ก็ลุกมาเองสิ!!
947 Words
ระหว่างรออาจารย์เวรขึ้นพูดที่หน้าเสาธงลืมตาขึ้นมาก็เหลือบไปเห็นนักศึกษาคนนั้นลงจากรถยนต์แถมยังเดินไปทางห้องอาจารย์อีก
"แฟนอาจารย์พอร์ชเหรอวะ สวยว่ะ"
"เคยเห็นไปเดินห้างตอนแรกคิดว่าน้องสาว"
"ในไอจีอาจารย์เคยถ่ายคู่กับรถคันนี้ด้วยนะ"
ลิตายืนฟังเสียงของนักเรียนที่คุยเรื่องนี้ก็ทนไม่ได้จึงหันไปมอง "หมายความว่าไงไหนบอกรำคาญผู้หญิงคนนี้ไง"
หลังจากเลิกแถวลิตาจึงเดินไปแถวห้องของอาจารย์ "ทำไมมันเงียบแปลกๆวะ"
"เค้านั่งสมาธิกันหรือเปล่า"
"อีสา! "
"กูปวดหัวกับอีนี่จริงๆ" ฉันหันไปส่ายหัวก่อนจะแอบฟังอยู่ข้างห้อง
"คงไม่มีอะไรหรอกมั้งมึง ไปกันเถอะ"
ระหว่างที่ทั้งสามเดินผ่านประตูห้องทำงานจู่ๆก็มีเสียงบางอย่างลอดออกมาจากในห้อง เอี๊ยด เอี๊ยด
"อีลิตากูว่าไม่ใช่ละ"
ดาด้าถึงกับหยุดเดิน แล้วพามาหลบอยู่ตรงบานเกล็ด แม้จะมองไม่เห็นแต่ก็พอได้ยินเสียง
อ่าห์ เอวดีฉิบ!
"เค้าเต้นระบำกันอยู่เหรอ"
"อีสา อีสัส!!" ดาด้าทนไม่ไหวหันไปด่าเพื่อนจากนั้นก็พาลิตาที่หน้าชาขึ้นมาบนห้องเรียน
"มึงวันนี้กูอยากกินส้มตำสนใจไหม"
.......
"อีลิตา!"
"เออว่าไง" ฉันสะดุ้งทันทีหลังจากที่ดาด้าตะโกนเรียก
"กินส้มตำกันไหม"
"อื้อกินก็กิน"
คาบเรียนแรกของวันนี้เป็นวิชาคณิตศาสตร์ ลิตาที่นั่งเหม่อลอยจึงถูกอาจารย์อรดุหลายครั้ง เสียงดังไปถึงห้องข้างๆที่สอนโดยอาจารย์พอร์ช
"ลิตามึงเป็นอะไรวะ"
"เออกูเห็นมึงเหม่อตั้งแต่เช้าแล้วนะ"
"เปล่าๆ"
"ไปล้างหน้าหน่อยไหมต่อไปเรียนวิทยาศาสตร์มึงจะได้โปร่งๆ" ดาด้าเริ่มเป็นห่วงเพื่อนจึงพาลงมาที่ห้องน้ำ
ห้องน้ำ
"พวกมึงว่าอาจารย์พอร์ชทำอะไรกับพี่คนนั้นวะ"
"เอากันไงคะ ถามแปลกร้องขนาดนั้นเล่นหมากรุกอยู่มั้ง"
"ในโรงเรียนเนี่ยนะ"
"อีลิตามึงไม่รู้อะไร เรื่องเล่าต่อกันมาดังจะตายห่า ผอ.พายุหนักกว่าจ้า เอาทุกที่ เอาทุกคนคือใครอ่อยได้กินหมดเลยค่ะ"
"จริงดิ"
"แต่อาจารย์พอร์ชกูว่าแกดูนิ่งๆนะ แต่น่ากลัว"
(ก็ต้องน่ากลัวสิมุกเยอะขนาดนั้นโดนทีไม่ฉีกเลยเหรอ)
"ไปเถอะขึ้นเรียนกัน"
ลิตาและดาด้าเดินกลับขึ้นมาบนห้องก็สวนกับอาจารย์พอร์ชที่กำลังลงมาพอดี
"อาจารย์สวัสดีค่ะ"
ดาด้าไหว้ย่อตามฉบับสาวไทย แต่สายตาของอาจารย์กลับมองมาที่ลิตา
"ไปกันเถอะมึง"
"ลิตาครูอรบอกว่าเธอเหม่อทั้งชั่วโมงเลยเป็นอะไรหรือเปล่า"
"หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ไปมึง!" ฉันลากเพื่อนกลับมาที่ห้องจากนั้นก็เริ่มตั้งสติเรียนวิชาวิทยาศาสตร์อย่างตั้งใจ
พักกลางวัน
เมื่อส้มตำถูกนำมาเสิร์ฟลิตาก็นั่งเขี่ยจานจนเพื่อนเริ่มไม่สบายใจ แต่ก็ไม่อยากถามอะไรมากเพราะคิดว่าเธอน่าจะทะเลาะกับครอบครัวใหม่ของพ่อเหมือนเคย
"ลิตาตับย่างที่มึงชอบ กูเลือกแบบแห้งๆมาให้เลยนะ"
"ขอบใจนะมึงรู้ใจกูมากเลยอีด้า"
"มึงไม่สบายใจเรื่องอะไรบอกพวกกูได้นะ พวกกูยินดีรับฟัง"
"ไม่มีอะไรหรอกมึง แดกกันเถอะ!!"
"ลิตาครูให้" ผมเดินมาที่โรงอาหารจากนั้นก็วางช็อกโกแลตให้เธอ "กินของหวานจะได้ไม่เครียด"
"ขอบคุณค่ะ"
"อะไรอ่ะอยู่กันสามคนอาจารย์ให้มันคนเดียวได้ไงคะ" ดาด้ารีบท้วง
"มีแค่นี้อ่ะฮ่าๆ" แม้ผมจะหัวเราะกับเพื่อนเธอยังไงเธอก็ยังนิ่งไม่พูดอะไร "บ่ายเจอกัน2ชั่วโมงนะอย่าลืมส่งงานกันด้วยล่ะ"
ทั้งสามคนมองหน้ากัน "ฉิบหายแล้ว"
"อย่าบอกนะว่าลืมทำของครู!!!"
"ค่ะ!!" ทั้งสามตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้เวลาครึ่งชั่วโมงรีบทำให้เสร็จล่ะ" ผมเดินกลับมาที่ห้องแต่ก็ยังมองลิตาผ่านหน้าต่าง เธอดูเครียดจริงๆ
วิชาศิลปะ
ผมเดินเข้ามาในห้องตอนนี้ทั้งห้องกำลังเร่งทำการบ้านส่งผมอยู่ "อะไรไม่ได้ทำกันเลยเหรอ!"
"อาจารย์ผมลืมครับ"
"หนูก็ลืมค่ะ ปกติศิลปะไม่เคยมีการบ้าน"
"ลิตาเธอเป็นหัวหน้าห้องทำไมไม่เตือนเพื่อนเลยฮะ มัวทำอะไรอยู่!"
"หนูมัวถ่ายรูปลงไอจีค่ะ แล้วก็อยู่กับผู้ชาย" ฉันยักคิ้วให้อาจารย์ก่อนจะรีบก้มหน้าทำงานต่อ
"ลิตามีแฟนเหรอ?"
"อีลิตามึงยังไง!!" ดาด้ารีบถามเพราะจู่ๆลิตาก็พูดจาแปลกๆ
"อ่ะๆมาครูให้เวลาครึ่งชั่วโมงรีบทำงานส่งด้วยล่ะ " ผมรีบตัดบทเพราะดูแล้วลิตาน่าจะกวนประสาทผมแน่ๆ "ลิตามานี่หน่อย"
"ไม่ไปค่ะหนูทำงานอยู่มีอะไรก็เดินมาสิ!"
"อีลิตานั่นอาจารย์มึงต้องลุกไปสิคะ!!"
"กูทำงานอยู่ไม่เห็นเหรออีด้า"
"อาจารย์มองมึงแล้วนะ"
อุณหภูมิในห้องเปลี่ยนไปทันทีตามด้วยอารมณ์ของอาจารย์ เมื่อครบเวลาครึ่งชั่วโมงทุกอย่างถูกหยุดลง ใครที่ไม่ได้ส่งงานอาจารย์ไม่รับและไม่มีคะแนนและลิตาก็เป็นหนึ่งในนั้น
"ใครที่ไม่ได้ส่งเลิกเรียนเจอกันที่ห้องน้ำนะ!"
"หึ!!"
- Writer
