บทที่ 6 จูบแรกมีค่าเสมอ (2)
1168 Words
“มุกว่านะคะ มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นคุณโจฮันจะเห็นนายเอเดอริกอะไรนั่นอยู่ที่ตึกร้างได้ยังไง” เธอเสนอความคิดเห็นตามที่สงสัย คิ้วเรียวสวยชนกันเป็นทางยาว
“ผมก็คิดเหมือนคุณมุกครับ แต่ลูกน้องของผมส่งข่าวมาบอกว่าไม่เจออะไรเลย” อังเดรเองก็คิดไม่ต่างจากมัดมุก และเขาก็ส่งคนไปดูแล้วแต่ไม่พบเบาะแสใด ๆ
“แปลกมากค่ะ หรือว่าจริง ๆ แล้วคุณโจฮันตาฝาด” เธอหันขวับไปมองเขาที่ตอนนี้นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเคร่งเครียด โจฮันรีบส่ายศีรษะปฏิเสธเพราะมั่นใจว่าตนเห็นเอเดอริกแน่นอน
“ผมมั่นใจ ผมเห็นคนใช้เครื่อง Hiden เต็มสองตา ถ้าไม่ใช่เอเดอริก แล้วจะเป็นใคร”
“เอาแบบนี้ดีไหมคะ เราลองไปสำรวจที่ตรงนั้นเองดีกว่า ไปวันนี้เลย”
“ไม่ต้องหรอก ไปวันนี้ก็ไม่มีประโยชน์ มันคงระวังตัวมาก ปล่อยเวลาไปก่อน ให้มันชะล่าใจสักนิดแล้วเราค่อยไปหาคำตอบ เอาเป็นว่าปิดการประชุม แยกย้ายกันไปพักผ่อน รอดูความเคลื่อนไหวอีกครั้ง”
“ก็ได้ค่ะ พวกมันต้องระวังตัวอยู่แน่นอน”
“ได้ครับคุณโจฮัน งั้นผมขอตัวกลับนะครับ”
“สวัสดีค่ะคุณอังเดร”
หญิงสาวยกมือขึ้นมาไหว้ผู้อาวุโสกว่าหลังจากที่เขาทำความเคารพเจ้านายเสร็จ เมื่อแผ่นหลังของอังเดรหายออกไปจากห้องรับแขก ความกระอักกระอ่วนก็มาเยือนทั้งสองคน โจฮันกับมัดมุกจ้องกันไปจ้องกันมาเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี สุดท้ายก็เป็นหญิงสาวที่เอ่ยปากทำลายบรรยากาศ
“เอ่อ เดี๋ยวมุกขอตัวไปทำความสะอาดห้องครัวก่อนนะคะ จานชาม ยังไม่ได้ล้างเลย”
“คุณแน่ใจใช่ไหมว่าทำได้ ที่บ้านคุณมีแม่บ้านนี่”
“ได้ค่ะ สบายมาก เรื่องใช้แรงไว้ใจมุกเถอะ คุณโจฮันไม่ต้องห่วง”
“ถ้าคุณมั่นใจผมก็โอเค มีอะไรเรียกผมได้ตลอด”
“รับทราบค่ะ”
มัดมุกยิ้มรับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีไปทางห้องครัว ปล่อยให้โจฮันนั่งอยู่เพียงลำพัง
ชายหนุ่มจึงใช้โอกาสนี้เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาแล้วทำงานที่ค้างต่อให้เสร็จ จากนั้นก็ประชุมทางไกลกับลูกน้องที่ให้ดูแลธุรกิจกาสิโนทั่วทุกมุมโลก ใช้เวลานานทีเดียวกว่าเขาจะจัดการเรื่องงานเรียบร้อย
โจฮันตัดสินใจจะไปดูคนรับใช้ของตนเสียหน่อยว่าเป็นอย่างไรแล้วบ้าง ขาทั้งสองข้างก้าวยังไม่ถึงประตูห้องครัวก็ได้ยินเสียงโครมครามดังออกมาราวกับเกิดสงครามก็ว่าได้ จึงรีบเดินให้เร็วขึ้น
ภาพที่เขาเห็นตอนนี้คือมัดมุกกำลังก้มลงเก็บเศษแก้ว เศษกระเบื้อง ที่ทำหล่นแตกด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ จนอดรู้สึกสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจเข้าไปช่วย
“คุณไม่ต้องเก็บแล้ว เดี๋ยวผมทำเอง ไปนั่งเถอะ”
“คุณโจฮัน คุณมาตอนไหนคะ ทำไมมุกไม่ได้ยิน”
“มาตอนที่คุณทำแก้วทำจานพวกนี้แตกไง”
“คือมันลื่นอะค่ะ มันก็เลยหลุดมือ” มุดมุกยกมือที่เต็มไปด้วยฟองให้เขาดู ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำข้าวของเสียหายตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่
ถ้าเขารู้ว่านอกจากเธอจะงกแล้วยังซุ่มซ่ามอีกจะไล่กลับบ้านไหมนะ
เธอคิดด้วยความสงสัยในขณะที่ยืนมองคนตัวโตจัดการเก็บเศษแก้วชิ้นสุดท้ายลงถังขยะ
“เสร็จแล้ว แต่คุณต้องถูพื้นตรงนี้ด้วย มันเลอะเห็นไหม” โจฮันชี้ไปยังพื้นสกปรกด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เพราะเป็นคนไม่ชอบความไร้ระเบียบตั้งแต่ไหนแต่ไร การเห็นพื้นกระเบื้องสีสวยเต็มไปด้วยคราบสามารถกระตุ้นต่อมความโกรธของเขาได้เหมือนกัน
“ได้ค่ะ เดี๋ยวมุกจัดการเอง คุณโจฮันตามสบายเลยค่ะ” มัดมุกยิ้มรับอย่างไม่อิดออด แต่ในใจด่าโจฮันไปเรียบร้อยแล้ว
คนบ้าอะไร เรื่องแค่นี้จะต้องทำหน้าดุด้วย เธอแค่ทำพื้นเลอะ ไม่ได้ทำผิดร้ายแรงเสียหน่อย
“ผมจะมองคุณอยู่ตรงนี้”
โจฮันเอ่ยเสียงเรียบหลังจากที่เดินไปยืนอีกมุมของห้อง แล้วชี้นิ้วไปบนพื้นเป็นสัญญาณบอกว่าเธอต้องลงมือทำเดี๋ยวนี้ เขาจะมองดูไม่ให้คลาดสายตา เผื่อเธอทำอะไรผิดอีกจะได้ด่าทีเดียว มัดมุกหน้าหงิกหน้างอพลางบ่นงึมงำขณะถูพื้น ทำให้คนที่กำลังยืนเฝ้าเกิดรอยยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
ตกเย็น เมื่อถึงเวลารับประทานอาหาร ไข่เจียวกุ้งสับร้อน ๆ กับถ้วยน้ำปลาที่มีพริกลอยอยู่ก็ถูกวางไว้ตรงหน้าของโจฮัน ด้วยความที่เธอทำกับข้าวเป็นเพียงไม่กี่อย่างจึงทำในสิ่งที่ถนัดมากที่สุด และได้รับคำชมบ่อย ๆ มาให้เจ้านายได้ลิ้มลอง
“ไข่เจียวกุ้งสับกับข้าวสวยร้อน ๆ ค่ะ รับรองอร่อย” เอ่ยด้วยความภาคภูมิใจ ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังงงกับอาหารตรงหน้า บอกตรง ๆ เขาไม่เคยกินมาก่อน อย่าว่าแต่กินเลย เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกจะดีกว่า
“กับข้าวอะไรของคุณ ทำไมเป็นแบบนี้” คนตัวโตขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย มองจานไข่เจียวกับถ้วยน้ำปลาสลับกับใบหน้าของแม่ครัวตัวป่วนที่กำลังยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ ปกติโจฮันจะสั่งให้อังเดรจัดการเรื่องอาหารการกิน ซึ่งมีแต่ของอร่อย ๆ หน้าตาดี ๆ ไม่ใช่อย่างที่เห็นแน่นอน
“นี่อาหารสุดอร่อยเลยนะคะ เรียกว่าไข่เจียวกุ้งสับ”
“อร่อยจริงเหรอ ผมว่ามันดูหน้าตาแปลก ๆ คุณทำผิดสูตรไหม”
“ถูกต้องแล้วค่ะ เชิญนั่งค่ะ รับรองได้กินแล้วจะติดใจ”
“คุณก็กินด้วยกันสิ” เขาผายมือให้เธอนั่ง มัดมุกจึงไม่รอช้า ในเมื่อเจ้านายอนุญาต มีเหรอคนรับใช้อย่างเธอจะปฏิเสธ หญิงจึงตักข้าวมาเพิ่มอีกจานแล้วนั่งลงตรงข้ามเขา จากนั้นก็ตักไข่เจียวใส่จานของตนเองพร้อมกับราดน้ำปลาที่มีพริกซอยลอยอยู่ลงไปนิดหน่อย ก่อนจะตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อย
โจฮันเห็นมัดมุกทำอย่างนั้นจึงไม่รอช้าที่จะลอกเลียนแบบ แต่เขากะปริมาณน้ำปลาไม่ถูก เมื่อข้าวไข่เจียวเข้าปากก็เจอกับความเค็มของน้ำปลาทันที ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาบิดเบ้อย่างน่าสงสาร ก่อนจะวิ่งไปคายอาหารทิ้งในถังขยะซึ่งวางอยู่ข้าง ๆ ตู้เย็น จากนั้นก็กลับมาเล่นงานแม่ครัวจำเป็นอยู่นานสองนาน
- Writer
