SERYOSO akong tumingin sa aking Ama. Mukhang hindi ako nito nakikilala. Sabagay noong iwan kami nito ni Inay ay bata pa ako. Kung ‘di ako nagkakamali ay elementary ako noon. Ngunit kahit na bata pa lang ako noon ay alam na alam ko ang mga pinaggagawa nito sa akin Ina. Pati ang tabas ng mukha nito ay hindi mawala-wala sa utak ko.
Mariin kong ikinuyom ang aking kamao. At galit na tumingin sa lalaki. Mukhang wala ring pinagbago sa mukha nito. Hindi man lang ito tumanda. Pati ugali nito ay wala ring pagbabago at mukhang lalong naging demonyo.
“Pasalamat ka't iyan lang ang inabot mo sa akin, babae. Binabalaan kita. Oras na makita pa kita rito ay baka ilibing kita ng buhay. At kung puwede lang ay umiwas ka kapag dadaan kami lalo na ang anak!” mapang-uyam na sabi ng aking Ama.
“Mr. Silva? Tama
