หากเธอเป็นสก๊อยฉันก็คือเด็กแว้น

นี่แหละความเสียใจ

บทที่12) นี่แหละความเสียใจ

ร้านกาแฟแปะเซียะ

"ข้าก็ว่าอยู่หรอกพวกคนรวยมันไว้ใจไม่ได้"

ป้อที่รักน้ำอบเหมือนน้องสาวแท้ๆเอ่ยขึ้นขณะที่เขา,โป้ง,ปื้ด และสามกำลังนั่งมองน้ำอบที่ยืนชงกาแฟด้วยอาการเหม่อลอยอย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สองตากลมๆนั้นที่เคยมีความสดใสให้ได้เห็นก็มัวหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

"ข้าเกลียดมัน! ไอ้คุณอินทร์นั่น ข้าเกลียดที่มันบังอาจมาทำให้ผู้หญิงน่ารักอย่างน้ำอบต้องเสียใจ" สามเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อเมื่อนึกไปถึงคำพูดอันสวยหรูของนายอินทร์เมื่อครั้งอยากจะได้น้ำอบไปเป็นแฟน ก็ไหนสัญญากันแล้วอย่างไรละว่าจะดูแลน้ำอบที่พวกเขารักเสมือนน้องสาวให้ดีที่สุด แล้วนี่ไม่ทันได้พ้นเดือนหนึ่งไฉนนายอินทร์ถึงได้หลงลืมในคำมั่นสัญญาของตัวเองไปเสียได้อย่างง่ายดายเช่นนี้เล่า

"แต่ข้าว่ามันแปลกๆ" ปื้ดที่นิ่งเงียบมานานเอ่ยขึ้นบ้าง "พวกเอ็งคิดตามข้านะตอนนี้จู่ๆไอ้เดชเพื่อนเราที่ทำหน้าที่ตามติดแม่ไอ้คุณนายอินทร์ก็หายหัวไปไม่ส่งข่าว"

"ข้าไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องที่ไอ้คุณนายอินทร์ทำให้น้ำอบเสียใจเลยสักนิด" โป้งแทรกอย่างเริ่มไม่ค่อยพอใจที่ปื้ดยังคงพูดออกตัวแทนนายอินทร์ที่หายหน้าหายตาไปร่วมเดือนเห็นจะได้แล้ว

"ไอ้โป้งเอ็งฟังข้านะ!" ปื้ดเลื่อนมือไปล็อกใบหน้าถมึงทึงของโป้งให้หันมาหาตน

"ข้าไม่ได้จะปกป้องคุณอินทร์อย่างที่เอ็งกำลังคิดเอาไปเอง แต่ข้าแค่คิดว่าการที่เดชเพื่อนของเราที่มีหน้าที่ตามติดแม่คุณอินทร์จะหายไปพร้อมๆกันกับคุณอินทร์มันไม่ใช่เรื่องปกติ"

"เอ็งกำลังจะพูดว่าเดชมันอาจจะโดนคนทางนั้นจับได้ว่าแอบตามเขาอยู่?"

"ใช่!" ปื้ดรับคำโป้ง "และข้าก็คิดด้วยว่าบางทีเดชอาจจะโดนคนของทางนั้นทำร้ายและในตอนนี้คุณอินทร์อาจจะอยู่ด้วยกันกับเดชมันก็เป็นได้"

"ข้าคนนึงละที่ไม่เชื่อว่าคุณนายอินทร์จะทิ้งน้ำอบอย่างที่พวกเอ็งเพ้อพกเอาไปเอง"

"ของที่สั่งได้แล้วจ้ะ" มือเล็กๆที่เต็มไปด้วยบาดแผลด้วยว่าระยะหลังๆเธอมักเหม่อลอยจนเป็นเหตุให้เลือดตกยางออกอยู่ตลอด

ค่อยๆเลื่อนชาเย็นและโรตีกล้วยหอมไปไว้ตรงหน้าป้อและค่อยๆยกนมเย็นอีกสามแก้วให้กับปื้ด โป้งและสาม

สี่หนุ่มลอบตามองกันไปมาอย่างนึกสงสารน้ำอบ น้ำอบเป็นเด็กสาวรุ่นๆที่นิสัยดีอ่อนหวานน่ารักผู้และไม่เคยมีความรักมาก่อน พวกเขาก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้จริงๆที่เป็นต้นเหตุให้น้ำอบเดินทางไปยังร้านแต่งซิ่งของนายอินทร์เมื่อต้นเดือนที่แล้ว

"น้ำอบจ๊ะพี่สั่งโกโก้จ้ะ" โป้งเอ่ยขึ้นอย่างเกรงๆเพราะโดยปกติเขาไม่ได้ชอบทานนมเย็นเลยแม้แต่น้อย

"พี่โป้งว่าอะไรนะจ๊ะ"

"โอ๊ย! เปล่าจ้ะพี่โป้งแค่จะบอกว่านมเย็นแก้วนี้อร่อยมากเลยจ้ะ" โป้งจำใจต้องดูดกลืนสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบลงคอไปหลังจากที่โดนป้อกระทุ้งศอกเข้าตรงสีข้างจนเต็มแรง

"เรื่องมากจริงเอ็ง" ป้อด่าทออย่างนึกโมโหเพื่อนรักช่างเลือกกินอย่างโป้ง

"ก็เห็นอยู่ว่าน้องมันกำลังเสียใจ"

"ข้ารู้ว่าน้องเสียใจแต่ข้าไม่ได้ชอบกินนมเย็นจริงๆนี่นา" โป้งว่าอย่างไม่เข้าใจนักว่าตัวเองนั้นผิดพลาดอะไรไป

"แต่ก็กินได้! นี่ไงเดี๋ยวข้ากินให้ดู" ก่อนจะรีบกลั้นใจดูดนมเย็นที่ตัวเองเกลียดแสนเกลียดลงกระเพาะไปจนหมดแก้วเมื่อเห็นว่าดวงตาสามคู่นั้นกำลังส่งแรงอาฆาตมายังเขา

"ก็แค่นี้" ป้อที่ทำท่าจะกระทุ้งสีข้างโป้งอีกครั้งลดมือลงก่อนจะหันไปดูดชาเย็นที่ตัวเองสั่งมาก่อนที่มันจะละลายมากไปกว่านี้

น้ำอบแอบหลุดหัวเราะออกมาเบาๆหลังจากที่มัวหมองมานานหลายวันเมื่อได้เห็นภาพที่ว่าสี่หนุ่มนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วงเธอทั้งที่เธอและทั้งสี่ไม่ได้มีความเกี่ยวพันธ์ใดๆกันเลยแม้แต่น้อย

"น้ำอบขอโทษนะจ๊ะพี่โป้ง" ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปชงโกโก้แก้วใหม่ให้กับโป้งเพื่อเป็นการชดเชยในความพร่าเบลอของตัวเอง

"นี่จ้ะพี่โป้ง" น้ำอบยื่นโกโก้ที่บรรจุอยู่ในถุงกระสอบให้กับโป้ง

"ถุงนี้ฟรีจ้ะขอโทษด้วยจริงๆนะจ๊ะ"

"จ้ะน้ำอบขอบคุณนะ" เพราะไม่อยากให้หญิงสาวรู้สึกเสียหน้าโป้งก็เลยจำใจต้องรับเอาไว้และพยายามอย่างหนักที่จะหลบเลี่ยงสายตาอีกสามคู่ที่จ้องมองมายังเขาด้วยความไม่พอใจ

บ้านน้ำอบ

"สวัสดีจ้ะพ่อ" น้ำอบก้มไหว้ชายวัยสี่สิบกลางๆที่ได้ชื่อว่าพ่อโดยไม่ช้อนตาขึ้นมอง ด้วยว่าทั้งนายโอ่งและนางอายนั้นต่างก็รู้สึกไม่เห็นด้วยเมื่อครั้งที่เธอกับนายอินทร์ตรงเข้ามาบอกว่ากำลังคบหาดูใจกันอยู่และทั้งคู่ก็พากันมึนตึงใส่เธอมาตั้งแต่วันนั้น

"อืม" นายโอ่งครางรับสั้นๆ ดูจากใบหน้าหมองๆ ของลูกสาวแล้วข่าวลือที่ชาวบ้านพากันพูดว่าลูกสาวของเขาถูกลูกคนรวยเททิ้งก็คงจะเป็นเรื่องจริงสินะ...

"มานี่พ่อจะกอด" ถึงจะยังโกรธที่ลูกสาวพูดไม่รู้ฟังทั้งยังยืนยันที่จะคบหากับนายอินทร์มากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายพอที่จะเอ่ยซ้ำให้ลูกสาวช้ำใจมากขึ้นไปกว่าเดิม

"พ่อจ๊ะ เขา...ฮือ...เขาทิ้งน้ำอบไปแล้วจ้ะพ่อเขา...

"พ่อเข้าใจ... ไม่เป็นไรนะน้ำอบพ่อโอ่งยังอยู่ตรงนี้และพี่นางอายก็ไม่เคยทิ้งหนูไปไหน"

"ไม่ต้องร้องไอ้น้ำอบฉันอยู่นี่"

"ฮือ...พ่อจ๋า น้ำอบ...ขอโทษ...ฮือ...ไอ้นางอายฉัน...ฉันรักแก"

ไอ้อินทร์แกกลับมาได้ยังน้องมันจะได้หลัวใหม่แล้วนะ

ป.ล.หายไปหลายวันขออภัยจ้าพอดีไรต์ไม่ค่อยสบายจ้า