ถึงแม้เช้านี้บรรยากาศที่ดีเพียงใดก็ตาม แต่ในความรู้สึกของแม่เลี้ยงนารีแล้ว ช่างเป็นเช้าที่เงียบเหงาเหลือ มันไม่เหมือนดังวันวานที่มีลูกสาวและเพื่อนรักของลูกสาวอยู่เลย โดยที่คุณนารีกำลังจมอยู่กับความคิดของตนเองอยู่นั้นโดยไม่ได้สนใจเลยว่าสามีของเธอนั้นมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้ว
“เป็นอะไรไปนะแม่เลี้ยงนารี ผมเห็นคุณนั่งเหม่ออยู่นานแล้วนะ” พ่อเลี้ยงวิเชียรถามภรรยาพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ภรรยา
“ฉันว่ามันเหงาๆ นะคุณพี่หรือเพราะไม่มียัยดากับหนูเมย์ก็ไม่รู้”
“ผมยังไม่เห็นลูก เลยหายไปไหนกันหมด” พ่อเลี้ยงวิเชียรเงยหน้าขึ้นถามภรรยาก่อนหันไปเรียกสาวใช้เข้ามาสั่งกาแฟ
“ลี…ลี”
“ค่ะแม่เลี้ยง”
“มีอะไรให้ลีรับใช้หรือค่ะ” สาวใช้ถามเจ้านาย
“เดี๋ยวลีเอากาแฟมาให้ฉันแก้วหนึ่งนะ แล้วนี่ยัยดากับไอ้หนึ่งหายไปไหนกันหมดลีพอรู้บ้างหรือเปล่า”
“ค่ะ...แม่เลี้ยง เมื่อตะกี้คุณดาเธอโทรฯมาถามลีนะคะว่าคุณหนึ่งเธอมาถึง
