เสียงสายลมหวีดหวิวดังลอยมา และมินานผู้คนก็กางกระโจมและหลับลงสู่นิทรา จวบจนยามฟ้ามีแสงสว่าง ผู้คนจำนวนหนึ่งก็ยังมิตื่นขึ้นมา แต่ทว่าเกิดเสียงเอะอะดังขึ้นมาทันใด
"แย่แล้ว แย่แล้ว สิ่งของพระราชทานหายไปจนหมดสิ้นแล้ว เหลือไว้แต่รถม้า !!! "
ขุนนางเซี่ยยังมิตื่นขึ้นมา แม้จะเกิดเสียงเอะอะก็ตาม จวบจนยามบ่ายตะวันเคลื่อนไปแล้ว ขุนนางเซี่ยหาวเบาๆและปรือตาขึ้นยามได้ยินเสียงร่ำไห้ระงม
"พวกเราต้องตายแน่ๆ สิ่งของพระราชทานของฝ่าบาทและทองทั้งหมดถูกขโมยไปจนสิ้นแล้ว เช่นนี้จะทำเช่นใดดี คนมากมายในขบวนวังหลวงจะเชื่อเราได้อย่างไรว่ามีโจรมาปล้นชิง อีกทั้งหน้าที่นี้นั้นแต่เดิมก็มิใช่ของสกุลเซี่ย พระสนมเซี่ยนั้นต่างหากไปร้องขอฝ่าบาทมา หากเรามิอาจแจกของแก่ผู้ประสบภัยในยามนี้ มิเท่ากับว่าต้องมีโทษใหญ่หลวงแล้วเช่นนั้นหรือ !!! "
ขุนนางเซี่ยตาโตขึ้นวิ่งไปเปิดดูรถม้าทุกคัน ก่อนจะล้มตัวลงนั่งทรุดอย่างไร้เรี่ยวแรงนั
