บทที่ 9
1616 Words
"โอ๊ะ~ ยังไม่ตายหนิ ลืมตาได้ด้วย"
หล่อนทำหน้าตาตกใจแบบปลอม ๆ แล้วเอาเท้าที่เขี่ยเอวมาเขี่ยไหล่ ก่อนจะออกแรงถีบจนเธอกลิ้งตกเตียง
พลั๊ก!
"อุ๊บ! ซอรี่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ร่างเล็กที่ถูกถีบลงจากเตียงค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วใช้สายตาบอบช้ำมองไปที่ไม้ถักนิตติ้ง จากนั้นก็หยิบมันมาแล้วโยนใส่หน้าผู้หญิงคนนั้นเต็มแรง
ปึก! โอ้ย! (ร้องเสียงดังมาก)
“ไม่ขอโทษนะ เพราะฉันตั้งใจ”
"อะ อีนังเด็กบ้า!” หล่อนจะพุ่งมาตบ แต่คนที่อยู่ในห้องน้ำดันเดินออกมาเสียก่อน แล้วเอ่ยถามเสียงเข้มขรึม!
"มีอะไรกัน!?”
"อีนังนี่มันปาของใส่ลินลี่ค่ะเขื่อน!" หล่อนฟ้องทันที
"แล้วทำไมถึงลงไปนั่งแบบนั้น?" เขาหันมาถามเธอ
"ก็..."
เธอกำลังจะบอกแต่ผู้หญิงคนนั้นซิ่งพูดเสียก่อน
"เจ็บมากเลย ลินลี่ไม่ยอมนะคะ ดูซิแขนเลือดออกเลย" หล่อนยื่นแขนเรียวที่มีเลือดซิบให้เขาดู ก่อนที่เขาหยิบไม้ถักของเธอให้หล่อน แล้วพูดประโยคที่ดูใจร้ายมาก
"ปาคืนสิ" คำพูดนั้นทำให้เธอหน้าชาไปเลย
"ได้ค่ะ"
หล่อนยกยิ้มอย่างเข้าทาง แล้วปาไม้ถักใส่หัวเธอ
ปั๊ก!!
ลูกหมีกัดฟันแน่น พยายามข่มความรู้สึกเจ็บปวด
"อุ้ย! สงสัยปาแรงไป หัวแตกเลยอ่ะ"
หยดน้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่ไหลอาบดวงหน้าขาวซีด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่สะทกสะท้านกับความเลวระยำนี้ ผู้ชายคนนั้นโอบเอวหญิงชั่วออกไปจากห้อง เพื่อพาหล่อนไปส่งที่บ้าน
ปัง!
สิ้นเสียงปิดประตู ร่างเล็กก็ทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้น แล้วระบายเสียงสะอื้นไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เสียงนั้นทำให้เฮียขุนกับเฮียเข้มรีบเข้ามาดูเธอ พอเห็นสภาพหญิงสาว ที่หัวอาบชุ่มไปด้วยเลือดก็พากันกุมขมับอย่างหัวเสีย
"เหี้ยเอ้ย! ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยวะ!?”
เฮียขุนรีบถอดเสื้อตัวเองมาซับเลือดให้เธอ
"โทรเรียกหมอดีกว่าไหม?”
เฮียเข้มมีสติถึงแม้ว่าจะหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
"ไม่ได้เฮีย ถ้าโทรตามหมอ ได้โดนหนักกว่านี้แน่"
"แล้วจะปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอ?”
"ไหวไหมแก้มป่อง"
เฮียขุนไม่ตอบพี่ชายตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะต้องจัดการเฮียเขื่อนยังไง นอกจากช่วยเหลือในตอนนี้เสียก่อน
"ฮรึก นะ หนูเจ็บ…”
"เฮียรู้ เฮียขอโทษ เฮียผิดเอง" เฮียขุนพูดเสียงสั่น
"พาไปล้างเลือดก่อน"
เฮียเข้มบอกน้องชาย ก่อนที่เฮียขุนจะอุ้มตัวเธอไปล้างแผลในห้องน้ำ ล้างเสร็จเฮียเข้มก็เตรียมยามาทำแผลที่หัวให้เธอ ทั้งสองรู้สึกสงสาร ต่างจากคนที่ทำโดยสิ้นเชิง
"ผมอยากพาเธอหนีไปไกล ๆ จากเฮียเขื่อน"
เฮียขุนพูดขึ้น ในขณะที่เฮียเข้มกำลังทำแผลให้เธอ
"อย่าทำอย่างนั้น เอ็งก็รู้ว่าเฮียเป็นคนยังไง ถ้าพาเธอหนีไป เฮียได้ตามไปฆ่าเอ็งแน่ แล้วเธอก็จะโดนตีด้วย"
"แล้วจะให้ผมปล่อยเอาไว้แบบนี้เหรอเฮีย น้องมันเจ็บเจียนตายแล้วนะ" เฮียเข้มถอนหายใจแล้วลูบแก้มเธอ
"ถ้าทนไม่ได้เธอจะฮึดขึ้นสู้ เฮียเชื่อว่าคนที่มีหัวจิตหัวใจอย่างเธอไม่ยอมโดนเฮียเขื่อนทำร้ายตลอดไปหรอก”
"เฮีย...คิดอะไรกับลูกหมีหรือเปล่า?"
เฮียขุนเอ่ยถาม เพราะสงสัยในแววตาของพี่ชาย
บรืนนนน!!
"เฮียเขื่อนมาแล้ว รีบกลับห้องกันเถอะ"
เฮียเข้มไม่ตอบคำถาม แล้วรีบเดินออกไปจากห้อง
"ดูแลตัวเองดี ๆ นะแก้มป่อง" เฮียขุนก้มมาจุ๊บหน้าผากคนตัวเล็ก ก่อนจะตามพี่ชายออกไป ร่างบอบบางที่เต็มไปด้วยบาดแผลนอนลง พอเขาเข้ามาก็มองดูที่หัวเธอ
"ใครเป็นคนทำแผลให้?”
โทนเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามคนบนเตียง
"ทำเอง…" เธอตอบโดยที่ไม่มองหน้าเขา
"อย่าให้รู้นะว่าพวกมันเข้ามาหาเธออีก ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นเสียอีก” ใบหน้าบอบช้ำได้แต่เหยียดยิ้มเย้ยหยัน เพราะสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้มันก็ไม่ต่างจากการทำให้เธอตกนรกทั้งเป็น
พรึบ…
พอเขานั่งลงบนเตียง ลูกหมีก็ลุกขึ้นแล้วย้ายตัวเองลงไปนอนที่พื้นพรม เพราะไม่อยากร่วมเตียงกับคนแบบนี้
"ขึ้นมานอนข้างบน" เขาสั่งเสียงเข้ม
“….” เธอไม่ตอบแล้วหลับตาลง
"อยากนอนพื้นก็ตามใจ"
เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะนอนหันหลังให้เธอ
ลูกหมีตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ตามเนื้อตัวมียาทาบาดแผลให้ แถมแผลบนหัวก็ถูกทำความสะอาดเรียบร้อย เธอไม่คิดว่าเป็นเขาทำให้ จนกระทั้งมีคนเปิดประตูเข้ามา
"เฮียเข้ม..." เฮียเข้มถือถ้วยข้าวต้มเข้ามาในห้อง
"เฮียไปแล้วไม่ต้องกลัว กินข้าวซะนะจะได้กินยา"
"ขอบคุณนะคะ"
ถ้าไม่ได้เฮียทั้งสองช่วยเอาไว้ เธอต้องแย่แน่ ๆ
เฮียเข้มป้อนข้าวต้มเสร็จก็หยิบยาบรรเทาอาการปวดให้เธอกิน แล้วให้นอนพัก ส่วนเฮียขุนก็แวะเข้ามาดูเป็นระยะ ๆ เพราะต้องออกไปทำงานของตัวเองเช่นกัน
เวลาผ่านไปจนฟ้ามืด…
อาการก็เริ่มแย่ลง ร่างเล็กนอนซมจนไข้ขึ้นสูง แล้วคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ก็กลับมาพอดี เขาขึ้นมาบนเตียงใช้มือเเตะหน้าผาก ก่อนจะโทรตามหมอให้มาดูอาการเธอ
"ทำไมเธอถึงมีสภาพแบบนี้ครับ?” หมอถาม
"เธอเพิ่งโดนทำร้ายมา หมอช่วยรักษาเธอที"
"ใครทำร้ายเหรอครับ? "
"หมอไม่ต้องอยากรู้หรอก แค่รักษาก็พอ"
"ได้ครับ"
คุณหมอไม่อยากมีปากมีเสียง เลยยอมทำตามที่เขาสั่ง โดยการตรวจร่างกายของคนบนเตียงอย่างละเอียด
"ภายในแย่มาก มีส่วนที่ช้ำในหลายจุด หมอว่าพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลเถอะครับ" คุณหมอแนะนำเขา
"ไม่ ถ้าหมอไม่มีปัญญารักษาก็ออกไป เดี๋ยวผมเรียกหมอคนอื่นมารักษาแทน" เฮียเขื่อนชักสีหน้าหงุดหงิด
"ต่อให้คุณจะเรียกหมอมาสักกี่คน เขาก็ต้องแนะนำแบบผมอยู่ดีครับ ผู้หญิงคนนี้เพิ่งตกเลือดมาได้ไม่นาน ไม่มีทางที่ร่างกายจะดีขึ้นร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอน"
"....." เขาหยุดชะงัก ส่วนหมอก็เก็บของออกไป
หลังจากหมอคนแรกเดินออกไปได้สิบนาที ชายหนุ่มก็ดึงสติแล้วโทรเรียกหมออีกคน ที่มีความพร้อมในการรักษาให้ยกเครื่องตรวจมาตรวจถึงที่บ้าน ไม่ว่าค่ารักษาจะแพงหูฉีกขนาดไหน เขาก็พร้อมที่จะจ่ายเต็มที่
"ผมจ่ายเต็มที ช่วยรักษาผู้หญิงคนนี้ให้หายที”
"ได้ครับ คุณเขื่อน"
หมอคนใหม่รับปากและเริ่มตรวจร่างกายอีกรอบ ถึงสีหน้าจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็รักษาเธอได้ เขาวางยาสลบแล้วทำการรักษาทั้งภายนอกภายใน ให้ทุกอย่างดีขึ้น
เวลาผ่านไปนานพอสมควรกว่าหมอจะรักษาเสร็จ
"ให้เธอทานยาบำรุงร่างกาย ส่วนยาอื่น ๆ หมอได้จัดการให้เรียบร้อยแล้ว พยายามให้เธอทานให้ครบนะครับ" เขาพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปส่งหมอตามมารยาท
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ในวันที่ลูกหมีอาการดีขึ้น ก็มีคนมาหาที่บ้าน
บรืนนน~
รถคันหรูสีขาวขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงมากจากรถ หน้าตาหล่อนคุ้น ๆ เหมือนเธอเคยเห็นหน้ามาก่อน ถ้าจำไม่ผิดหล่อนคือคนที่ตบหน้าเขาในคืนนั้นแล้วหนีไป หล่อนดูเป็นคนที่เฮียเขื่อนแคร์มากที่สุดถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาพามา
"คุณมาหาใครเหรอคะ? "
"มาหาเขื่อนค่ะ”
"คุณเขื่อนไม่อยู่นะคะ คุณจะอยู่รอไหม?"
"แล้วเขาจะกลับกี่โมงล่ะคะ? "
"ประมา...."
"ใครมาเหรอคะป้า?”
เธอเดินเข้าไปถามป้าสุ แล้วมองหน้าผู้หญิงคนนั้น
"เธอ...” ดูเหมือนว่าหล่อนจะจำเธอได้เช่นกัน
“มีคนมาหาคุณเขื่อนค่ะ” ป้าสุตอบ
"คุณมาหาสามีฉันทำไมเหรอคะ?"
"ยังไม่หย่ากันอีกเหรอ ไหนบอกว่าหย่ากันแล้วไง”
"คุณจะดูทะเบียนสมรสไหมล่ะ จะได้เชื่อคนถูก"
"ไม่ต้อง!”
หล่อนอารมณ์เสียก่อนจะเดินออกไปจากบ้านทันที
"คุณหนูไม่น่าไปพูดแบบนั้นเลยนะคะ เดี๋ยวคุณผู้ชายก็มาทำร้ายคุณหนูอีก" ป้าสุเตือนด้วยความเป็นห่วง
แผลเก่ายังไม่ทันหายดี แผลใหม่จะมาอีกแล้ว
"หนูเจ็บจนชินแล้วค่ะป้าสุ" ดวงหน้าสวยยิ้มเจื่อนก่อนจะเดินกลับขึ้นห้อง เธอเอาชุดที่ซ้อนไว้มาลองใส่เล่น ๆ จนเริ่มค่ำ แล้วลงมาข้างล่างอีกครั้งแต่ยังไม่มีใครกลับมา ป้าสุบอกว่าที่บริษัทมีปัญหาหนักเลยอาจจะนอนที่บ้านใหญ่คืนนี้ (บ้านป๊าม๊าพวกเขา) เธอได้โอกาสเลยรีบขึ้นไปแต่งหน้าแต่งตา แล้วโทรเรียกหมูแดงให้มารับทันที
- Writer
