หากเธอเป็นสก๊อยฉันก็คือเด็กแว้น

พี่อินทร์กลัวตก

บทที่3) พี่อินทร์กลัวตก

"เสื้อน้ำอบคงจะเล็กไปสักหน่อยนะจ๊ะ" น้ำอบยื่นเสื้อยืดสีขาวบางของตัวเองไปให้นายอินทร์ที่ในตอนนี้ท่อนบนเปล่าเปลือยด้วยว่าเสื้อของเขาอาบไปด้วยรอยเลือดแล้วนั่นเอง

"ใส่ของฉันก็ได้" นางอายเอ่ยแทรกและตั้งท่าจะดึงเสื้อของน้ำอบกลับคืน

"ไอ้นางอายอย่าขี้เหนียว! อีกอย่างแกน้ำหนักแค่สี่สิบโลคงไม่มีเสื้อที่ใหญ่พอให้พี่อินทร์เขาใส่ได้หรอกนะ"

"จริงจ้ะน้ำอบ" นายอินทร์ยกยิ้มอย่างผู้ชนะและดึงเสื้อที่นางอายแย่งไปสวมใส่อย่างรวดเร็ว

"พอดีเลยจ้ะน้ำอบ" นายอินทร์ว่าพลางส่งสายตาเป็นประกายไปให้น้ำอบ

"กินข้าวกันเถอะจ้ะน้ำอบพี่อินทร์หิวแล้ว"

"ใครชวนมึงไอ้อินทร์"

"ไอ้นางอายเสียมารยาท" น้ำอบติติงผู้เป็นพี่สาวอย่างเหลืออดเหลือทนก่อนจะแยกตัวไปจัดโต๊ะกินข้าวให้นายอินทร์

ครู่ต่อมา

"รอนานหน่อยนะจ๊ะพี่อินทร์ พอดีน้ำอบเข้าครัวไปเจียวไข่มาเพิ่มนะจ้ะเผื่อพี่อินทร์ทานกับข้าวของบ้านน้ำอบไม่ได้"

ก็เขาดูเป็นผู้ชายลุคคุณหนูเอาเสียขนาดนั้นผัดคะน้าปลาเค็ม,น้ำพริกผักลวกกะทิ ของบ้านเธอเขาคงจะทานไม่ได้เป็นแน่แท้

"ขอบใจจ้ะอันที่จริงพี่อินทร์กินหมดแหละจ้ะ"

นางอายที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับแอบคว่ำปากให้กับเพื่อนสนิทด้วยรู้ดีว่านายอินทร์นั้นเป็นคนเลือกกินและกินยากมากแค่ไหน

"ข้าวจ้ะพี่อินทร์" น้ำอบส่งยิ้มหวานมาให้นายอินทร์และไม่ลืมที่จะจัดช้อนส้อมมาให้เขาหนึ่งคู่แทนที่จะเป็นช้อนสั้นเหมือนกับเธอและนางอาย

"ทานให้อร่อยนะจ๊ะพี่อินทร์"

"จะทานแล้วนะจ๊ะ" นายอินทร์มองจานอาหารตรงหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตนี้อย่างชั่งใจว่าถ้าหากกินเข้าไปแล้วเขานั้นจะอาเจียนออกมาหรือไม่ แล้วถ้าเป็นเช่นนั้นน้ำอบจะมองว่าเขาดัดจริตหรือเปล่า

มือสั่นๆ เลื่อนๆ ไปตักผัดคะน้าปลาเค็มก่อนจะส่งเข้าปากตัวเองไปอย่างระมัดระวัง

"เป็นยังไงบ้างจ๊ะพี่อินทร์" น้ำอบยกมือขึ้นมาประสานกันอยู่ระหว่างอกอย่างลุ้นระทึกหลังได้เห็นนายอินทร์สวาปามผัดคะน้าปลาเค็มของเธอเข้าปากไปแล้ว ในขณะที่นางอายก็พยายามกลั้นขำเอาไว้จนตัวโก่งด้วยรู้ดีว่าอย่างไรเสียไอ้เพื่อนเจ้าเล่ห์เพทุบายคนนี้มันก็จะต้องอาเจียนออกมาอย่างแน่นอน

"อร่อยจัง!" ดวงตาคมที่เคยปิดลงเพราะต้องกลั้นใจทานอาหารที่ไม่เคยแตะมาก่อนในชีวิตถึงกับเบิกโพลงอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าปลาชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่คลุกอยู่กับผักคะน้าใบเขียวมันจะอร่อยได้ถึงขนาดนี้

เพี๊ยะ!

"ไอ้อินทร์กูป่วยอยู่นะ!" นางอายที่โดนนายอินทร์ตีเข้าตรงข้อมือหลังจากที่เธอกำลังจะตักผัดคะน้าปลาเค็มมาทานเช่นเดียวกันตวาดใส่เพื่อนหนุ่มอย่างเริ่มโมโหและพอที่จะรับรู้ในชะตากรรมของตัวเองอยู่บ้างแล้วว่าในวันนี้คงจะอดกินผัดคะน้าปลาเค็มของโปรดเป็นแน่นอน

"รอกูแปบนึงเพื่อน" นายอินทร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวและกลับมาพร้อมขวดซอสแม็กกี้ที่อยู่ในมือ

"อ่ะของมึง"

"ไอ้อินทร์กูเพื่อนมึงนะ! เพื่อนมึงเลยนะเว้ย!"

แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่นางอายก็ยังยินยอมที่จะกินข้าวราดซอสแม็กกี้แต่โดยดี

"เพื่อนห่าอะไรย้ายโรงเรียนหนีไม่ส่งข่าวคราว"

น้ำเสียงติดน้อยใจนั้นทำเอาคนที่กำลังกินข้าวราดซอสแม็กกี้ถึงกับน้ำตาซึม เพราะเธอไม่เคยคิดที่บอกนายอินทร์มาก่อนว่าแม่ของเขาได้กระทำกับเธออย่างไรบ้างในตอนที่นายอินทร์ไม่อยู่นั่นเอง...

"พอดีตอนนั้นน้ำอบป่วยจ้ะ" น้ำอบที่พอจะรับรู้ถึงปัญหาที่ทำให้พี่สาวต้องย้ายที่เรียนเอ่ยแทรกขึ้น "ก็เลยต้องลำบากไอ้นางอายมันย้ายไปเรียนในที่ที่ค่าเทอมถูกลงมาหน่อยนึงนะจ้ะ"

"ทำไมมึงไม่บอกกู" หากแต่นายอินทร์ก็ยังรู้สึกน้อยใจไม่หาย

"กูเพื่อนมึงรึเปล่าไอ้อาย"

"กูขอโทษ" นางอายว่าเสียงแผ่วพร้อมด้วยน้ำตาหยดใสที่ร่วงเผาะลงมาบนหลังมือ

"ไอ้อาย"

"มึงจะกินไหมข้าวไม่กินกูกินหมดอดไม่รู้ด้วยนะ" นางอายปัดมือของเพื่อนหนุ่มที่จะยื่นมาเช็ดน้ำตาให้กับเธอออกและเอ่ยปากขู่นายอินทร์อย่างจงใจ

"กินสิวะอย่าแม้แต่จะคิดที่จะแย่ง" และมันก็ได้ผลเสียด้วย

ช่วงสายๆของวันเดียวกัน

"ไอ้นางอายวันนี้ฉันจะไปทำงานแล้วนะ" หลังจากที่แยกไปแต่งตัวเพื่อให้เพื่อนคู่ซี้ได้ปรับความเข้าใจกันสักพักจนแน่ใจว่าทั้งคู่เข้าใจกันแล้วน้ำอบจึงค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง

"ทำงานที่ไหนจ๊ะน้ำอบ" นายอินทร์จ้องเขม็งไปยังกางเกงยืดขาสั้นโชว์เรียวขาสวยที่คู่มากับเสื้อยืดสีขาวอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

"ไอ้น้ำอบวันนี้แดดมันร้อน ฉันว่าแกเปลี่ยนไปใส่กางเกงขายาวเถอะ" และนางอายก็พอจะสัมผัสถึงความไม่พอใจของนายอินทร์ได้

"ใส่กางเกงขายาวมันก็ยิ่งร้อนกว่าเดิมสิไอ้นางอาย" น้ำอบบ่นอย่างเริ่มรำคาญในท่าทีแปลกๆ ของพี่สาว ก็โดยปกติหล่อนเคยออกปากบ่นถึงเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่เสียที่ไหนกันละ

"ไอ้น้ำอบ!"

"เออๆ ก็ได้แล้วก็เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันสักทีมันน่ากลัวแกเข้าใจไหม"

"พี่อินทร์มีอะไรเหรอจ๊ะ" น้ำอบที่กำลังควบอยู่บนโนวาแดช 125 คู่ใจเอ่ยถามนายอินทร์ที่เดินตามเธอมาติดๆด้วยความสงสัย

"พี่อินทร์ซื้อมาให้จ้ะ" นายอินทร์ว่าพลางยื่นหมวกกันน็อกลายคิตตี้สีชมพูหวานแหววไปให้น้ำอบพร้อมด้วยสองตาหวานเชื่อมที่ยังคงจดจ้องใบหน้ารูปไข่นั้นอย่างไม่ละสายตา

"ขอบคุณจ้ะ" น้ำอบยื่นมือไปรับก่อนจะสวมใส่มันอย่างไม่อิดออด "พี่อินทร์จะไปไหนจ๊ะ?"

เสียงหวานๆ เอ่ยท้วงอย่างตกใจไม่น้อยที่จู่ๆ แขกผู้มาเยือนก็ขึ้นมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของเธอ

"ไปทำงานยังไงละจ๊ะ" นายอินทร์ตอบเสียงใสก่อนจะตีเนียนสวมกอดเอวคอดนั้นและยกคางขึ้นมาทาบไว้กับไหล่มนของนาง

"พี่อินทร์ขอกอดหน่อยนะจ๊ะพี่อินทร์กลัวตก"

"ได้สิจ๊ะ" น้ำอบตอบกลับอย่างใส่ซื่อด้วยคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่ผู้ซ้อนจะต้องยึดเกาะอยู่กับคนขับ

ระยะทางประมาณหนึ่งกิโลเมตรนิดๆ ทำเอาหัวใจของคนคิดไม่ซื่อถึงกับพองฟูเมื่อคิดว่าหญิงสาวนั้นคงจะมีใจให้เขาเช่นเดียวกัน

อินทร์เอาจริงละเด้อทุกคน