ซาตานหลงเงารัก

ซาตานหลงเงารัก EP.06

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ภูผาเดินตามสองสาวอย่างเบื่อๆ วันนี้เป็นวันที่แสนจะโหดร้ายสำหรับเขาจริงๆ ตั้งแต่อลินลดาเข้ามาอยู่ในบ้าน เขาก็ได้แต่ปวดหัวกับหญิงสาวไม่ใช่น้อย ไม่ว่าจะไปไหนก็ต้องบังคับพาเขาออกมาด้วยเสมอ วันนี้ก็อีกเช่นกัน วันอาทิตย์ที่แสนจะสบายของเขากลับต้องมาหมดลงเพราะผู้หญิงสองคนนี้ สองมือถือถุงกระดาษนับสิบใบ คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่ามันเป็นของใคร ถ้าไม่ใช่ของอลินลดากับชญานินทร์ เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงได้ชอบการช้อปปิ้งกันนัก จะซื้ออะไรกันนักหนา เสื้อผ้าก็เดิมๆ ซื้อกันไปทำไมเยอะแยะ ซื้อไปก็ใช่ว่าจะใส่หมดทุกตัวเสียหน่อย สิ้นเปลืองเงินโดยใช่เหตุ

“ลดา วันนี้มันวันหยุดฉันนะ นี่จะไม่ให้ฉันได้พักผ่อนเลยหรือไง แล้วดูสิให้มาถืออะไรกันเนี้ย”

คนเสียงเข้มโวยวายออกมาด้วยความไม่พอใจ มือทั้งสองข้างเมื่อยล้าไปหมด แต่ดูสิแม่สองสาวต่างวัยยังคงเดินซื้อโน่นซื้อนี่กันอย่างสนุกสนาน มันน่าโมโหเหลือเกิน

อลินลดาหยุดเดินหันมามองคนขี้โวยวายด้วยความสงสาร ใจจริงเธอก็ไม่อยากชวนญาติหนุ่มมาหรอก แต่ก็อดสงสารเด็กสาวข้างกายไม่ได้ ยิ่งเห็นใบหน้าหวานเศร้าก็อดสงสารและเห็นใจไม่ได้

จะว่าไปญาติหนุ่มของเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรชญานินทร์มากนัก ความรักความเอ็นดูก็คงจะมีให้แบบน้องสาวมากกว่าที่จะเป็นคนรัก แต่ชญานินทร์นี่สิกลับรักญาติผู้พี่เธออย่างหมดใจ

“เอาน่าคุณภู ยังไงพวกเราก็ออกกันมาแล้ว อย่ามาบ่นให้เสียบรรยากาศสิคะ”

“เหรอ แล้วนี่พวกเราสองคนจะเดินกันไปถึงไหน นี่มันใกล้บ่ายสามแล้วนะ เดินกันมาตั้งแต่เที่ยงไม่หิวกันบ้างหรือยังไง”

“คุณภูหิวแล้วหรือคะ” คนหน้าหวานถามขึ้น แต่น้ำเสียงนั้นกับเป็นของชญานินทร์แทน

“ก็ใช่นะสิ ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า” ภูผาหันมาพูดเสียงเข้มปนเขียวใส่ชญานินทร์ด้วยความไม่สบอารมณ์

ชญานินทร์ได้แต่ยืนหน้าซีดกับน้ำเสียงเข้มปนเขียวของชายหนุ่ม นึกเสียใจที่ออกมากับอลินลดาวันนี้ ดูๆ ไปถ้าหากไม่เพราะเธอภูผาคงได้พักผ่อนสบายอยู่กับบ้าน วันนี้เป็นวันหยุดของเขานี่นา

อลินลดาก้มลงมามองเด็กสาวอย่างสงสาร นี่ถ้าหากชญานินทร์ไม่รักภูผาเธอคงไม่ชวนชายหนุ่มออกมาหรอก เริ่มเสียใจกับแผนการครั้งนี้เสียแล้วสิ

“งั้นเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า ดีไหมหนูโรส”

“ก็ดีค่ะ” หนูโรสพยักหน้าตอบรับอย่างเศร้า “คุณภูคะ มาเดี๋ยวหนูโรสช่วยถือก็แล้วกัน”

“ก็ดีเหมือนกัน เมื่อยจะตาย ซื้ออะไรกันนักหนา” เขายังโวยวายไม่เลิก ไม่ได้สนใจท่าทางของเด็กสาวเลยว่าเป็นอย่างไร ยื่นถุงกระดาษให้ก่อนจะเดินตรงไปยังร้านอาหารในห้าง

“พี่ขอโทษนะหนูโรสที่ทำให้หนูโรสไม่สบายใจ มาเดี๋ยวพี่ช่วยถือ” อลินลดาปลอบใจน้องสาวอย่างเห็นใจและสงสาร ไม่เข้าใจญาติหนุ่มเลยจริงๆ ว่าทำไมถึงได้ทำนิสัยแบบนี้กับชญานินทร์

“ช่างเถอะค่ะพี่ลดา หนูโรสผิดเองแหละที่ไม่เจียมตัว”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกหนูโรส อย่าคิดแบบนั้นสิ” อลินลดาได้แต่สงสาร ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมชญานินทร์ถึงได้รักญาติหนุ่มของเธอ จะว่าไปทั้งภูผาและชญานินทร์ก็อายุห่างกันไม่ใช่น้อย แต่ทำไมชญานินทร์ถึงปักใจรักญาติหนุ่มของเธอ อายุอย่างชญานินทร์น่าจะสนใจหรือชอบเด็กหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันสิ แต่นี่อะไรกันดันมาหลงรักผู้ชายที่อายุห่างกันเกือบรอบแบบนี้

“บางทีหนูโรสอาจจะแค่รักคุณภูเหมือนพ่อ เหมือนพี่ชายก็ได้นะคะพี่ลดา เพราะหนูโรสไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นเขา”

“หนูโรส!”

“เอาเป็นว่าหนูโรสจะกลับไปคิดอีกทีก็แล้วกันค่ะพี่ลดา ว่าจริงๆ แล้วหนูโรสคิดยังไงกับคุณภู รักคุณภูแบบไหน มันอาจจะเป็นแค่ความหลงในรูปร่างหน้าตาก็เป็นไปได้” ชญานินทร์ตัดสินใจพูดขึ้นหลังจากที่คิดมานานแล้ว ยิ่งเธอรักหลานชายของผู้มีพระคุณมากเท่าไร เธอก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น ตัดใจเสียตอนนี้ยังดีกว่ามานั่งเสียใจแบบนี้ทุกวัน

“หนูโรส” อลินลดาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นสายตาเจ็บปวดในดวงตาคู่สวยนั้น เธอทำถูกหรือเปล่าที่พยายามให้ชญานินทร์ใกล้ชิดญาติหนุ่ม

“ขอบคุณพี่ลดามากนะคะที่ช่วยหนูโรส บางทีหนูโรสอาจจะไม่เหมาะสมกับคุณภูหรอกค่ะ อีกอย่างหนูโรสก็อ่อนกว่าคุณภูตั้งเยอะ มันอาจจะแค่ความหลงและแอบปลื้มมากกว่า”

“พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวคุณภูเธอจะโกรธเอาอีก” อลินลดาพูดตัดบท ไม่อยากให้น้องสาวพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจตัวเองไปมากกว่านี้ เห็นๆ กันอยู่ว่าเด็กสาวคนนี้รักภูผาขนาดไหน มาพูดแบบนี้เธอไม่มีทางเชื่อหรอก แต่ก็ช่างเถอะถือว่าให้เป็นเรื่องของอนาคตก็แล้วกัน

/////////////

ภูผานั่งมองสองสาวเดินเข้ามาก็ได้แต่หงุดหงิด ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมอลินลดาต้องพาชญานินทร์ออกมาเที่ยวด้วย อายุของเด็กสาวคนนี้ก็น่าจะไปเที่ยวกับพวกเพื่อนสิ มายุ่งวุ่นวายอยู่กับเขาและอลินลดาทำไมกัน แต่จะว่าไปทั้งอลินลดาและชญานินทร์อายุก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไรเลย ถ้าไปเที่ยวด้วยกันก็ไม่แปลก แต่เขาห่างกับสองสาวนั้นตั้งหลายปี จะว่าไปเขาก็สามสิบกว่าแล้วนี่นา อลินลดาเพิ่งยี่สิบสอง ส่วนชญานินทร์ก็เพิ่งยี่สิบเอ็ด ถ้าลองสังเกตให้ดีอลินลดาก็ดูสวย หวาน น่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย แต่แววตานี่สิที่มันดูสวย น่าหลงใหล

ถึงแม้บางส่วนก็คล้ายกับวนิดาญาติผู้น้องของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนจากอุบัติเหตุรถชนก็ตาม ส่วนชญานินทร์นั่นดูสวย น่ารัก ตาโต แก้มป่อง อย่างกับปลาทอง แต่ก็นั่นแหละเพราะอายุของชญานินทร์ยังน้อยอยู่มั้ง ความน่ารัก ความสวยเลยยังมีให้เห็นแบบนี้ ใบหน้าไร้การตบแต่ง นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาชอบอลินลดาและชญานินทร์ สองสาวต่างวัยคู่นี้ไม่ชอบแต่งหน้า แบบนี้ก็ดูสวยน่ารักไปอีกแบบ ส่วนใหญ่เขาเจอแต่ผู้หญิงที่แต่งตัวจัด นุ่งน้อยห่มน้อยกันทั้งนั้น

“ขอโทษที่มาช้านะคะ” อลินลดาพูดขณะเลื่อนเก้าอี้มานั่ง “หนูโรสจะทานอะไรดี” เธอหันมาถามน้องสาวอย่างเป็นห่วง ยิ่งเห็นใบหน้าหวานดูเศร้าก็ยิ่งเป็นห่วง

คุณภูก็ไม่น่ารักเอาเสียเลย ดูสิทำหน้าแบบนี้ไงล่ะ ถึงทำให้หนูโรสของเธอกำลังตัดใจ

“ไม่เป็นไร อยากจะทานอะไรก็สั่งเลย มื้อนี้เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”

เขาพูดขณะลอบมองชญานินทร์ ถ้าสายตาเขาดูไม่ผิด เด็กสาวกำลังกังวลอะไรอยู่ไม่รู้ สายตาคู่สวยนั้นมันดูหมองเศร้า ไร้ชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อ หญิงสาวกังวลเรื่องอะไร แล้วทำไมต้องนั่งก้มซะขนาดนั้น นึกสงสัยในความเปลี่ยนแปลงของชญานินทร์อย่างช่วยไม่ได้ ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เมื่อกี้ยังยิ้มอารมณ์ดีอยู่เลย แล้วตอนนี้ดูสิกลับมานั่งเงียบไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ

///////////

...โปรดติดตามตอนต่อไป...