“หนูกลับเองก็ได้ค่ะพี่ไม่ต้องไปส่งหรอก”
“สภาพนี้นะจะกลับเอง?”
“หนูกลับได้จริง ๆ พี่รีบไปทำงานของพี่ให้เสร็จเถอะ”
“...” พี่มิวเงียบแล้วมองฉันคล้ายกำลังใช้ความคิด “ถ้างั้นเอารถไปแล้วกันเดี๋ยวพี่กลับเอง”
“ก็ได้ค่ะ” ตอนแรกก็ว่าจะปฏิเสธแต่พอก้มดูสภาพตัวเองแล้วรถประจำทางก็ไม่น่าจะจอดรับ “ถึงบ้านแล้วหนูโทรหานะ”
“เฮ้อ... เสียงเพลงเอ้ย” เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนจะเข้ามาสวมกอดฉัน “พี่น่าจะห้ามแล้วเด็ดขาดกับเรามากกว่านี้”
“หนูโอเค เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว หนูยังเด็กยังต้องเจอผู้คนอีกเยอะ” ใช่ค่ะมันคือประโยคปลอบใจแต่จะทำไงได้เราต้องยอมรับความจริง
“พรุ่งนี้สอบนี่ ตั้งใจทำนะเรื่องอื่นช่างแม่งมันไปก่อน”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ฉีกยิ้มกว้างให้แล้วรับกุญแจรถมา
“ขับรถดี ๆ นะ ไปทางถนนเลี่ยงเมืองไม่มีด่านหรอก”
“ค่ะ” ขานรับอย่างเข้าใจแล้วขับออกมาทันที
ระหว่างทางมีสายเรียกเข้าอยู
