กลลวงพรหมจารีย์

Chapter 22 เมียในอุดมคติผู้ชายทั้งโลก

ปรินทรเปลี่ยนเส้นทางจากห้องทำงาน แวะเข้าไปดูคนป่วยที่เพิ่งฟื้นไข้ในห้องสูทสุดหรูที่ห้องพักของเขาเสียก่อน ไม่ลืมโทรตามเลขานุการให้เอางานมาส่งให้ที่ห้อง

“ตื่นแล้วหรือครับ หิวหรือเปล่า”

“ไหนคุณบอกจะไปทำงานยังไงล่ะคะ กลับมาทำไมอีก”

“ผมกลัวคุณเหงาก็เลยมานั่งทำงานเป็นเพื่อน ผมสั่งให้นภดลเอางานมาให้แล้ว”

“คุณไปทำงานเถอะ รษาอยู่ได้”

“ไม่เอา! คุณไม่คิดถึง แต่ผมคิดถึงคุณ ไม่อยากให้ตัวเองห่างสายตาคุณไปไหน”

“จะไม่ถามหน่อยหรือว่ารษาอยากให้คุณอยู่ในสายตาหรือเปล่า” หญิงสาวบนเตียงขยับตัวลุกขึ้นต่อปากต่อคำอย่างอดไม่ได้ ปล่อยให้คนแกล้งซ่อนยิ้มพอใจ

“ว้าว! คุณเป็นเมียในอุดมคติผู้ชายทั้งโลกเลยนะนี่ ไม่หวง ไม่จิก ไม่ตาม ไม่ถามถึง แต่รออีกสักยี่สิบปีก่อนนะ รอให้ผมอยากมีเมียน้อยเสียก่อน ตอนนี้ผมยังเห่อของใหม่อยู่ ต้องเสนอหน้ามาให้อยู่ในสายตาคุณบ่อยๆ กลัวคุณลืมหน้าผม” ปรินทรเย้าอย่างอารมณ์ดี

“เฮ้อ!” หญิงสาวถอนหายใจอย่างระอา

“อ้าว ยอมแพ้แล้วหรือ ผมยังสนุกอยู่เลย” ชายหนุ่มหันมายิ้มกว้างให้เธอ จังหวะเดียวกันกับที่เลขานุการของเขานำแฟ้มเอกสารมาให้ พร้อมทั้งรายงานเรื่องงานไปด้วย

“ผมมีเรื่องด่วนจะแจ้งให้คุณทราบครับ แต่คงไม่สะดวกที่จะคุยกันที่นี่” นภดลแจ้งอย่างนอบน้อม ปรินทรหันกลับไปมองหน้าภรรยาอีกครั้ง

“คุณไปทำงานเถอะ”

“ผมจะให้คนนำอาหารมาให้นะ กินข้าวเยอะๆ แล้วอย่าลืมกินยาบำรุง ถ้าคุณอยากได้อะไรก็สั่งพนักงานได้เลยนะ” ก่อนออกจากห้องชายหนุ่มก็ไม่วายเป็นห่วง

“รษาดูแลตัวเองได้”

“ผมเป็นห่วงคุณนะ” เขาบอกก่อนจะเดินออกไปจากห้อง นั่นทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นผิดจังหวะ

หลายวันที่รษาอยู่ที่นี่ เธอพบว่าชายหนุ่มยุ่งจนแทบไม่มีเวลานอน บางครั้งเธอก็เห็นเขาอยู่ในห้องทำงานทั้งวันและกลับออกมาตอนเช้า อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็กลับไปอีก แต่สิ่งหนึ่งที่เขายังสม่ำเสมอคือปลีกเวลาแวะมาหาเธอบ่อยๆ และรับประทานอาหารกับเธอทุกมื้อ

แต่ค่ำนี้ยังไร้เงาของเขา หญิงสาวยืดคอมองประตูครั้งแล้วครั้งเล่า อาหารค่ำถูกเสิร์ฟและเก็บออกไปโดยที่ยังไม่ได้แตะต้องสักนิด

ชายหนุ่มร่วมห้องก็ไม่ได้กลับมารับประทานอาหารกับเธอตามเวลาปกติ เพราะทุกวันแม้ว่าจะยุ่งแค่ไหนเขาก็ต้องปลีกเวลามา หญิงสาวตัดสินใจขยับลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องสูทเป็นครั้งแรก

ประตูไม้สักบานใหญ่ที่มีป้ายหน้าห้องระบุชื่อไว้ชัดเจน ชั้นบนสุดของโรงแรมแห่งนี้เป็นอาณาจักรของเขาคนเดียว นอกจากจะทำงานแล้วเขายังชอบนอนที่นี่มากกว่าเดินกลับไปที่บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ในโซนด้านหลังโรงแรม

ปรินทรซบหน้าลงกับมือหนาอย่างอ่อนล้า ครุ่นคิดหาทางออกหลังจากรับรู้เรื่องราวของพ่อที่นภดลเพิ่งรายงานอย่างละเอียด

เรื่องราวเกี่ยวกับเส้นสายที่พ่อของเขาปูทางเดินธุรกิจมืด แต่พวกเขาเหล่านั้นต้องมาเสียผลประโยชน์หลังจากที่เขาก้าวเข้ามาบริหารแทน เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าข่าวลือที่เขาภาวนาให้เป็นแค่ข่าวลือ

วันนี้ข่าวลือที่เขาภาวนาว่ามันจะไม่เป็นความจริงกลับเป็นเรื่องจริงขึ้นมา ทำไมเขาต้องเข้ามาอยู่ในวังวนกับสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด และหนีมันมาตลอดชีวิตด้วย

เสียงเคาะประตูดังหน้าห้องทำงานอยู่นาน ทว่าคนในห้องกลับไม่ได้รับรู้เรื่องราวรอบกาย จนกระทั่งปลายนิ้วมือเรียวเล็กมาแตะหัวไหล่

“งานยุ่งหรือคะ”

“ดึกแล้ว ทำไมคุณยังไม่นอน ยังเพลียอยู่ไหม ทานข้าวเย็นหรือยัง” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับส่งยิ้มให้หญิงสาวพร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง

“เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วคุณล่ะคะ กินอะไรบ้างหรือยัง” หญิงสาวปดไป แต่เธอก็ถามกลับเขาอย่างห่วงใย เพราะการได้อยู่ร่วมกับเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ก่อนหน้า ถึงแม้ว่าเขาจะงานยุ่งแค่ไหน แต่เขาก็ดูแลและใส่ใจเธอเป็นอย่างดี

“ผมยังไม่หิวเลย”

“ยังไม่หิว แสดงว่ายังไม่ได้กิน รษาไปสั่งให้นะ” รษาบอกพร้อมกับหันหลังออกไป

แต่ชายหนุ่มคว้ามือนุ่มเอาไว้พร้อมกับรั้งตัวหญิงสาวมานั่งบนตัก ซบหน้าลงบนแผ่นหลังของเธอ

“แค่คุณเป็นห่วง ผมก็ดีใจแล้วละ คุณแค่นั่งอยู่ตรงนี้ก็พอ” เขาซบหน้าลงบนแผ่นหลังของเธอ

เป็นนานที่แผ่นหลังเรียบเนียนของหญิงสาวเป็นที่พักให้ใบหน้าคมซบอุ่นไอ เพียงเสียงลมหายใจกับหัวใจสองดวงที่เต้นตุบเป็นจังหวะอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้สาเหตุ

“เครียดเรื่องงานหรือคะ ทานข้าวเป็นเพื่อนรษาหน่อยสิ” หญิงสาวเป็นฝ่ายขัดจังหวะความเงียบ เอียงหน้าหันไปมองคนข้างหลัง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง

“ไหนคุณบอกว่าทานแล้ว”

“รษาทานไปนิดเดียวเอง คุณสั่งให้ทานเยอะๆ ไม่ใช่หรือคะ” หญิงสาวเอียงหน้าไปตอบ ชายหนุ่มทนความน่ารักไม่ไหว กดจมูกโด่งไปที่แก้มเนียนฟอดใหญ่

“แค่นี้ผมก็หายเหนื่อยแล้วละ”

“ปล่อยรษาก่อนสิคะ รษาจะไปสั่งอาหารให้” ชายหนุ่มส่ายหน้าเหมือนจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ จนคนบนตักจิกตาดุมองนิ่งแกะมือออก เขาถึงยอมคลายวงแขนออก

อาหารถูกนำมาวางเรียงรายตรงหน้าในเวลาเพียงไม่นาน ชายหนุ่มเงยหน้ามองภรรยาอีกครั้งอย่างแปลกใจ

“น่าทานทั้งนั้นเลย นั่งลงซิคะ” รษาเรียกอีกครั้ง

“คุณจะทานหมดหรือ”

“รษาจะเทสต์รสชาติอาหารของทางโรงแรมเสียหน่อย ว่าจะต้องไล่เชฟออกสักคนหรือเปล่า แล้วคุณก็ต้องรับผิดชอบอาหารทั้งหมดด้วย” สาวน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ได้ไง! เราต้องรับผิดชอบร่วมกันสิมาดาม แต่งเข้าบ้านไม่กี่วันยังไม่ทันหายป่วยดี คุณก็ขยัน ลุกมาช่วยสามีบริหารโรงแรมแล้วหรือครับ คุ้มค่ากับที่ผมตั้งใจเลือกเมียมาจริงๆ” ชายหนุ่มหยอกเย้าให้หญิงสาวได้อาย เพราะรู้ว่าเธอไม่ได้คิดอย่างที่พูด แล้วก็ได้ผลเกินคาด

“นั่งลงซิครับ ผมหิวแล้ว อยากรู้มาตรฐานประสาทสัมผัสทางลิ้นของมาดามเต็มที ลุ้นว่าพรุ่งนี้เราต้องหาพนักงานในครัวเพิ่มอีกกี่คน” ชายหนุ่มยังคงแหย่ต่อ เพียงเธอก้าวเข้ามาในห้องความเครียดเมื่อครู่ของเขาก็เลือนรางไปหมดสิ้น

“คุณ!” หญิงสาวจิกตาดุปรามเสียงเข้มกลบความอาย ชายหนุ่มยกนิ้วก้อยให้หญิงสาวขอสงบศึก มองตาเว้าวอนออดอ้อนเหมือนลูกหมาสำนึกผิด