The Warmth in December

The sound of the ringing bells and laughter of people makes her realize that it's already Christmas. A wonderful season full of joy, nostalgia and generosity. It's the season to be happy. December always makes her feel tranquil and serene. The brushing of the woods as the cold wind blew softly makes everything soothing. It's supposed to be a happy season, but why is she hurting? "I'm sorry, Ann. But it's the only way," her Father uttered weakly. Parang nawala ang lakas ng kaniyang buong katawan matapos marinig ang mga salitang binitawan ng kaniyang ama. "P-pero Pa? H-hindi n-niyo na ba a-ako m-mahal?" Nagsimulang tumulo ang masaganang luha mula sa kaniyang mga mata. Hindi siya nag aksayang punasan ang mga 'yon sa kaniyang pisngi. Nakatingin pa rin siya sa kaniyang ama na hindi magawang makatingin sa kaniya. "A-ann, it's n-not like that–" "Then what? Bakit ganito? Wala na ba akong karapatan para sa sarili ko? Bakit niyo ako ipapakasal sa taong hindi ko naman kilala?" She couldn't help but burst into crying. Sumisikip ang kaniyang dib-dib at hindi siya makahinga nang maayos dahil sa sakit. Kahit kailan ay hindi niya nasumbatan ang kaniyang mga magulang pero hindi niya mapigilan ang sarili sa pagkakataong ito. "Huwag mong isipin na hindi kita mahal Ann! Mahal na mahal ko kayo ng Mama mo, na handa akong matapakan ang aking pagkatao maligtas lang siya at ikaw!" malakas na saad ng kaniyang Ama. Ramdam na ramdam niya ang hirap at sakit sa boses nito. Pero parang sarado ang kaniyang isipan at puso para sa Ama. The news of her getting married to someone who has the same age as her Father is wrecking her whole existence. Hindi niya kayang sikmurain ang balitang 'yon na ikakasal na siya, at sa matanda pa. Parang pinagsakluban siya ng langit at lupa. Parang tinalikuran siya ng Diyos dahil sa balitang 'yon. Hindi pa siya naka move on sa sakit na nararamdaman nang maaksidente ang Ina, at may bago na naman. Ever since she left the Province of Alseo, all she felt was pain. She left her first love because her mother needs her. Naaksidente ito at na comatose. Kailangan ng malaking pera para sa operasyon nito. Dahil dito ay naubos ang kanilang pera at muntik nang mawala sa kanila ang kanilang kompanya. But her Father did something. May isang tao raw ang nagmalasakit sa kanila. Kapalit nang pagpapagamot sa kaniyang Ina at ang pagligtas ng kanilang kompanya ay ang pagpapakasal sa kaniya. Even though it's the only way for their company to be safe and her mother to be able to open her eyes again, she still can't let herself get married to someone older than her. Parang binenta siya ng kaniyang Ama at hindi niya kayang tanggapin iyon. Parang sinaksak nang paulit-ulit ang kaniyang puso at hindi niya nakayanan ang sakit na dulot nito. Pero ano bang magagawa niya? Mahal na mahal niya ang kaniyang Ina, na handa siyang sirain ang sariling buhay gumising lang ulit ito. Minsan na niyang iniwan ang lalaking mahal na mahal niya para rito. Kaya kung nakayanan niya ang sakit nang pag-iwan sa lalaking mahal, makakayanan din naman siguro niyang lampasan ang pagsubok na ito. Ever since she met him. She swore to God that he is the only man she will marry in the future. Kaya noong umalis siya na walang pasabi sa lalaki ay nangako ulit siya na babalik. Handa siyang tanggapin ang galit nito makasama at makita lang ito muli. Pero hindi mangyayari ang pinapangarap niya. Mas lalo siyang nasasaktan tuwing naaalala niya ang mga pangako sa lalaki. "I'm sorry Ann. Hindi na ako umaasa na mapatawad mo. Pero sana naman, alagaan mo ang sarili mo habang nandoon ka." Mas lalong nagsilabasan ang kaniyang luha dahil sa marahan at puno ng sakit na boses ng kaniyang Ama. "P-pa, ang s-sakit. H-hindi ko alam k-kung makakayanan k-ko ito. P-please pa," she muttered crying loudly. Nanlalabo ang mga mata na tumingin siya sa ama. Bigla nalang umurong ang kaniyang luha ng lumuhod ang kaniyang ama sa kaniyang harapan. Parang sinaksak ng paulit-ulit ang kaniyang puso sa nasaksihan. Hinawakan ng kaniyang ama ang kaniyang dalawang kamay. Pansin niya na nanginginig ang dalawa at malaki nitong kamay habang nakahawak sa kaniya. "Please Ann, kahit para sa Mama mo nalang. Handa akong tanggapin ang lahat ng galit mo. Basta iligtas mo lang ang 'yong I-ina," he mumbled in a low voice. He broke down and stuttered. Kitang-kita niya kung paano nanginig ang buong katawan ng kaniyang Ama. Nagsimulang yumugyug ang mga balikat nito, senyales na tahimik na umiiyak ang kaniyang ama. Mas lalong sumakit ang kaniyang puso at hindi na alam ang gagawin. Napapikit na lang siya ng kaniyang mga mata at dinama ang sakit ng pagkapiga ng kaniyang puso. Kahit nasasaktan ay tinanggap niya pa rin ang katotohanan na ikakasal na siya. Tahimik at malungkot siyang nakatingin sa labas ng bintana ng kotse ng kaniyang mapapangasawa. Pinakuha siya nito gamit ang isa sa mga tauhan nito. Hindi niya pa ito nakita pero alam niyang ito ay matanda na at napakayaman. Nakatingin lang siya sa labas ng bintana sa buong byahe. Ang pamilyar na tanawin at karagatan ang sumalubong sa kaniyang mga mata. Maambon ang kalangitan, tila nakikiramay sa kaniya. It's Christmas, yet she felt empty. Mula pagkabata, gustong-gusto niya kapag Disyembre na. Gustong-gusto niya ang lamig na dulot ng panahon at ang kaginhawaan na kaniyang nararamdaman. She's supposed to be happy this Christmas, but she's hurting. The cold and foggy December always makes her feel calm and warm. But the only thing she feels right now is cold. Memories of the past began flooding inside her mind. Ang kaniyang mga tawa habang iniinis at sinusundan ang lalaking mahal ang hindi niya malilimutan. Ang pagkunot ng noo nito habang tahimik na sinusundan niya ay hindi pa rin nawawala sa kaniyang isipan. At lahat ng mga masasayang kaganapan na iyon ay nangyari mismo sa probinsyang ito. Ang probinsya kung nasaan ang kaniyang mapapangasawa at ang lalaking unang minahal. When she learned that her soon to be husband is living in the Province of Alseo, she felt like she was struck in the head. Hindi niya inaakala na ito ay tagaroon din, kung saan nakatira ang una niyang pag-ibig. Hindi niya alam kung ano ang kaniyang gagawin kapag nakita niya ulit ito, pero sa pagkakataong ito ay kasal na siya. Hindi na puwede maging silang dalawa. Pero paano kung kasal na rin ito? Hindi niya ata kaya na makita itong masaya na, habang ito ay kasal sa iba. Parang pinipiga ang kaniyang puso sa sakit. Mas masakit pa noong nalaman niya na ipapakasal na siya sa hindi niya kilala. Pero kahit ganoon, ay may parte pa rin ng kaniyang puso na umaasa na sana ay hindi pa ito kasal. It's a hurtful truth but she's trying to registered it in her mind. Hinihiling niya na sana ito ay wala pang asawa pero hito siya ngayon, malapit ng ikasal. Alam niya na nagiging makasarili na siya, pero anong magagawa niya? Mahal na mahal niya ang lalaki. "Nandito na po tayo, Ma'am." Napaigtad siya sa kaniyang kinauupuan nang bigla na lang magsalita ang driver. Marahan siyang tumango sa matandang lalaki at nagsimula ng inayos ang sarili. She inhaled and exhaled deeply. Nagsimula na namang magwala ang kaniyang puso. Pakiramdam niya ay nanlalamig ang kaniyang buong katawan dahil sa hindi maipaliwanag na kaba. Mabilis na binuksan ni manong driver ang pinto ng sasakyan para siya ay makalabas. Marahan na umisog siya sa kaniyang upuan at lumabas na sa mamahaling kotse. Sumalubong sa kaniya ang medyo pamilyar na mansyon. Mas malaki ito kumpara sa mansion nila sa probinsyang ito. Hindi niya kilala ang mapapangasawa at kung ano man ang pangalan nito. Kaya wala talaga siyang kaalam-alam kung gaano ito kayaman o kung ano man ang mukha nito. Ang alam niya lang ay matanda na ito at mayaman. Habang papalapit sila sa malaking mansyon ay nahagip ng kaniyang mga maga ang bulto ng isang lalaki na nakatayo sa malaking pinto ng mansyon. Napalunok siya ng kaniyang laway nang makalapit na siya ng tuluyan. Sumalubong sa kaniya ang matandang lalaki. May kakisigan ang katawan nito kahit matanda na. Nakangiti ito sa kaniya. Kahit na matanda ay guwapo pa rin itong tingnan. Pamilyar ang berde nitong mga mata pero pinigil niya ang sarili na mag-isip kung ano-ano pa man. "Are you Annabelle's daughter?" His warm baritone voice echoed in the quiet entrance. Kinakabahang tumango siya rito. Hindi niya alam kung ano ang gagawin o kung anong reaksyon ay dapat niyang ipakita rito. Kinakabahan siya at hindi makapag-isip nang maayos. "You look exactly just like her," mahina nitong ani sabay lapit sa kaniya. Hindi sadyang napaatras siya nang lumapit ito. Dahilan ng pagkatigil nito sa paglapit sa kaniya. "I-I'm sorry po," nanginginig na ani niya sa matandang lalaki at nag iwas nang tingin dito. The man paused but eventually smiled at her. "It's okay. It's cold here, shall we go inside?" Marahan siyang tumango sa sinabi ng lalaki na mas lalong nagpangiti rito. Napahaplos siya sa magkabilang braso dahil sa lamig. Nagsimula na silang maglakad papasok sa magarbo at malaking mansyon na pagmamay-ari ng kaniyang magiging asawa. "Yeah, I forgot to mention but I have a son." Napabaling ang kaniyang tingin sa lalaki ng bigla itong magsalita. He smiled warmly at her and didn't say anything. Napakagat nalang siya ng sariling labi. Why do I feel like he somewhat has the same warmth of my father? "Nandito na tayo," maagap na sabi nito sabay hinto sa paglalakad. Kumabog ang kaniyang dibdib dahil sa pamilyar na loob ng mansyon. Pamilyar na pamilyar ang loob ng mansyon sa kaniya. Kaya pala pamilyar ang mansyon mula sa labas, ay dahil nakapasok na pala siya rito. Bakit niya ba malilimutan ang mga sandaling pumasok siya rito? "Dad." Her whole body froze when a familiar cold baritone voice echoed throughout the living room. What? No way... Nagsimulang sumikip ang kaniyang puso. Nasasaktan siya sa lakas at bilis ng pintig nito. Dahan-dahan niyang ginalaw ang ulo at tumingin kung saan nanggaling ang pamilyar na boses. "Oh, Kiel. Meet your new mother Ann." Her heart dropped when her gaze meet his familiar green orbs. Parang pinagsasaksak nang paulit-ulit ang kaniyang puso habang nakatingin sa malamig at walang emosyon nitong mga mata. "Zadkiel," she whispered his name in a very low voice. Nag-igting ang bagang nito habang malamig pa rin na nakatingin sa kaniya. Nagsimulang lumabo ang kaniyang mga mata. The memories of them happily together is flooding her mind. Nanghihinang napailing-iling siya ng kaniyang ulo. Ayaw niyang maniwala. Ayaw niyang maniwala na ang lalaking una niyang minahal ay magiging anak na niya.