แผลของปิงซวงดีขึ้นช้าๆ มีพยาบาลแสนใจร้ายคอยช่วยทาแผลและรังแกทุกวี่วัน มือหนาขยี้ยอดอกสีหวานและป้ายขี้ผึ้งทาแผลไปด้วย ใบหน้าหวานทุกข์ทรมานนัก จะครวญครางออกไปภายนอกก็มีคนมากมายนัก ทั้งยังมีครอบครัวของนางอีก ช่างน่าอับอายยิ่ง
"อ่ะ ฝ่าบาท หม่อมฉันบาดเจ็บอยู่นะเพคะ!!! "
ใบหน้าคมเบะปากคว่ำลง และเชยคางนางขึ้นมากระซิบเบาๆ
"เป็นความผิดของเจิ้นหรืออย่างไรกัน ใครใช้ให้เจ้าหนีออกมาจากวังหลวงกันเล่า เจ็บแค่นี้ยังน้อยนัก หน้าที่เหล่านี้มิใช่ของเจ้า แต่เจ้ากลับออกมาแส่หาเรื่องเอง เจิ้นมิลงโทษเจ้านั้นดีเท่าใดแล้ว"
ร่างบางดึงฝ่ามือแกร่งออกจากกายตน ยามดึงออกมือหนาก็ไต่ไปมามิอยู่นิ่ง ร่างบางสู้รบจนเหนื่อยหอบ สุดท้ายนางก็ต้องยอมให้กลืนกิน
ร่างบางถูกอุ้มขึ้นบนตักแกร่ง และยอดอกถูกกลืนกินอย่างตะกละตะกรามนัก ริมฝีปากร้อนๆดูดยอดอกนางจนจมหายไปในปากอุ่นร้อนในคราวเดียว เสียวจนจะบ้าคลั่ง มือหนารูดแก่นกายตนเองจ
