถอะท่านประธาน และเมื่อกี้ ดิฉันยอมรับว่าเหม่อจริง ๆ แต่ไม่ได้เหม่อถึงท่านประธาน ดิฉันเหม่อถึงคู่หมั้นค่ะ” ไม่รู้เลยว่าคำว่าคู่หมั้นของหญิงสาวมันกระแทกความเถื่อนในกายที่ฝังอยู่ในใจให้ตื่นตัวขึ้นมาอย่างกับรถไฟฟ้าความเร็วสูง

ประโยคก่อนหน้านั้นไม่ได้มีความสำคัญอะไร ไม่ได้เข้าหูเขาเลยแม้แต่น้อย แต่คำว่า ‘เหม่อถึงคู่หมั้น’ มันทำให้ความโกรธติดไฟฟ้าแรงสูงปะทุขึ้นมาอย่างแรง ความเร็วของเน็ต 4G ที่ว่าแรงยังต้องแพ้ความโกรธที่กำลังเกิดขึ้นในใจตอนนี้เลย

“คิดถึงมันมากนักใช่ไหม ไอ้คู่หมั้นนั่น!....” กระชากคนตัวเล็กขึ้นถามด้วยความโกรธ จนหลงลืมไปว่าตนเองไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งเรื่องของเธอ แต่ในเมื่อเธอได้หัวใจเขาไปแล้วตั้งแต่ 4 ปีก่อน ก็ควรต้องรับผิดชอบสิ

ชลาลัยน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บ มึนงงกับการกระทำของเจ้านาย ว่าทำไมต้องโกรธเธอด้วย ชายผู้นี้มีสิทธิ์อะไรถึงมาตะคอกเสียงดังใส่เธอแบบนี้ เขาไม่ใช่คนสำคัญ ไม่ใช่คนรัก มีสิทธิ์อะไรมาหึงหวงสวยแบบนี้

“ปล่อยนะคะน้ำเจ็บ” หญิงสาวเลือกใช้ชื่อเล่นตัวเองแทนคำว่า ‘ดิฉัน’

ความหึงหวง ความโกรธบดบังตาไปเสียหมด น้ำตากำลังเอ่อคลอเบ้าตากลมโตของคนที่ตนบีบหัวไหล่มนก็มองข้ามมองไม่เห็น ตอนนี้มองเห็นสิ่งเดียวในใจคือ ใครก็ไม่มีสิทธิ์ในคนตัวเล็กนี้ ถึงจะเป็นคู่หมั้นก็ตาม อีกตั้ง 5 เดือนกว่าจะแต่งงานกัน ให้มันรู้ไปว่าเขาจะยิงประตูไม่เข้าสักลูก

“ปล่อยน้ำเถอะค่ะ น้ำเจ็บ คุณพายุ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงเพิ่มแรงไปที่มือบีบหัวไหล่อยู่เลยบอกกล่าวอีกครั้ง หวังเหลือเกินว่าเขาจะปล่อย

ได้ยินเสียงหวานแฝงความเจ็บ แรงที่บีบหัวไหล่มนก็คลายลง “จำไว้ อย่าพูดถึงไอ้คู่หมั้นนั่นอีก หากยังไม่แต่งงานกันอย่าพูดถึงมัน พี่จะถือว่าระยะเวลาที่น้ำทำงานกับพี่น้ำคือแฟนพี่” คนโกรธพูดเองเออเอง ไม่คิดจะถามสาวเจ้าเลยว่าอยากเป็นแฟนคนเจ้าอารมณ์ร้อนอย่างตนไหม ไม่มี ไม่ถามเลย เพราะกลัวว่าถามไปแล้วคำตอบที่ได้มาจะเป็นความดื้อรั้นของสาวงาม

“ปล่อยได้แล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับน้ำ น้ำเป็นแค่ผู้ช่วยส่วนตัวคุณ และขอโทษที่พูดถึงคู่หมั้นที่รักมาก ก็คนมันรักเลยต้องเอ่ยถึง ส่วนคุณก็เป็นแค่เจ้านายเท่านั้น อย่ามารวบรัดเอาน้ำไปเป็นแฟนคุณ เพราะฉันไม่อยากเป็น ถ้าอยากมีแฟนมากนัก ทำไมไม่ไปหาจีบคนอื่น จะมายุ่งทำไมกับคนมีเจ้าของอย่างฉัน”

เอ่ยจบก็ปัดมือหนาออกจากไหล่ตน พร้อมกับผลักคนตัวโตออกไปให้ห่าง

“ถ้ายังอยากให้เป็นผู้ช่วยส่วนตัวก็ควรรู้จักรักษาระยะว่างระหว่างใจไว้ด้วย น้ำรู้ว่าน้ำสวย ใครเห็นใครรัก น้ำก็ขอบคุณด้วยที่มีใจให้ แต่น้ำต้องขอโทษที่ไม่อาจเชื่อสัมพันธ์รักตอบได้ เนื่องจากมีเจ้าของจับจองมานานแล้วค่ะ”

ไม่รู้แหละว่าชายหนุ่มรักตนไหม แต่กิริยาอาการของบุรุษหนุ่มตรงหน้านี้มันเป็นอาการหึงชัด ๆ ถ้าไม่รักจะหึงได้ไง แสดงว่าเขามีใจให้เธอเต็ม 100% แบบนี้ก็แสดงว่าใจเธอและใจเขาตรงกันสิ แต่ขอเล่นตัวให้มีค่านิด ถึงน้องจะยากแต่เชื่อเถอะน้องรักใครรักจริงนะพี่ขา

พายุกัดกรามแน่น ใบหน้าหล่อตอนนี้แปรเปลี่ยนไปจากเดิมมาก จากขาวเป็นแดง และกำลังจะกายเป็นดำด้วยความโกรธ ไม่มีใครบอกชลาลัยเลยรึไง เวลาไฟกำลังลุกอย่าริเอาน้ำมันมาราดให้มันโหมขึ้นแรง แม่สาวน้อยช่างปากกล้านัก แบบนี้ต้องสั่งสอน และเร็วเท่าความคิด ปากหนาก็ฉกลงไปบดเบียดกับปากอิ่มของสาวน้อยที่ช่างพูด ช่างหาคำมาเชือดเฉือนหัวใจเขานัก

มือเล็กพยายามผลักไสชายหนุ่มออกแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไร เขาก็ยิ่งเอามือหนาจับท้ายทอยเธอให้อยู่นิ่ง เพื่อจะได้มอบบทเรียนความรักให้หญิงสาวได้รู้รสรัก จากจูบที่ดุดันเอาแต่ใจ กลับกลายมาเป็นจูบที่อ่อนโยนเมื่อแม่สาวน้อยจูบตอบอย่างไร้เดียงสา

งานนี้ต้องมีสอนกันเสียแล้ว ไอ้ฝรั่งนั่นไม่เคยสอนเธอจูบเลยรึไง ถึงได้ไร้เดียงสาแบบนี้ พายุพึมพำในใจขณะที่มอบจูบที่อ่อนหวานให้สาวเจ้าได้รู้สึกตราตรึงใจ

ปากน้อยของชลาลัยเปิดรับลิ้นร้อนของพายุเข้ามาอย่างไร้เดียงสา ความไม่เคยจึงทำให้อยากรู้อยากลอง จนลืมไปเสียสนิทว่ามันไม่ควรทำแบบนี้กับคนที่เพิ่งรู้จักกัน แถมยังเป็นเจ้านายอีกด้วย แต่ตอนนี้ไฟราคะได้เข้าครอบงำความไร้เดียงสาของเธอเสียแล้ว

ลิ้นร้อนของชายหนุ่มควานหาความหวานในโพรงปากของหญิงสาวอย่างชำนาญ ใคร ๆ ก็บอกว่าเขาเป็นฤๅษีอยู่ในถ้ำ ใครว่าเรื่องแบบนี้เขาขาด คนภายนอกคงคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาเป็นผู้ชายนะ เรื่องแบบนี้มันก็มีบ้างเป็นธรรมดา อาจจะอาทิตย์ละครั้งบ้างเป็นครั้งครา

เมื่อสาวไร้ประสบการณ์คล้อยตาม มือหนาก็เริ่มเลื้อยไปตามเรือนร่างงามของสาวเจ้า เลื้อยหาช่องว่างที่จะเข้าไปสัมผัสเนื้อแท้ของหญิงสาว

ชุดสวยของสาวเจ้าก็ต้องหลุดลุ่ยออกเมื่อมือปลาไหลเลื้อยไล่ไปตามซอกอกงาม เสียงครวญเล็กดังออกมาด้วยความเสียวซ่านอ่อนประสบการณ์ ไร้แรงต้านทาน แต่เมื่อจิตใต้สำนึกขัดขืน สติกลับมา จึงรวบรวมแรงทั้งหมดไปที่มือ ผลักคนตัวโตออกอย่างไม่ไยดี แถมกับตบไปบนใบหน้าเทพบุตรซ้อนกันสองที

เผียะ! เผียะ!

ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อจะหันกลับมาอีกก็เป็นอันต้องเจอลูกตบของคนตัวเล็กไปอีกหนึ่งที สรุปโดนไปสองครั้งติด ๆ กัน

“น้ำ!” มือสากลูบแก้มข้างที่โดนตบเบา ๆ ด้วยความเจ็บ ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าจะโดนตบแรง ๆ แบบนี้ ก็เล่นตบซ้อนกันสองครั้ง เลือดปากแตก ถ้ามีกระจกอยู่ใกล้ ๆ เขาคงไปส่องดูรอยนิ้วมือทั้งห้าบนใบหน้าแล้วตอนนี้

“ทำไม!”สาวเจ้าจ้องตากลับอย่างไม่เกรงกลัว

“กล้าทำแบบนี้กับพี่ได้ไง พี่ก็แค่อยากจูบแฟนเฉย ๆ พี่ผิดตรงไหน”

ใช่ เขาโกรธ โกรธที่เธอผลักไสสัมผัสตน ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกกำลังไปได้สวย แต่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม? ทำไมต้องรังเกียจสัมผัสเขาด้วย ไม่เข้าใจเลย หรือว่าเกิดสำนึกได้ว่าตนมีคู่หมั้น ไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้เธอเป็นแฟนเขาแล้วจะมีคู่หมั้นก็ไม่สน ใจที่หลุดลอยไปเมื่อ 4 ปีก่อนเธอก็เป็นคนคว้าไปแบบไม่รู้ตัว ไม่สนจะเอาคนนี้ จะเอาคนนี้มาเป็นแม่ของลูก

ไม่ยอมก็จะปล้ำ ไม่สนใจก็จะยัดเยียด ไม่สนก็จะตื้อ ให้มันรู้ไปว่าคู่หมั้นกับเทพบุตรอย่างเขา ใครจะแน่กว่ากัน มาสู้กันสิ ห้าเดือนนี้ชลาลัยต้องหลงเขา มันคือสิ่งแรกที่เขาคิดไว้ตั้งแต่เห็นแม่นวลน้องอีกครั้ง ใจเลยสั่งมาแบบนี้

“ผิดที่ฉันไม่ใช่แฟนท่านประธาน อย่ามาทำกิริยาต่ำ ๆ แบบนี้กับดิฉัน และตบเมื่อกี้ถือว่าเป็นการเตือนก็แล้วกันนะคะ” ผู้ชายคนนี้ดื้อจริง ๆ คิดเองเออเอง มโนไปเองว่าเธอเป็นแฟนเขา ได้อยากเป็นก็อยากเป็น แต่ต้องรอดูกันไปก่อน

ใจน้ำเป็นของพี่เคตั้งแต่จูบแรกแล้ว รู้ไหมจูบแรกน้ำเป็นของพี่ ฉะนั้นพี่ต้องรับผิดชอบพาน้ำวิวาห์เหาะ น้ำไม่อยากแต่งงานกับพี่อเล็กซ์

แสร้งทำไม่พอใจที่ชายหนุ่มทำกับตนแบบนี้ แต่ข้างในระริกระรี้จนเนื้อเต้นที่เทพบุตรตรงหน้าคือคนได้จูบแรกของตน

“ทำไมจะไม่ใช่แฟนพี่ ก็บอกแล้วไง ระยะเวลาน้ำทำงานกับพี่ เราสองคนคือแฟนกัน ไม่ว่าพี่ไปไหน ทำอะไร น้ำต้องไปกับพี่ ส่วนคู่หมั้นมีได้ก็ถอนได้ ถ้าไอ้คู่หมั้นนั่นมันรักน้ำจริง มันคงตามน้ำมาเมืองไทยแล้ว แต่นี่อยู่คนละประเทศ แค่นี้พี่ก็รู้แล้วมันไม่ได้รักน้ำ” ด้วยอารมณ์ที่กำลังร้อน ก็เลยเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป

เอ๊ะ!...รู้ได้ไงว่าคู่หมั้นเธอเป็นชาวต่างชาติ แถมอยู่เมืองนอก ก็ในเมื่อเธอไม่ได้บอกเขาสักคำ หรือว่า...

”ท่านประธานรู้ได้ไงว่าคู่หมั้นดิฉันอยู่ไหน เป็นชาวต่างชาติ หรือว่าคุณให้คนสืบเรื่องของดิฉันคะ” ถามอย่างเอาเรื่อง

“กะ...ก็...”

พายุได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ติดอ่างพูดไม่ออก

“คุณเคครับ ถึงเวลาประชุมนานแล้วนะครับ เมื่อไหร่จะไป ทุกคนกำลังรออยู่นะครับ” เป็นเสียงเขมไทเองที่เปิดประตูเข้ามาช่วยเทพบุตรได้ทันเวลา

“ขอบคุณคุณเขมที่เข้ามาถูกจังหวะ ผมพร้อมแล้ว ไปกันครับ น้องน้ำไปประชุมกัน” เมื่อเอ่ยจบก็รีบเดินออกไปโดยไม่รอหญิงสาวเลย ก็ในเมื่อเขากำลังจนมุมอยู่พอดี

เขมไทได้แต่ยืนมึนงงกับเจ้านายของตน “คุณน้ำพร้อมไหมครับ ถ้าพร้อมก็ตามมาที่ห้องประชุมเลยนะครับ”

เขมไทหันมาคุยกับหญิงสาวที่ตอนนี้แต่งตัวไม่เรียบร้อยเท่าไรก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไม่อีกคน

“ยัยน้ำทำไมตัวยอมให้เขากอดจูบ แบบนี้จะทำยังไง แถมคุณเขมก็ดันมาเห็นเราในสภาพนี้อีก อร๊ายยยย...ต๊าย!...คุณหนูน้ำคนงามจะทำไง ฮือ!...” หญิงสาวครวญกับตัวเอง พร้อมกับจัดชุดของตนให้เข้าที่ ก่อนจะหยิบเอกสารบนโต๊ะตามบุคคลทั้งสองไป ด้วยความเขินอาย