ตอนที่ 7
1151 Words
“คิดอะไรอยู่หรือครับ หรือว่าคิดถึงจูบของผมอยู่ ท่านประธาน”
เมื่อหล่อนเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่โรงแรมหรู คนที่นั่งฮัมเพลงอารมณ์ดีมาตลอดทางก็เอ่ยถามยั่วโทสะขึ้นซะอย่างนั้น
อัปสรสวรรค์ที่ถูกคำถามแทงใจดำตวัดตามองด้วยความโมโห ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อๆ ของคณพัทรเปื้อนยิ้มก็ยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น
“ฉันกำลังหาวิธีกำจัดนายต่างหากล่ะ”
“ถ้าผมตายไป ท่านประธานจะไปหาผู้ชายที่จูบเก่งๆ แบบผมได้จากที่ไหนอีกล่ะครับ”
“เยอะแยะยะ!”
คณพัทรขยับหน้าเข้าไปหาหญิงสาว ดวงตาคมเข้มทอประกายขบขัน
“ท่านประธานพูดเหมือนกับว่ารู้จักจูบดีอย่างนั้นแหละครับ”
“แน่น๊อนนน... ฉันรู้จักจูบดีมากเลยล่ะ เพราะฉันน่ะไม่ใช่ผู้หญิงพรหมจรรย์อย่างที่นายคิดหรอกนะ ฉันจูบกับผู้ชายมาตั้งแต่ปอสอง...”
ทำไมตาบ้านี่จะต้องหัวเราะลั่นแบบนี้ด้วย แล้วดูสิ ดูตาของเขา ทำไมมองหล่อนแบบนี้ มองมาเหมือนขบขันเสียเต็มประดา
“เว่อร์ไปมั้งครับ ปอสองน่ะเจ็ดแปดขวบเองนะครับ”
“ก็แล้วจะทำไมล่ะ ฉันจะเริ่มจูบตั้งแต่เมื่อไหร่มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย อ๊ะ... นี่เอาหน้าออกไปให้ห่างๆ เลยนะ ไอ้คนบ้า!”
ใบหน้าหล่อเหลาของคณพัทรที่อยู่ชิดใกล้ทำเอาหล่อนหายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว
“ผมน่ะ จูบแรกของท่านประธานครับ” ความมั่นอกมั่นใจของเขาแสดงออกมาทั้งแววตาและใบหน้าเลยทีเดียว แต่หล่อนก็ยังจะโกหกต่อไป จึงถูกลงโทษ
“มะ... ไม่ใช่ อุ๊บบบบ”
อีตาบ้าจูบหล่อนอีกแล้ว นี่วันนี้เขากะจะจูบหล่อนให้ปากเปื่อยกันไปข้างเลยหรือไงนะ
พอคณพัทรถอนปากออกไป มือเล็กก็ยกขึ้นจะฟาดหน้าหล่อ แต่เขาหยุดเอาไว้ด้วยคำพูดเสียก่อน
“คุณตบผมด้วยมือ แต่ผมจะตบคุณด้วยปากนะครับ”
“นี่นาย...” หล่อนโมโหจนตัวสั่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ผมคือจูบแรกของคุณ และจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่ได้จูบคุณ... อัปสรสวรรค์”
น้ำเสียงของคณพัทรไม่ได้มีความหยอกเย้าล้อเลียนเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา แต่มันเต็มไปด้วยความหนักแน่นดุดัน และแสดงความเป็นเจ้าของ
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา ก็พบว่าแววตาคมเข้มมืดดำอ่านไม่ออก
ความรู้สึกหวั่นไหวกลืนกินเนื้อหัวใจไปมากกว่าครึ่งดวงแล้ว
อย่า...
อย่าหวั่นไหวกับผู้ชายบ้ากามคนนี้
โชคชะตาก็แค่เล่นตลกให้หล่อนต้องมาตกอยู่ในอุ้งมือปีศาจตนนี้เท่านั้นเอง
อีกไม่นานเมฆหมอกชั่วร้ายก็จะเคลื่อนหายไป และหล่อนก็จะได้ชีวิตอันสดใสกลับคืนมาอีกครั้ง
ซึ่งมันคงอีกไม่นาน...
“ฉันเกลียดนาย ไอ้คนบ้ากาม!”
อัปสรสวรรค์ทิ้งคำพูดโมโหเอาไว้ ก่อนจะรีบหุนหันลงไปจากรถยนต์โดยไม่รั้งรอ
คณพัทรอมยิ้มและก้าวตามลงไป แต่ระหว่างทางก็มีใครบางคนทักทาย
“ไอ้คราม มึงมาทำอะไรที่นี่วะ”
ร่างสูงใหญ่สุดแสนสง่างามของคณพัทรชะงัก และหันไปมองต้นเสียง
“อ้าว ไอ้เชน มึงมาทำอะไรที่นี่”
ราเชนทร์เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเพื่อน ก่อนจะมองไปรอบๆ ตัวของเพื่อน
“มึงไม่ต้องมาเลียนแบบคำถามกูเลย ตอบมาก่อนว่ามึงมาทำอะไรที่นี่ ไหนเลขาฯ มึงบอกว่ามึงไปประชุมที่ซิดนีย์ไง”
“กูกลับมาแล้ว” คณพัทรตอบ
“เออ กูรู้ว่ามึงกลับมาแล้ว แต่ว่ามึงมาทำอะไรที่นี่ งานยุ่งไม่ใช่เหรอมึงน่ะ แล้วมาทำอะไรที่โรงแรมวะ หรือว่านัดสาว”
“ไม่ใช่อย่างนั้นโว๊ย ไอ้เชน กูมาธุระน่ะ”
“ธุระอะไรวะ”
ราเชนทร์มองเพื่อนอย่างแปลกใจ ยิ่งเห็นท่าทางรีบร้อนของคณพัทรด้วยแล้วก็ยิ่งสงสัย
“กูนัดลูกค้าไว้ นี่จะเลยเวลานัดแล้วด้วย กูต้องรีบไปแล้ว”
“ลูกค้าหรือสาววะ รีบร้อนแบบนี้”
“เออๆ เอาไว้คุยกัน กูไปก่อนล่ะ”
ราเชนทร์มองตามคณพัทรไปด้วยความสงสัย ก่อนจะบ่นพึมพำ
“เมื่อวานเลขาฯ มันบอกว่าไปซิดนีย์ แล้วทำไมวันนี้มาอยู่ที่โรงแรม อะไรมันจะบินไปบินกลับไม่พักเลยหรือไงวะ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาศีรษะด้วยความมึนงง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ตัวเองนัดเอาไว้
“ทำไมต้องมาเจอไอ้เชนที่นี่ด้วยวะ”
คณพัทรบ่นพึมพำในลำคอ ขณะกวาดตามองหาอัปสรสวรรค์ไปทั่วล็อบบี้
“คุณหายไปไหนนะ”
ชายหนุ่มมองหา และเดินหาก็ไม่เจอ จึงไปถามพนักงานที่อยู่เคาน์เตอร์ จึงรู้ว่าอัปสรสวรรค์เดินไปทางห้องน้ำ
“จะถึงเวลานัดลูกค้าอยู่แล้ว”
คณพัทรตั้งใจจะไปยืนรออัปสรสวรรค์ที่หน้าห้องน้ำ แต่ระหว่างทางก็พบว่าอัปสรสวรรค์กำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งฉุดกระชากแขนอยู่
เลือดความหวงแหนขึ้นเต็มหน้าเลยทันที เขาพุ่งตัวเข้าไปซัดหน้าของผู้ชายคนนั้นเต็มแรงจนล้มหงาย จากนั้นก็ดึงร่างอรชรของอัปสรสวรรค์มาไว้ด้านหลัง
“ท่านประธานไม่เป็นอะไรนะครับ” เขาถามอัปสรสวรรค์ด้วยความเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่กำลังไล่คนประสาทพูดไม่รู้เรื่องอยู่น่ะ”
ชานนท์ลุกขึ้นยืน เช็ดเลือดออกจากมุมปากของตัวเอง และจ้องหน้าคณพัทร
“เพราะมีชู้รักคนใหม่แล้ว คุณก็เลยไม่ยอมให้โอกาสผมสินะ อัปสร”
“เขาไม่ใช้ชู้รักของฉัน”
“ไม่ใช่ชู้รัก แต่ดูเป็นห่วงคุณออกหน้าออกตาขนาดนี้เนี้ยนะ” ชานนท์ยิ้มเยาะ
“คุณด่าว่าผมหาว่าผมมักง่าย นอกใจคุณ แล้วที่คุณทำล่ะ เรียกว่าอะไร”
“ฉันไม่เคยทำอะไรน่ารังเกียจแบบที่คุณเข้าใจ และถึงแม้คุณจะไม่เข้าใจ ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะเราถอนหมั้นกันแล้ว” อัปสรสวรรค์เชิดหน้าสูงอย่างไม่ไยดี
“เชิญคุณกลับไปสนุกกับผู้หญิงในสต็อกของคุณต่อเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
ชานนท์หัวเราะเยาะ มองอัปสรสวรรค์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“คิดว่าผมอยากกลับมานักหรือไง นี่ถ้าพ่อไม่บังคับให้ผมมาง้อคุณ ผมไม่มีวันมายืนตรงหน้าคุณหรอก ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ บ้างาน ไร้เสน่ห์ ต่อจากนี้ไป คงต้องขึ้นคานจนแก่ตายแน่ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ยยยย!”
ชานนท์ที่กำลังหัวเราะอยู่ถูกหมัดของคณพัทรซัดเข้าอีกครั้ง คราวนี้เลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปากอีกข้าง
“ไอ้ระยำ มึงต่อยกูทำไม!”
“อย่าโยนความผิดให้กับผู้หญิง ไสหัวไปซะ ก่อนที่ผมจะอดกลั้นไม่ไหว และกระทืบคุณ!”
- Writer
