ปากต่อปากประสานเข้าหากันพร้อมทั้งร่ำลาความหอมหวานโดยไม่แคร์กับสายตาจ้องมองอย่างตื่นๆ ของเธอเลยสักนิด แต่ก่อนที่แม่สาวฟาร์มโคนมจะเดินผ่านไปนั้น หล่อนยังไม่วายจะหันมามองสำรวจทั่วทั้งเนื้อตัวของเธอพร้อมส่งรอยยิ้มที่ทิพยุพาเข้าใจได้ดีในความหมายนั้น
‘อย่างเธอน่ะเหรอ... โอว... น่าสงสารจัง’
“คุณ! รอข้างนอกก่อนดีมั้ย ผมจะได้ใส่เสื้อผ้า”
เสียงห้าวๆ หล่อๆ ของเจ้าของร้านเอ่ยกับเธอแบบมะนาวไม่มีน้ำพร้อมทั้งไอ้ท่านั่งไขว่ห้างสบายใจบนโซฟาตัวยาว ทำให้อารมณ์กรุ่นๆ ของทิพยุพากลับมาอีกครั้ง
“นี่คุณ! ฉันมาจ้างทำงานนะ ไม่ได้มาขอฟรีๆ ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่น่าจะนัดให้ฉันมา ให้... ให้มาเห็นอะไรทุเรศๆ ของคุณแบบนี้”
“อ้าว! คู้น... นี่มันยังไม่ถึงเวลานัดนะ ผมนัดคุณกี่โมง บ่ายสาม และนี่มันกี่โมง บ่ายสองห้าสิบห้า คุณจะมาว่าผมได้ไง คุณมาก่อนเวลาเองนี่ แล้วไง... ยังละลาบละล้วงเข้ามาถึงในห้องส่วนตัวของผมด้วย ผมผิดหรือ
