เตียงพิศวาส

เตียงพิศวาส ตอน เสพรักมิรู้ดับ :พี่จะกินให้หนำใจ คลานลงจากเตียงไปเลย

“ยะ....อย่าเข้ามานั้น ไอ้อัปลักษณ์ ไอ้โจรหื่นกาม ไอ้โรคจิต..อะ...ไอ้....” เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อว่าชายหนุ่มดีในเวลานี้

เตวิทย์แทบอยากจะกระชากร่างเล็กเข้ามาบีบคอสวยระหงนั้นเสียจริง เธอกล้าดียังไงมาต่อว่าเขาแบบนี้ และที่ทำให้เขาโกรธเธอในตอนนี้ก็คือคำว่า “อัปลักษณ์” ไม่เคยมีใครมาว่าเขาแบบนี้เลย แล้วผู้หญิงข้างทางสกปรกคนนี้กล้าดียังไงมาว่ารอยแผลเป็นที่แสนจะภาคภูมิใจในศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายเขาแบบนี้

“ยัยผู้หญิงซื้อขาด หิวเงินอย่างเธอกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้หา!...” ตะคอกใส่พร้อมกับกระชากผ้าห่มผืนโตออกไปให้พ้นทางตน ตอนนี้อารมณ์ปรารถนาก่อนหน้านี้มันได้มีความโกรธเข้ามาแทรกแซงเสียแล้ว

“ว้าย!....ออกไปให้พ้นนะไอ้โจรบ้า ออกไปนะ อย่าเข้ามานะ...ยะ...อย่า....” กนกวลีห้ามอย่างขลาดกลัว พร้อมกับสายตาสอดส่องไปรอบๆ ห้องอีกครั้งเพื่อหาทางหนี แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะหนีออกจากห้องกว้างนี้ เมื่อประตูห้องนั้นอยู่ไกลเหลือเกินในความคิดของเธอ

“หึหึ ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอพลาดแล้วสาวน้อยที่มาว่าฉันอัปลักษณ์ เธอรู้ไหมฉันเกลียดคำนี้ที่สุด” เอ่ยพลางกระชากเท้าเธอเข้ามาหาตน

“ว้าย!....ปล่อยนะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นายอยากได้เงินทองก็บอก ฉันรวยนะ เดี๋ยวฉันเอาเงินให้” สาวเจ้าพยายามร้องขอ

“สายไปแล้ว มันสายไปตั้งแต่ที่เธอว่าฉันอัปลักษณ์แล้วคนสวย หึหึ อีกอย่างฉันรวยมากพอแล้ว ไม่ต้องการเงินของใครสาวน้อย” เตวิทย์เอ่ยด้วยเสียงเย็น ก่อนจะกระชากเท้าเล็กอีกข้างของเธอเข้ามาหาตนอีกเช่นกัน

กนกวลีพยายามดิ้นให้เท้าตนหลุดพ้น แต่ก็ทำได้แค่ดิ้นไปเท่านั้น เมื่อมือหนานั้นแข็งแรงและจับเท้าของเธอแน่น

“ปะ...ปล่อยกี้ไปเถอะนะคะ กี้กลัวแล้ว” หญิงสาวแทนชื่อเล่นตัวเองออกมาอย่างลืมตัว

“ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอเป็นทาสฉันบนเตียงแห่งนี้จนเช้าเท่านั้นคนสวย หึหึ อีกอย่างฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอมาที่นี่ได้ยังไง แต่ถ้าใครขึ้นมานอนบนเตียงของฉันแล้วแสดงว่าผู้หญิงคนนั้นมาขายตัวให้ฉัน จำไว้ซะด้วย” เตวิทย์ไม่สนหรอกว่าใครจะพาเธอมา เพราะเวลานี้ลูกชายของเขานั้นปรารถนาอยากเข้าไปฝากฝังแก่นกายในดอกไม้ของเธอเสียจริง

ฟากฝั่งบานประตูหนาหน้าห้องของเตวิทย์มีหญิงสูงวัยยืนแอบฟัง เอาหูแนบชิดกับประตูอย่างตั้งอกตั้งใจฟังให้ได้ยินเสียงของคนทั้งสองในห้อง เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มข้างในห้องนางก็กระหยิ่มยิ้มย่องออกมาด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง เพื่อที่จะได้ตื่นเช้าขึ้นมาจับลูกชายตัวดีของตน เพื่อที่จะได้ดิ้นไม่หลุด ดูสิเจอแบบนี้ลูกชายเจ้าเล่ห์ของนางจะแก้สถานการณ์ยังไง

“ไม่นะ อย่าทำอะไรฉันนะ” หญิงสาวร้องขอความสงสารจากอีกฝ่ายเพื่อให้ปราณีตน

“สายไปแล้ว....คนสวยจะได้รู้ว่ามีผัวอัปลักษณ์มันดียังไง ก็ต้องลองดูนะ” เอ่ยเสียงแหบพร่า มือหยาบกร้านลูบไล้ไปตามเท้าของกนกวลี ไล่ไปยังต้นขานวลเนียนของเธออย่างหลงใหล

สาวเจ้าพยายามดิ้นขัดขืนสะบัดเท้าตนให้เป็นอิสระ แต่มันก็ยากที่จะหลุดพ้นได้ ตอนนี้สมองของเธอตีมืดไปหมด เพราะไม่รู้ว่าตนมาที่นี่ได้ยังไง รู้ก็แต่ว่าตนนั้นไปตามนัด ไปเจอเพื่อนของแม่ที่จะพาลูกชายมาดูตัวเธอ แต่พอไปถึงกลับเจอแต่เพื่อนของแม่ ส่วนลูกชายของเพื่อนแม่ไม่มา แล้วหลังจากนั้นอะไรอีกเธอก็จำไม่ได้เช่นกัน

“อย่าดิ้นให้ยากเลยคนดี” เอ่ยพลางกระชากคนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดกับตน ก่อนที่จะอาศัยจังหวะที่หญิงสาวกำลังตกใจกลัวขึ้นคร่อมร่างน้อยกักขังใต้ร่างตน เพื่อไม่ให้หนีรอดพ้นเงื้อมมือตัวเองไปได้ “ว่าแต่ชื่ออะไรนะ ชื่อกี้เหรอ เห็นแทนตัวเองก่อนหน้านี้” ใช่เตวิทย์เพิ่งนึกได้ว่าตนลืมเอ่ยถามชื่อคู่นอนของตนในค่ำคืนนี้

“เรื่องของฉัน” เธอตอบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“เก่งจริงๆ แม่คุณคนงาม ไม่บอกแสดงว่าชื่อกี้ งั้นเป็นน้องกี้ของพี่นะคืนนี้ พี่จะกินให้หนำใจ คลานลงจากเตียงไปเลย หึหึ” ว่าแล้วก็ซุกซบไซ้ซอกคองามระหงของสาวใต้ร่างอย่างต้องการตักตวงความหอมหวานจากกายสาว