อีกไม่นานหรอกไลลาจะต้องยอมแพ้ กลไกในร่างกายมันเกิดขึ้นตามธรรมชาติ ร่างกายจะผลิตน้ำนมออกมาเพื่อให้ทารกได้ดื่มกิน หากฝืนต่อต้าน ความเจ็บปวดต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
อู่นอนที่มีเด็กชายแรกคลอดนอนอยู่ด้านใน มานีเดินมาเกาะขอบอู่ ก้มมองหลานชายใบหน้ายับยู่นี่ ด้วยสายตาเอ็นดู
“ยินดีต้อนรับนะคริสเตียน” เสียงพึมพำดังเบาๆ
เด็กชายปรือตามอง มานียิ้มกว้าง หนึ่งชีวิตที่เป็นเลือดเนื้อของไลลา เป็นบุตรชายที่เธออุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือน
“พี่ ทำไมฉันเจ็บหน้าอกแบบนี้ล่ะ?” ไลลาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงบ่นดังแผ่วๆ
เธอทรงตัวลุกขึ้นนั่ง ชะเง้อมองมานีที่นั่งหลับอยู่ไม่ไกล
มานีกระวีกระวาดขยับเข้ามาใกล้ๆ หญิงสาวอมยิ้ม เมื่อมองเห็นรอยหยดน้ำนมที่ซึมผ่านเสื้อตัวโคร่งของไลลาออกมา
“พี่บอกเธอแล้วไง หากเธอไม่ให้คริสเตียนกินนม ร่างกายก็จะประท้วงแบบนี้แหละ”
ร่างกายผลิตน้ำนมเพื่อเป็นอาหารให้กับทารกแรกเกิด เป็นกลไลทางธรรมชาติของผู้หญ
