บทที่ 5 เบาะแสคนร้าย (2)
1273 Words
เช้าวันต่อมา ในขณะที่พระอาทิตย์ยังไม่ทันโผล่พ้นจากขอบฟ้า อยู่ ๆ โทรศัพท์ของมัดมุกก็มีข้อความจากแอปพลิเคชันสุดฮิตเด้งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
หญิงสาวที่กำลังนอนหลับสบายเป็นต้องสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ จึงรีบคว้ามาดูเพราะคิดว่าคงเกิดเรื่องไม่ดีแน่ที่ข้อความเข้ามาถี่ขนาดนี้
แต่เปล่าเลย ข้อความที่เด้งแบบไม่เกรงอกเกรงใจมาจากเจ้านายมนุษย์ต่างดาวของเธอต่างหาก ไม่รอช้าคนที่เพิ่งตื่นนอนจึงกดโทรออกทันทีด้วยความโมโหสุดขีดที่โจฮันมาขัดขวางความสุขของตนทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันหยุด
“สวัสดีค่ะเจ้านาย โทรมาแต่เช้ามีอะไรเหรอคะ”
“สวัสดีครับมัดมุก นี่คุณเพิ่งตื่นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิคะ คุณโจฮันจะส่งข้อความมาทำไมถี่ ๆ คนจะหลับจะนอน”
“ส่งไปเตือนคุณไง เช้านี้ถึงเวลาที่คุณต้องมาอยู่บ้านผมแล้ว”
“โธ่ ขอเวลาหน่อยไม่ได้เหรอคะ วันนี้วันหยุดนะคะ มุกขอนอนยาว ๆ สักครึ่งวัน”
“ไม่ได้ หรือคุณมุกจะให้ผมไปรับด้วยตัวเอง”
“โอเคค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลย ไม่ต้องมานะคะ แล้วเจอกันค่ะ สวัสดีค่ะเจ้านาย”
หญิงสาวกลอกตาบนไปหนึ่งทีให้แก่ความเยอะของเจ้านาย ก่อนจะตอบตกลงแล้ววางสายไป จากนั้นก็เข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำอยู่นานสองนาน
เมื่อออกมาก็รีบเก็บข้าวเก็บของที่คิดว่าจำเป็นลงกระเป๋า และไม่ลืมที่จะหยิบตุ๊กตาตัวโปรดไปด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงจะนอนไม่หลับแน่ แม้อายุจะแตะเลขสามแล้วก็ตาม
มัดมุกลากกระเป๋าลงมาจากชั้นสองก็เจอเข้ากับป้าแม่บ้านจึงโกหกไปว่าช่วงนี้จะไม่อยู่บ้านสักพักใหญ่ ๆ เพราะเธอจะไปพักบ้านเพื่อนเป็นการชั่วคราว ฝากดูแลบ้านหลังนี้ให้ด้วย แต่เรื่องที่เธอออกไปอยู่ที่อื่นห้ามบอกพี่สาวเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเธอโดนซักถามแน่
เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย รถมินิคูเปอร์สีดำก็ค่อย ๆ เคลื่อนไปตามถนนใหญ่ เพียงไม่กี่นาทีก็มาถึงบ้านของโจฮันที่ตอนนี้มีเลขาฯ หนุ่มนั่งอยู่ด้วยเพราะโดนตามตัวมาตั้งแต่เช้า
“สวัสดีค่ะคุณโจฮัน คุณอังเดร” หญิงสาวยกมือขึ้นมาไหว้สองหนุ่มที่มีอายุมากกว่าตนด้วยท่าทางประหลาดใจแล้วสังเกตใบหน้าของทั้งสองไปด้วย พร้อมกับขมวดคิ้ว ทำให้โจฮันต้องเอ่ยถาม
“คุณกำลังสงสัยผมกับอังเดร” เขาถามเหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร มัดมุกจึงพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับเฉลยข้อสงสัยของตนเอง แล้วจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของอังเดรเพื่อหาข้อแตกต่างของทั้งสองคน
“ถูกต้องเลยค่ะ บอกตามตรงนะคะ ตอนนี้มุกไม่เชื่อว่าคุณอังเดรจะเป็นคนบนโลกนี้” เธอส่ายศีรษะไม่เชื่อ
“ผมเป็นคนบนโลกนี้อย่างคุณมุกครับ ไม่ได้เป็นมนุษย์ต่างดาวอย่างคุณโจฮัน” เจ้าตัวเฉลยเอง
“จริงเหรอคะ ไม่อยากจะเชื่อ มุกเห็นพวกคุณเข้ากันได้ดีมาก เหมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่า”
“จริงสิ อังเดรเป็นลูกน้องของคุณอาผม เราก็เลยได้มาทำงานด้วยกัน แต่เรามีนิสัยคล้ายกัน เลยคุยกันถูกคอ”
“คุณอา! หมายความว่านอกจากคุณโจฮัน นายตัวร้ายคนนั้น ยังมีมนุษย์ต่างดาวอีกเหรอคะ! ไม่อยากจะเชื่อ”
“เท่าที่ผมรู้ก็ใช่ แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้ เพราะดาวดวงนี้อาจจะมีมนุษย์ต่างดาวจากดาวดวงอื่น ๆ กำลังเดินเล่นอยู่ที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้ แค่พวกคุณไม่รู้เท่านั้นเอง มีแต่คนบนโลกนี้เท่านั้นแหละที่หามนุษย์บนดาวอื่นไม่เจอ ไม่ใช่ว่ามนุษย์บนดาวอื่นจะหาพวกคุณไม่เจอนี่”
“พูดซะขนลุกเลย คุณโจฮันพูดแบบนี้ทำให้มุกระแวงเลยเนี่ย”
“อย่าคิดมากเลยคุณ ผมก็พูดไปตามประสบการณ์ของตัวเอง เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้คุณเอากระเป๋าไปเก็บในห้องเถอะ จะได้มาคุยเรื่องที่ผมไปเจอมาเมื่อคืน”
“เรื่องอะไรเหรอคะ เมื่อคืนคุณโจฮันไปเจออะไรมางั้นเหรอ”
“ใช่ครับคุณมัดมุก เมื่อคืนเจ้านายไปเจอเรื่องตื่นเต้นมา แต่ตอนนี้คุณตามผมไปเก็บกระเป๋าก่อนดีกว่า เจ้านายเป็นพวกระเบียบจัด ไม่ชอบเห็นอะไรอยู่ไม่เป็นที่ไม่เป็นทาง”
“มนุษย์ต่างดาวเรื่องมากเหมือนกันเนอะ”
“มากกว่าพวกเราอีกครับคุณมุก”
สองหนุ่มสาวหัวเราะคิกคักขณะนินทาความเยอะของเจ้านายในระยะเผาขน โจฮันจึงถลึงตาใส่ทั้งคู่ ก่อนจะสั่งให้อังเดรไปเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเอง ส่วนมัดมุกเขาจะเป็นคนพาไปที่ห้องนอนเอง เลขาฯ หนุ่มไม่รอช้า รีบหันหลังหนีแล้วเดินไปทางห้องครัวทันที ปล่อยให้ผู้อาศัยคนใหม่เดินไปกับโจฮันเพียงลำพัง
ห้องนอนของมัดมุกอยู่ติดกับห้องนอนของโจฮัน แต่มีขนาดเล็กกว่า หญิงสาวลากกระเป๋าไปวางข้างเตียงเรียบร้อยก็หันมามองเจ้านายที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์ด้วยความเคร่งเครียด
มัดมุกค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้แล้วเรียกชื่อเขาเบา ๆ แต่โจฮันเหมือนไม่ได้ยิน เธอจึงตัดสินใจเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นพร้อมกับสะกิดที่แขนไปด้วย ชายหนุ่มเลยหันมามอง ทำให้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันแค่คืบ ตาทั้งสองดวงจึงประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ นานหลายนาทีกว่าที่หญิงสาวจะเป็นคนเอ่ยทำลายบรรยากาศแปลก ๆ รอบตัว
“เอ่อ มุกว่าเราออกไปคุยเรื่องงานดีกว่าค่ะ” เธอยิ้มแบบเขิน ๆ ก่อนจะชี้ไปทางประตูห้องแล้วเดินนำไปทันที
“ครับ งั้นเราออกไปกันเถอะ”
โจฮันเองก็ยิ้มไม่ต่างจากคนตรงหน้า เพราะไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดีกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เกิดมาเขาไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามขนาดนี้มาก่อนเลย
แม้แต่ช่วงที่อยู่บนดาวปิตูเรส ทำให้หัวใจของชายหนุ่มมีอาการกระตุกแปลก ๆ ในจังหวะที่กำลังเดินตามหญิงสาวจึงเอามือขึ้นมานวดตรงหน้าอกราวกับคนป่วย
“คุณโจฮันไม่สบายเหรอคะ” มัดมุกหันมาเห็นพอดีจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร ไปเถอะ” โจฮันปฏิเสธอย่างไม่เต็มเสียงนัก
“แต่มุกเห็นคุณจับหน้าอก หรือคุณเจ็บหน้าอกคะ”
“คือผม...” / “มีอะไรคะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น บอกมุกได้นะคะ”
โจฮันยังไม่ทันเอ่ยปฏิเสธจบประโยค มัดมุกก็ขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วใช้สายตาห่วงใยมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม
ราวกับมีแรงดึงดูดทำให้มนุษย์ต่างดาวเลือกที่จะทำตามสัญชาตญาณของร่างกาย ก้มลงปิดปากสีสวยที่กำลังจะอ้าปากถามอีกครั้งพร้อมกับกักขังเธอไว้ในอ้อมแขนแกร่ง ในขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว เสียงที่ออกมาจากลำคอของมัดมุกจึงกลายเป็นเสียงคราง
“คุณโจ…อื้อ...”
- Writer
