“ทิวลิปครับ ผมมันไม่เอาไหน ผมมันไม่เอาไหนเลย ทำไมผมถึงทำไม่ได้”
ศิลากานต์ลุกขึ้นนั่งลูบหน้าลูบตาตัวเองอย่างหมดสิ้นความหวัง แม้จะอยากร้องไห้โฮขนาดไหนแต่สภาพที่เขาเป็นกลับทำให้เธอทำไม่ได้ เพราะเขาคงจะได้รับความสะเทือนใจไม่แพ้กัน ความรู้สึกสับสนในสิ่งที่ตัวเองเป็นคงทรมานมากจริงๆ
“ตอนแรกผมคิดว่าผมทำได้ แค่ผม... แค่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าคุณนอนอยู่ข้างๆ ผม ความรู้สึกบางอย่างในตัวของผม มัน... มันร่ำร้องว่าผมทำได้ และผมก็คิดว่าผมทำได้ เพราะ...”
“คะ”
ดวงตาใสแป๋วมองตรงมาที่เขาอย่างต้องการคำตอบแล้วเขาก็เห็นแล้วว่ามันแวววาวไปด้วยรอยน้ำตาแค่ไหน
‘มันยังไม่ถึงเวลานะครับทิวลิป รออีกสักนิดผมอยากให้คุณยอมรับผมด้วยหัวใจคุณเอง ยอมรับว่าผมเป็นผู้ชายทั้งตัวและหัวใจไม่ใช่ความคลุมเครือที่ทำให้คุณระแวงว่าผมจะเป็นเกย์อยู่ตลอดเวลาอย่างนี้’
“เพราะคุณ... คุณน่ารัก น่าหอม น่าจูบ ทิวลิป... คุณ
