“เธอไปหลงรักไอ้บ้านั่นหรือไง รักไอ้หน้าจืดคนนั้นใช่ไหม ใช่ไหม!” เสียงกร้าวก้มลงมาตะโกนใส่หน้าคนในอ้อมกอดด้วยความเจ็บปวด แค้นเคือง ชิงชัง ผสมปนเปไปหมด “ฉันจะบอกอะไรให้เธอรู้ไว้นะชญานินทร์”
“ฉันไม่อยากรู้ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณภูผา”
“เธอต้องฟัง! แล้วจำไว้ในสมองอันน้อยๆ ของเธอด้วยนะชญานินทร์” เงียบก่อนจะพูดในสิ่งที่เขากักเก็บไว้มานานหลายปีแล้ว “เธอเป็นของฉันตั้งแต่วันที่เธอเหยียบย่างเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว ดังนั้นเธอไม่มีสิทธิ์ไปรักใครนอกจากฉันจำไว้”
“ไม่ คุณมันบ้า ฉันเป็นเด็กในปกครองของคุณนะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำกับฉันแบบนี้”
“แล้วจะมีอะไรไหม ถ้าฉันจะเอาเด็กในปกครองเป็นเมีย เธอต้องเป็นเมียฉันคนเดียวจำไว้นะชญานินทร์ ร่างกายของเธอมันเป็นของฉัน”
“กรี๊ด! ไอ้ผู้ชายบ้า โรคจิต งี่เง่า และทุเรศที่สุดเลย”
ภูผาทนไม่ได้กับสิ่งที่คนที่เขารักมาต่อว่าดุด่าเขาแบบนี้ ทำไมเขาต้องมาทะเลาะกับเธ
