หัวใจแค้นพ่ายกลรัก

INTRO

INTRO

มหาวิทยาลัยXX

‘ ปึก ’

“ เอาไปเลยค่าเพื่อนสาวหนังสือที่แกต้องการ ว่าแต่ทำไมวันนี้ใบหน้าซีดเซียวจัง หรือเมื่อคืนหนักไป น้องกวินนี่ยังไงอดอยากปากแห้งหรือไร เล่นเพื่อนฉันหนักขนาดนี้เลยอะ ” พอใจเพื่อนสาวคนสนิทพูดขึ้น

“ เปล่า ฉันแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายนะ ”

“ แล้วกินยาหรือยัง ” เป็นแก้มใสเพื่อนสาวอีกคนที่พูดขึ้น

“ กินแล้ว ” ฉันพูดพร้อมเอายาดมออกมาจ่อจมูกแล้วสูดลมหายใจเข้า

“ มาๆ เดี๋ยวฉันพาแกไปนอนพักดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไป ” กอหญ้าเพื่อนสาวอีกคนพูดขึ้นแล้วจับตัวฉันให้ลุกขึ้นยืน

“ งั้นพวกเราก็ไปกันหมดนี่แหละ ”

เราทั้งสี่มุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัย พวกเราเรียนอยู่ปีสี่ ปีสุดท้ายของการศึกษา อีกแค่เดือนเดียวก็จบแล้ว

( Part กวิน )

เที่ยง

“ คุยกันแล้วว่าให้รอที่นี่ ทำไมยังไม่มาวะ ” เขายืนรอสาวคนรักอย่างใจร้อน เพราะส่วนตัวเป็นคนที่รอนานไม่ได้ มันจะทำให้อารมณ์เสีย

“ พี่แป้งร่ำยังไม่มาอีกเหรอวะ ”

“ แล้วพวกมึงเห็นไหมล่ะ ตาก็ไม่บอดนี่ ” เขาพูดกับเพื่อนอย่างหัวร้อน

“ อ้าว ไอ้นี่ กูก็ถามดีๆ ปะ ” เจเพื่อนสนิทในกลุ่มพูดขึ้น

“ มึงก็อย่าไปพูดกับมัน ดูหน้าแม่งสิ อารมณ์เสียแล้วมั้ง ” โจเพื่อนชายคนสนิทในกลุ่มก็พูดแทรกแล้วรีบลากเจออกไปทันที ปล่อยให้เขายืนหัวเสียอยู่คนเดียว

ทุกวันเขากับแฟนสาวมักจะนัดกันมานั่งคุยกันตรงนี้ในเวลาเที่ยง บางวันถ้าเปลี่ยนสถานที่ก็มักจะพูดบอกในตอนที่โทรคุยกันตอนกลางคืน

เขาไม่อาจจะทนรอได้ก็เลยกดโทรหาในทันที เขาเป็นประเภทที่มีความอดทนต่ำ

( โทรออก > แป้งร่ำเมียรัก )

(“ ฮัลโหล อยู่ไหน รอนานแล้วนะ ร้อนก็ร้อน หัวร้อนแล้วอะ ”)

พอปลายสายรับเขาก็กรอกเสียงตามสายไปด้วยน้ำเสียงที่ห้วนสุดๆ

(“ น้องกวินเหรอ ยัยแป้งร่ำไม่สบาย ตอนนี้นอนหลับอยู่ที่ห้องพยาบาลนะ พวกพี่ๆ กำลังจะไปกินข้าวนะ ”)

(“ แล้วโทรศัพท์แป้งร่ำ… ”)

(“ อ๋อ พี่ยืมนางมาโทรหาคนที่บ้าน พี่ลืมคืนนะ ว่าแต่ตอนนี้น้องกวินว่างไหม ช่วยไปดูยัยแป้งร่ำหน่อย พวกพี่กินข้าวเสร็จจะตามไป ”)

(“ อืม ”)

และเขาก็กดวางสาย ก่อนจะวิ่งหน้าตาตื่นไปที่ห้องพยาบาลเพื่อดูแฟนสาว พอไปถึงห้องพยาบาลที่กว้างและใหญ่ มันต้องเสียเวลาหาอีก ที่ห้องนี้จะแบ่งแยกชายหญิงชัดเจน แต่ในห้องพยาบาลมันก็เต็มไปด้วยม่านที่กั้นเป็นเตียงๆ ไป เขาเลยต้องหาที่ละเตียงเพราะไม่สามารถกวาดสายตาหาให้ทั่วโดยที่ไม่เดินหาได้ จะตะโกนเรียกก็ไม่ได้อีกเพราะที่นี่มีแต่คนป่วย เขาห้ามส่งเสียงดัง

“ ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่ ” เสียงนี้เขาจำได้มันเป็นอย่างดีเลย เพราะเขาคบกับแฟนสาวมาสามปีแล้ว

“ แป้งร่ำ! ” ทันทีที่รู้ว่าต้นเสียงมาจากไหน เขาก็เดินไปแล้วแหวกม่านที่กั้นอยู่ให้ออกพร้อมเอ่ยชื่อแฟนสาว แต่สายตาเขาดันไปเห็นที่แก้วน้ำของคนทั้งคู่ที่ตอนนี้ถือแก้วใบนั้นพร้อมกัน

' มือของทั้งคู่มันต้องสัมผัสกันสินะ '

เขาเก็บความอดทนไว้ในใจ แล้วมองหน้าผู้ชายคนนั้นซึ่งใส่ชุดกาวน์ น่าจะเป็นรุ่นพี่นักศึกษาแพทย์ที่เข้ามาทำหน้าที่แทนคุณหมอ

สายตาของเขาแข็งกร้าว เขาไม่อาจจะควบคุมตนเองได้ เพราะเขาเป็นคนที่ขี้หึงมาก

“ เอ่อ…รุ่นพี่คะ ฉันไม่มีอะไรจะถามแล้วค่ะ ” แป้งร่ำรู้ดีกว่าใคร เธอจึงชักมือกลับ แล้วพูดทำนองว่าให้รุ่นพี่คนนั้นรีบออกไป

“ อ๋อ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้นะ พี่ไปตรวจคนอื่นก่อน น้ำนี่พี่วางที่ตรงนี้นะ ” ก่อนจะไปมีส่งยิ้มให้กันอีก

' พรึ่บ '

เขานั่งลงใกล้คนป่วย ที่ตอนนี้กำลังนั่งบนเตียง ไม่ได้นอน ตอนแรกคิดว่าอาการน่าจะหนักเพราะมาห้องพยาบาลแต่ที่ไหนได้ เหอะ ไม่อยากจะพูด...

“ รู้ได้ไงว่าแป้งร่ำอยู่ที่นี่ ”

“ ถ้ากูมาช้ากว่านี้ มึงกับมันคงไปไหนต่อไหนกันแล้วใช่ไหม ” เขาพูดด้วยคำหยาบคายบ่งบอกว่าโกรธจัด นั่งขบกรามเป็นสัน กรอดๆ ข้างๆ คนป่วย

“ เปล่านะ พี่เขาแค่เอายากับน้ำมาให้เอง ”

“ เหอะ ”

“ จริงๆ กวินห้ามโกรธนะ ”

“ กูไม่ได้โกรธ แต่กูหึง ”

“ ไม่พูดคำหยาบนะ แป้งร่ำไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาเลย จริงๆ นะ ” เธอพูดจบกอดแขนเขาทันที แล้วเอาหัวมาซบไหล่แกร่ง

“ ปล่อย! ” ในใจเขายังกระวนกระวายเลยทำให้ยังไม่พอใจ

“ ขอโทษที่ทำให้หึง ” ใบหน้านวลเงยขึ้นมาพร้อมใบหน้าสงสารที่เศร้าสร้อยเพื่อขอความเห็นใจ

“ ปล่อย กินยาแล้วนอนสิ กวินจะออกแล้ว ไม่อยากรบกวนคนป่วยนานๆ ” ถ้าเขาได้แทนตัวเองแบบนี้ หมายความว่าเขาใจเย็นลง เหตุการณ์จะกลับเป็นปกติ

“ แป้งร่ำนอนคนเดียวมาหลายชั่วโมงแล้วนะ มันก็เบื่อๆ ไม่มีคนคุยด้วยเลย อย่ารีบเพิ่งออกไปได้ไหม หืม~ ” มีทำตากระพริบส่งมาให้เขาอีก

“ คนป่วยเขาให้นอนพัก ไม่ได้ให้มาคุย ”

“ จุ๊ป ” จู่ๆ แฟนสาวก็เอาปากบางมาชนปากของเขา แล้วส่งสายตาออดอ้อนมา ทุกครั้งเขาก็มักจะแพ้สายตานี้

“ จะ…ทำอะไร กวินนี่ห้องพยาบาลนะ อุ้ปส์~ ” เขาโน้มหน้าเขาหาก่อนจะตึงท้ายทอยแฟนสาวแล้วจรดริมฝีปากลงประทับ

ครืดด ครืดดด

“ ใครวะ แม่ง ขัดใจ โทรไม่ดูเวลาเลย ” เขาล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง พอเห็นชื่อก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย จะไม่รับสายก็ทำไม่ได้

(“ ฮัลโหล มีอะไรอีกแม่ ”)

(“ ทำไมพูดน้ำเสียงแบบนั้น แม่ก็แค่จะโทรมาย้ำว่าคืนนี้อย่าลืมไปกินข้าวกับแม่นะ ”)

(“ ขอโทษด้วยครับ คืนนี้ผมไม่กลับบ้าน ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ไว้ค่อยคุยกันนะแม่ ”)

เขารีบกดวางสายคนเป็นแม่ทันที แล้วมองหน้าแฟนสาว ค่อยๆ โน้มหน้าเข้าหาอีกครั้ง

“ กะ..กวิน อย่าเพิ่ง อุ้ปส์~ ”

____________

ตัวละคร

กวิน > เพื่อน | เจ โจ

แป้งร่ำ > เพื่อน | พอใจ กอหญ้า แก้มใส

☀️ จากใจนักเขียน ☀️

สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วนะคะกับไรต์เตอร์มินนี่ มาในนามปากกา ธัญญวรินทร์ ในหมวดดราม่า กลิ่นมาม่าลอยมาเลย >< ใครชอบแนวนี้ ฝากเอ็นดูด้วยนะคะ ส่วนใครไม่ชอบให้เลื่อนผ่านนะคะ อย่าคอมเมนต์อะไรที่ทำร้ายจิตใจกันเลยค่าา ?