กลลวงพรหมจารีย์

Chapter 10 ภาพความสะเทือนใจ

สายลมบางเบายามเช้าพัดโชยมาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ ดวงอาทิตย์สีแสดอมทองสาดส่องเข้ามากระทบใบหน้าซีดเซียวของเจ้าของห้อง รษาพลิกตะแคงใบหน้าให้พ้นจากแสงนั้น เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างแผ่วเบา

“ตื่นแล้วหรือจ๊ะเพื่อนรัก” รษายังคงนิ่งเหม่อลอยไม่ยอมพูด

“เธอรู้จักผู้ชายคนวันนั้นด้วยเหรอรษา เขาเป็นใครอ่ะ” มินตราถามเหมือนต้องการป่วนมากกว่าอยากรู้จริงๆ

รษานิ่ง ปิดตาลงเพื่อเป็นการบอกว่าเธอไม่ต้องการสนทนา

“ฉันก็แค่อยากรู้ว่าทำไมแค่เธอเจอเขา เธอถึงกับคลุ้มคลั่งสติหลุดไปได้ เขาเคยทำอะไรเธอหรือเปล่า หรือว่าเขาปล้ำ เขาข่มขืนเธอ” มินตรายังตอกย้ำต่อ

รษาเริ่มมีอาการสั่น ภาพเก่าที่โดนทำร้ายๆ ในวันวานผุดขึ้นซ้อนๆ กันวนไปวนมา

คนพูดยิ่งเห็นอาการของคนป่วยบนเตียงเป็นแบบนั้นก็ยิ่งสมใจเธอมาก

“จะไม่บอกจริงๆ เหรอ”

“กรี๊ด ออกไป! ออกไปนะ ฮื้อ ฮื้อ ออกไป” รษาร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ พูดออกมาได้แค่นั้น ที่ผ่านมาหลายวันเธอไม่ได้พูดคำอื่นเลย

“เขาทำเธอจริงๆ ใช่มั้ย”

“ออกไปนะ ฮื้อ ฮื้อ ออกไป พี่ธาม...” รษาร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ พูดออกมาได้แค่นั้น ที่ผ่านมาหลายวันเธอไม่ได้พูดคำอื่นเลย ภาพเก่าที่โดนทำร้ายๆ ในวันวานผุดขึ้นซ้อนๆ กันวนไปวนมา

“ออกไป ฮื้อๆ”

“ก็ได้” หญิงสาวขยับลุกออกจากเตียงเดินออกจากห้องไป เพราะเจ้าของห้องไล่ไม่รู้กี่รอบแล้ว

‘ฮึ! สมน้ำหน้านัก แหกปากร้องไปเถอะ เชอะ! ร้องจนแก้วเสียงแตก จนเสียงแหบแห้งไป คนที่เธอร้องเรียกหาคงจะกลับมาหรอก และอีกนานกว่าแกจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรืออาจจะไม่มีวันนั้นอีกเลยรษา ฉันจะเหยียบให้จมดิน นังหงส์ปีกหัก’

มินตราพูดกับตัวเองด้วยสายตาชิงชังก่อนที่จะเดินออกไป ไม่มีสักครั้งที่เธอจะมาดูแลรษาตามที่พูดไว้ เว้นเสียแต่ว่าตอนนั้นเธออยู่ต่อหน้าพ่อเลี้ยงธามเท่านั้น พูดจบเธอก็ทิ้งให้รษาร้องไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ในห้องคนเดียวอย่างสะใจ

“พี่ธาม รษาคงเป็นน้องที่แย่มากจริงๆ ตอนนี้สร้างแต่เรื่องที่ให้พี่ได้อับอายใครต่อใคร รษาจะทำอย่างไรดีคะ” รษาบอกผ่านสายลมถึงพี่ชายทั้งน้ำตา

เรื่องราวเหตุการณ์ในวันนั้นผุดซ้ำตอกย้ำเธออีกระลอก เขามาถึงที่ไร่ ต่อจากนี้ไปเธอคงจะหนีเขาไม่พ้น จะมีหนทางไหนที่เธอจะลบรอยเรื่องราวอัปรีย์นี้ออกจากใจได้ ยิ่งคิดอาการปวดศีรษะก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก

รษาเอียงหน้าหันไปมองยานอนหลับและยาพาราเซตามอลลดอาการปวดบนหัวเตียง ในที่สุดเธอก็เอื้อมมือไปหยิบมันมาเทลงในมือ ดวงตาพร่าเลือนเพราะคราบน้ำตาไม่สามารถประเมินปริมาณยาในมือได้

หญิงสาวกรอกยาเข้าปากและดื่มน้ำตามทันทีอย่างไม่ต้องลังเล อย่างน้อยการหลับจะทำให้เธอได้หยุดพักความคิด ซองเปล่าร่วงหลุดจากพื้นลงข้างเตียง พร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลงของเจ้าของชื่อบนซองยา

มินตราเดินลงมาข้างล่างก็เห็นปรินทรมาถึงที่ไร่พอดี และในตอนนี้ชายหนุ่มที่เธอรอคอยก็กำลังคุยอยู่กับแม่นุ่มที่หน้าบ้าน หญิงสาวไม่ลังเลที่จะสาวเท้าเข้าไปหาเขา ทว่าแม่นุ่มก็เหลือบเห็นเธอก่อนและบอกกับแขก

“อ้าว นั่นไงคะ คุณมินตรามาพอดีเลยค่ะ คุณเมนี่ นี่คือแขกที่คุณให้มารับคุณรษาไปหาหมอหรือเปล่าคะ”

“ค่ะ แม่นุ่มไปทำงานต่อเถอะ เมนี่ดูแลแขกต่อเอง” หญิงสาวหันหน้าไปบอกแม่บ้านเบาๆ

แม่บ้านเก่าแก่มองมินตรามีอาการตื่นเต้น ดีใจจนออกนอกหน้า ราวกับว่าเป็นเจ้าของบ้าน ก็อดมองอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ แต่นางก็ยอมถอยห่างเดินออกไปจากตรงนั้นแต่โดยดี

หลังจากแม่นุ่มเดินไปมินตราปรี่เข้าทักทายแขกพิเศษของเธอทันที ก่อนเธอมาที่นี่เธอเป็นคนโทรศัพท์ไปขอร้องเขาเอง ผู้ชายตรงหน้าเป็นพระเอกของเธอทีเดียว

“สวัสดีค่ะ คุณคือคุณปรินทรหรือคะ ขอบคุณที่กรุณาเป็นธุระให้นะคะ”

“คุณคือคนที่โทร.ไปหาผม”

“ค่ะ เชิญข้างในก่อนเถอะคะ”

มินตราเดินนำแขกเข้าไปในบ้าน รู้สึกพอใจกับผลงานของตัวเอง เธอจะได้ใส่ไฟให้ลุกโหมขึ้นไปอีก ตอนนี้พ่อเลี้ยงกำลังสงสัยเขาที่สุดและก็เข้าทางเธอ

“ยัยรษาน่าสงสารนะคะ ไม่รู้เป็นเวรเป็นกรรมอะไรจึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เดินตามเมนี่มาเลยนะคะ” มินตราก็เดินนำแขกขึ้นไปที่ห้องโดยไม่สนใจสายตาตำหนิของแม่บ้านเก่าแก่เลยแม้แต่น้อย

มินตราเคาะประตู แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน เธอถือวิสาสะเปิดห้องเข้าไปทันที

“รษาจ๊ะ ดูซิว่าใครมาเยี่ยม” มินตราทำเสียงสดใสทักรษาแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

แต่ปรินทรต้องตกใจแทบผงะ เมื่อเห็นผู้หญิงผอมและซีดนอนอยู่ เปลือกตามีรอยคล้ำจางๆ อีกทั้งยังคงหลงเหลือคราบน้ำตาที่อาบนองข้างแก้มใส

ทั้งที่คนบนเตียงยังนอนหลับตานิ่ง แต่คนมาส่งก็ไม่ได้สนใจมอง เธอขอตัวออกไปทันที เพราะต้องการสร้างละครฉากต่อไป งานนี้จะต้องสนุกจนลืมไม่ลงทีเดียว

“ต้องรบกวนคุณปรินทรพารษาไปหาหมอด้วยนะคะ ช่วงนี้ที่ไร่ยุ่งมากไม่มีใครมาดูแลรษา เมนี่เองก็ต้องขอตัวนะคะ เมนี่กำลังจะไปที่ไร่พอดีค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี” ชายหนุ่มบอกไปตามความจริง เขายินดีที่จะดูแลผู้หญิงตรงหน้า

มินตราแกล้งตีหน้าเศร้ากับชายหนุ่ม หมุนตัวกลับและทิ้งรอยยิ้มเยาะสุดท้ายอย่างสะใจ

แต่หลังจากที่เดินหลบออกไป แทนที่จะออกไปไร่อย่างที่บอก เธอกลับต่อโทรศัพท์รายงานพ่อเลี้ยงหนุ่ม แต่เขาไม่รับสาย เธอจึงโทรเข้าสำนักงานและไม่ลืมฝากเรื่องราวให้เข้มข้นชวนเข้าใจผิดมากขึ้น