ร่างแกร่งกรนเสียงดังลั่น เหล่าขันทีถอนหายใจโล่งอกทันที เหล่าแม่ทัพเร่งรุดมาประคองนายของตนด้วยตนเอง มิให้ขันทีประคองไป พระสนมอ๋าวส่ายหน้าเบาๆเดินออกไปทางทิศประตูวัง จนพบผู้คนบาดเจ็บ นางจึงช่วยพันแผลและห้ามเลือดตามสมควร ก่อนจะพบบิดาที่กายมีแต่โลหิตท่วมไปหมด ร่างบางเร่งขยับไปอย่างห่วงใยนัก
"ท่านพ่อกลับจวนเถิดเจ้าค่ะ ไปผลัดผ้าทำแผลก่อน ทางนี้เหล่าหมอหลวงและแม่ทัพต่างๆนั้นดูแลแล้ว ท่านเป็นเสนาบดีฝ่ายบุ๋น ปล่อยให้ฝ่ายบู๊จัดการเถิดเจ้าค่ะ "
เสนาบดีอ๋าวแย้มรอยยิ้มบาน และดึงบุตรสาวตนขึ้นม้าพาควบตะบึงไป เช่นยามที่นางยังเด็กอยู่
"กรี้ด ฮ่า ฮ่า ท่านพ่อสนุกจังเลยเจ้าค่ะ "
เสนาบดีอ๋าวเร่งควบม้าดึงให้ม้ายกขาหน้า และควบม้าเข้าจวนสกุลอ๋าว ยามถึงจวนผู้คนบาดเจ็บมากมาย ทำแผลเองเงียบๆ ปิงซวงเร่งสั่งคนต้มน้ำและเร่งช่วยทำแผลใส่ยาให้ผู้คน เหล่านักฆ่าในจวนหน้าแดงก่ำ ยามคุณหนูเล็กพันแผลให้ ใบหน้าแดงเลือดพุ่งออ
