กำราบรักเมีย(เด็ก)

chapter 1

สองวันต่อมา....

วันนี้จะถือว่าเป็นวันนัดดูตัวของเธอก็ได้ แจนนั่งคิดแผนอย่างหนักที่จะทำให้ชายหนุ่มขยักแขยงเธอตั้งแต่แรกเจอ เขาจะได้ไม่ต้องอยากแต่งงานกับเธอเพราะด้วยความที่เขาเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก เวลาพูดอะไรผู้ใหญ่น่าจะฟังเหตุผลมากกว่าเธอ ถ้าเขาไม่ชอบเธอแล้วไปคุยกับครอบครัวว่าไม่อยากแต่งงาน น่าจะคุยได้ง่ายกว่า

"ใส่ชุดอะไรดีเนี่ย"

แจนยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบชุดตัวโปรดของเธอออกมา ไม่จำเป็นจะต้องแต่งไม่สวยเพื่อให้เขาไม่ประทับใจ เพราะถ้านิสัยไม่เวิร์คมันก็เพียงพอแล้ว

"ชุดนี้แหละเหมาะกับฉันที่สุด"

เธอเดินไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาเปลี่ยนชุดแล้วแต่งสวยตามสไตล์ ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงเธอเดินออกมาขับรถของตัวเองไปยังร้านอาหารที่นัดไว้

แจนหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก เจมส์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยก็กดรับสายทันที

"สวัสดีครับ"

(สวัสดีค่ะ แจนเองค่ะไม่ทราบว่าพี่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไหนคะ)

เธอหันซ้ายมองขวาสบตาเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่กันมาพอดี ใบหน้าหล่อเหลาใส่สูทมาอย่างดี มิน่าละคุณพ่อถึงเชียร์นักหนาว่าให้มาเจอ เพราะเขาดูดีมากอย่างที่ท่านบอกจริงๆ แต่เธอไม่หลงสิ่งเร้าภายนอกหรอกเพราะผลประโยชน์ของพวกผู้ใหญ่มันค้ำคอเธอให้ต่อต้านจนถึงที่สุด

"ทางนี้ค่ะ"

เขากวักมือเรียกเธอด้วยท่าทีเป็นมิตร แจนกดวางสายก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงพร้อมกับยกมือไหว้ทักทายเขา

"สวัสดีค่ะ"

เจมส์มองสำรวจหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมา สวยกว่าในรูปเยอะเลย การแต่งตัวของใช้ต่างๆดูเป็นผู้ดีมาก ไม่แปลกใจที่ไปเรียนเมืองนอกเมืองนามา

"สวัสดีค่ะ น้องแจนทานอะไรมั้ย"

เขาชวนเธอคุยอย่างเป็นมิตร หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ เจมส์กวักมือเรียกพนักงานก่อนจะส่งเมนูให้หญิงสาว แจนหันขวามองหาพนักงานก่อนจะพยักหน้าให้เธอทำตามที่สั่ง

"แจนเอาสลัดผักค่ะ ผักโขมอบชีส แล้วก็น้ำส้มค่ะ"

พนักงานรับออเดอร์จดเมนูลงเครื่อง ส่วนพนักงานอีกคนก็เดินมาเสิร์ฟน้ำเปล่าก่อนจะแกล้งล้มแล้วสาดน้ำเปล่าใส่แจนจนเธอร้องกรีดออกมา

"กริ๊ดดดด ยัยบ้า! ทำอะไรไม่ระวังเลยนะ"

แจนเริ่มแพลงฤทธิ์ออกมา จริงๆเธอนัดกับพพนักงานในร้านไว้แล้วว่าเธอจะเหวี่ยงแบบนี้แหละ เพราะถ้าพี่เจมส์เขาเห็นเธอร้ายขนาดนี้แน่นอนว่าไม่มีทางอยากแต่งงานกับเธอแน่นอน

"ขะ..ขอโทษค่ะดิฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"รู้มั้ยว่าชุดของฉันราคาเท่าไหร่ ไปเรียกผู้จัดการมาถ้าวันนี้เธอไม่โดนไล่ออกฉันเอาเรื่องแน่!!!"

เจมส์นั่งอึ้งอยู่ตรงนั้นมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้เธอจะโวยวายแล้วทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่

"ใจเย็นๆค่ะน้องแจน พี่ว่าไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกเขาคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

เขาพยายามช่วยพูดเกลี้ยกล่อมเธอแต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะโมโหมาก แจนที่เห็นสีหน้าของชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะตะโกนเรียกผู้จัดการร้านมา

"ผู้จัดการร้านอยู่ที่ไหน มาที่นี่เดี๋ยวนี้"

และก็ถึงคิวของผู้จัดการร้านรีบเดินออกมาในท่าทีตกใจ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมทุกคนถึงร่วมมือกับเธอเพราะร้านนี้เป็นร้านของเพื่อนเธอเอง

"เกิดอะไรขึ้นครับคุณลูกค้า ทำไมถึงเปียกขนาดนี้ นี่ใครให้เธอไม่ระวังแบบนี้"

ผู้จัดการร้านเอ็ดพนักงานเสียงดังลั่น แจนชี้หน้าพนักงานคนนั้นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าไม่พอใจมาก

"เด็กในร้านของคุณทำงานสะเพร่ามาก แบบนี้ต้องไล่ออกนะคะ"

เจมส์รู้สึกว่าหญิงสาวทำเกินไป เขาลุกขึ้นเดินมาปกป้องพนักงานคนนั้น

"มันมากไปนะพี่ว่า ก็แค่อุบัติเหตุอะไรจะขนาดนั้น"

"ขนาดนั้นเหรอคะ ชุดแจนซื้อมาหลายหมื่น ออกบ้านมายังไม่ทันทำอะไรก็ต้องเปียกไปทั้งตัวเพราะความสะเพร่าของคนคนเดียว คิดว่ามันเล็กน้อยเหรอคะ แจนไม่ยอมหรอกนะยังไงต้องไล่ออก"

"แต่พี่ว่าชุดมันก็ซักได้นี่"

"ไม่ซักค่ะเพราะแจนจะเอาไปทิ้งแล้ว"

เธอกอดอกยืนยันจะไม่ใช้ตัวนี้อีก ก่อนจะหันไปกดดันผู้จัดการให้พูดว่าจะไล่พนักงานออกสักที เขารีบหันไปหาลูกน้องที่ตอนนี้ก้มหน้าบีบน้ำตาอย่างรู้งาน

"พี่ช่วยอะไรไม่ได้นะ ไปเก็บของแล้วรับเงินได้เลย"

"อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ ออกแล้วหนูจะเอาอะไรกินไหนจะลูกไหนจะพ่อที่ป่วยอีกอย่าไล่หนูออกเลยนะคะ"

พนักงานที่จะถูกไล่ออกแสร้งร้องไห้ออกมาอย่างกับเรียนมา เจมส์เริ่มรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนั้นเธอแค่ไม่ได้ระวังตัวเองถึงกับต้องโดนไล่ออก แบบนี้มันใจร้ายเกินไปแล้ว

"พี่ไม่คิดว่าน้องแจนจะใจร้ายใจดำขนาดนี้เลยนะ ก็แค่เรื่องเล็กๆเองทำไมต้องทำขนาดนี้ น่าสงสารเขานะไหนจะเลี้ยงลูกอีก"

แจนหันไปมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะลอยหน้าลอยตาไม่มีความสงสารพนักงานใดๆ

"นั้นมันไม่ใช่เรื่องของแจนค่ะ ไล่ออกไปนะดีแล้วจะได้ไม่ต้องไปสะเพร่าต่อหน้าลูกค้าคนไหนอีก"

เจมส์ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เจอกันครั้งแรกก็ไม่ประทับใจซะแล้ว แบบนี้จะให้เขามาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไร้จิตใจเมตตาแบบนี้ เขาทำไม่ได้หรอกนะ

"พี่ว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ ไว้นัดกันคราวหลังแล้วกัน"

เขาส่ายหน้ามองเธออย่างผิดหวังก่อนจะเดินออกไปทันที แจนมองตามหลังของเขาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจทีแผนเดตครั้งแรกก็ล่มไม่เป็นท่า

"เยส!!! สำเร็จ"

แจนร้องกรี๊ดออกมาอย่างดีใจก่อนจะหันไปตีมือกับผู้จัดการร้านและพนักงานคนนั้น

"เริ่ดมากการแสดงดีเยี่ยมเลยอ่ะ"

"น่าสงสารเขานะคะคุณแจน อีกอย่างไม่เสียดายเหรอคะนั้น หล่อมากแถมดูรวยสุดๆ"

พนักงานบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย เธอกอดอกมองไปยังประตูที่เขาเดินออกไปก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"มันก็น่าเปิดใจคุยอยู่นะ ถ้าไม่ติดว่าทุกอย่างมันคือผลประโยชน์"

เธอถอนหายใจออกมาเสียดาย มันช่วยไม่ได้จริงๆเพราะทุกอย่างสาเหตุมันไม่ได้มาจากคาามรัก แต่มันมาจากผลประโยชน์ของครอบครัว

"เอาเงินไปกินขนมจ๊ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย"

แขนหยิบแบงค์พันออกมาสามใบก่อนจะเอาใส่ไว้ในมือของผู้จัดการ

"ขอบคุณครับคุณแจนคนสวย"

แจนยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากร้าน เปียกขนาดนี้คงไปไหนไม่ได้แล้วล่ะคงต้องกลับบ้าน

เจมส์ที่ขึ้นรถมาก็ทำหน้าเซ็ง วันนี้เป็นวันที่น่าหงุดหงิดมากๆ เขาพยายามที่จะเปิดใจลองเรียนรู้เธอแต่ไหงเป็นเด็กที่ไม่น่ารักแบบนี้ ร้ายมากจริงๆ เขาควานหาโทรศัพท์ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเอาวางไว้ที่โต๊ะ

"ลืมจนได้"

เขาเปิดประตูลงรถมาจะเดินกลับเข้าเอาของที่ร้านก็ต้องชะงักไปเมื่อเจอแจนกำลังเดินออกมาพอดี

"พี่คนสวยซื้อพวงมาลัยของผมมั้ยครับ"

เจมส์หลบอยู่ตรงมุมเสาก่อนจะมองเธอที่หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเด็กน้อยที่ขายพวงมาลัย

"ไม่ซื้อยะ!!"

เขาถึงกับส่ายหน้า เป็นเด็กที่โคตรไม่น่ารักเลยให้ได้สิ กับเด็กยังไม่เว้นเลย

"โธ่พี่สาว ผมขอโทษครับ"

เด็กน้อยเอ่ยขอโทษออกมา เขานิ่วหน้าอย่างไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ๆเด็กคนนั้นถึงขอโทษเธอ แจนกอดอกหันมามองเด็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมา

"พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าถ้าซื้อจะต้องกลับบ้านไปเล่นกับเพื่อนไปทำอย่างอื่น นี่อะไรพอเหมาหมดก็แอบเอามาขายอีก"

แจนเริ่มเอ็ดเด็กน้อย ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่จะเหมาพวงมาลัยของเด็กคนนี้ตลอด เพราะเธอถือว่าเด็กจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนไวๆ แต่พนักงานจะมาฟ้องทุกครั้งว่าแอบมาขายอีกซึ่งเธอไม่โอเคเท่าไหร่ ที่พ่อแม่ของเด็กใช้แรงงานมากขนาดนี้ วัยนี้เป็นช่วงเวลาที่ควรได้เที่ยวเล่นกับเพื่อน ไม่ใช่เดินขายของงกๆแบบนี้

"ผมขอโทษครับ มันยังเหลือที่บ้านนี่นาแล้วมันจะเสียครับผมก็เลยต้องออกมาอีกรอบ"

"งั้นพี่เหมาใหม่จ่ายเพิ่มที่เหลือจากบ้านด้วย แล้วห้ามแอบมาขายอีกแล้วนะ ถ้ารู้อีกรอบคราวนี้ไม่อุดหนุนแล้ว"

เด็กน้อยยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะพยักหน้ารับพร้อมให้คำสัญญา

"ได้ครับ วันนี้ผมจะบอกแม่ว่าพี่ไม่ให้มาขายแล้ว"

แจนเปิดกระเป๋าหยิบเงินแบงค์พันออกมาหนึ่งใบ ที่เด็กน้อยถือมาเหมาหมดไม่ถึงห้าร้อยหรอก แต่เธอจะให้พันหนึ่งเพื่อแลกกับความสบายของเด็กน้อย

"อ่ะ เอาไปพันหนึ่ง แล้วก็รีบกลับได้ละไปเล่นเหมือนเด็กคนอื่นเขาบ้าง"

"ขอบคุณครับพี่สาวใจดี วันนี้ผมจะไม่แอบมาขายอีกรอบแล้วครับ"

เด็กน้อยรับแบงค์พันไปก่อนจะยกมือไหว้เธอแล้วส่งพวงมาลัยทั้งหมดให้ เธอรับมาก่อนจะปล่อยให้เด็กน้อยเดินกลับบ้านไปด้ายท่าทีมีความสุข แจนมองตามเด็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆแล้วหันไปหารปภ.หน้าร้านอาหาร

"ฝากไหว้เจ้าที่หน้าตึกด้วยนะคะ"

"ได้ครับคุณแจน ใจอ่อนกับไอ้คอปเตอร์จนได้สินะครับ"

"เห้อ! เห็นแล้วก็สงสารค่ะ ถ้าเป็นลูกเป็นหลานแจนนะไม่ให้มาทำอะไรแบบนี้หรอก วัยนี้ควรจะตั้งใจเรียน เล่นเกมส์อยู่ที่บ้าน ไม่ใช่ออกมาขายของแบบนี้"

"มันเลือกเกิดไม่ได้ครับ ที่บ้านไอ้คอปเตอร์มันไม่ได้ร่ำรวยอะไร และมันเสนอหน้าทำของมันเอง จริงๆมันเป็นเด็กดีมากนะครับ"

"นั้นแหละค่ะแจนเลยอยากช่วย งั้นไปก่อนนะคะ"

"โชคดีครับคุณแจน"

หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปขึ้นรถของตัวเอง เจมส์ที่หลบอยู่หลังเสาได้ยินและได้เห็นทุกสิ่งที่เธอทำก็เริ่มมีความลังเลอย่างเห็นได้ชัด ดูก็รู้ว่าช่วยเหลือเด็กคนนั้นตลอดไม่ได้สร้างภาพแต่อย่างใด แล้วไอ้ที่ทำในร้านอาหารล่ะ... มันยังไงกันแน่

'ตกลงหนูเป็นคนแบบไหนกันแน่....'