ทาสรักมนตราเสน่หา

ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“กลับมานานแล้วละ มันเหนื่อยๆ เมื่อยๆ ยังไงก็ไม่รู้ ก็เลยยังไม่อยากเข้าห้อง มานั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ในห้องนี้จนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ชายหนุ่มบอก ขณะยกมือบีบนวดลำคอ เพื่อทำให้ศศิกานต์เชื่อว่าเขาเป็นอย่างที่พูดจริงๆ

“ให้พระจันทร์ช่วยไหมคะ พระจันทร์นวดให้ยายบ่อยๆ ” หญิงสาวเสนออย่างอายๆ แต่ก็อยากช่วยชายหนุ่มด้วยใจจริง

ติณภพมองสาวน้อยร่างโปร่งแล้วอมยิ้ม “เอาซิ”

ศศิกานต์วางมือบนลำคอแกร่งอย่างแผ่วเบาด้วยยังมีอาการหวาดหวั่นอยู่ เธอนวดเฟ้นไปตามความกว้างของบ่าที่ทั้งหนาและกว้าง จากต้นคอแกร่งไปจรดแผ่นหลัง นวดคลึงอยู่เช่นนั้นเป็นครู่ใหญ่จึงหยุด

“อืม...พระจันทร์นวดเก่งจังเลยนะ ทำให้ฉันสบายตัวขึ้นเยอะเลยเชียว”

ติณภพเอ่ยชมเสียงนุ่ม ยามที่มือนุ่มขยับไปตามเรือนกายให้ความรู้สึกสบายจนแทบอยากจะหลับไปเลยทีเดียว อีกทั้งกลิ่นแป้งเด็กให้ความรู้สึกดี จนแทบไม่อยากขยับกายไปไหนเลย

“พระจันทร์นวดให้ยายกับคุณผู้หญิงบ่อยนี่คะ สองคนนั้นชอบบ่นว่าเมื่อย พอพระจันทร์นวดให้ก็บอกว่าสบายตัวขึ้น” หญิงสาวคุยโวอย่างมั่นใจในฝีมือของตัวเอง รอยยิ้มเล็กแต่งแต้มบนใบหน้าก่อนจะลามไปจนเกือบจะถึงใบหู คุณอิฐเป็นคนปากหนัก ไม่ว่าจะถูกใจหรือไม่ถูกใจก็เฉยไว้ก่อน ไม่ค่อยจะชมอะไรใครสักเท่าไหร่

“อืม...นั่นซิ แม่ฉันก็บ่นเรื่องเข็ดเมื่อยอยู่บ่อยๆ นี่เนอะ ยังไงฉันฝากพระจันทร์ช่วยดูแม่ด้วยนะ” ติณภพเอ่ยปากฝากฝังอย่างไว้วางใจ ศศิกานต์จะต้องดูแลมารดาเป็นอย่างดี แล้วก็วกมาในเรื่องที่สงสัย

“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมพระจันทร์ถึงยังไม่นอนล่ะ ยังทำอะไรอยู่เหรอ” ชายหนุ่มชวนคุย เพราะไม่อยากให้หญิงสาวออกไปจากห้องทำงานนี้เร็วเกินไป

“พระจันทร์ทำรายงานส่งอาจารย์ค่ะ แต่หนังสือขาดไปหนึ่งเล่ม คิดว่าลืมหยิบไป แต่ไปหาแล้วไม่เจอ” หญิงสาวตอบกลับหน้ามุ่ย จมูกยู่ย่นเล็กน้อย เธอสะเพร่าและเลินเล่อ เลยทำหนังสือเล่มสำคัญตกหายที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วรายงานก็จะต้องส่งในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ด้วย ถ้าเกิดหาหนังสือเล่มนั้นกลับมาไม่ได้ มีหวังได้ส่งรายงานล่าช้าแน่ๆ แล้วทีนี้ความหวังจะได้เกรดดีๆ ก็เป็นอันพับไป

“เล่มนี้หรือเปล่า” ร่างหนาใหญ่เอนตัวอิงเบาะหนา พร้อมยื่นมือไปหยิบหนังสือเล่มใหญ่ที่เก็บได้ขึ้นมาชูต่อหน้าหญิงสาว

“ฉันเห็นมันตกอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะทำงาน ฉันเลยเก็บขึ้นมาดู นี่ก็ว่าจะเอาไปเก็บไว้ที่ชั้นเหมือนกัน”

“อุ๊ย!! ใช่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณอิฐ”

หญิงสาวเอ่ยอย่างดีใจ ใบหน้าขาวสวยกระจ่างและสดใสขึ้นทันตาเห็น ดวงตากลมโตคู่นั้นเป็นประกายระยิบระยับ มือเรียวยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มและยื่นไปหาหนังสือเล่มใหญ่ ที่เพียงแตะถูกติณภพก็รู้สึกเหมือนกับถูกไฟฟ้าช็อตและวิ่งเข้าสู่หัวใจดวงน้อยอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มจับเอามือเรียวที่พยายามจะดึงรั้งออกไปมาเกาะกุมไว้

“ขอบคุณฉันด้วยอย่างอื่นได้ไหมพระจันทร์” ติณภพเอ่ยปากถามเสียงนุ่ม ปลายนิ้วใหญ่ลากไล้วนเวียนบนมือเล็กเรียวและนุ่มนิ่ม ขณะสอดเข้าไปดึงรั้งร่างบอบบางขึ้นมานั่งบนตักกว้าง

“ว้าย! คุณอิฐปล่อยพระจันทร์นะคะ” ศศิกานต์รีบยกมือยันอกกว้างให้ออกห่าง ใบหน้าเห่อร้อนและคิดว่าคงจะมีจุดสีแดงๆ ลามเลียจากปลายจมูกโด่งเป็นสัน พวงแก้มและลามไปถึงใบหูและลำคอระหงอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรงเร็วราวกับจะทะลุออกมาจากทรวง

แทนที่ติณภพจะทำตามคำขอ ชายหนุ่มกลับเลือกไล้ปลายนิ้วยาวใหญ่ลากไล้ตามรูปหน้าและหยุดบนเรียวปากนุ่มอิ่มเต็ม ที่เห็นชัดเจนว่าเป็นสีชมพูโดยไม่ต้องแต่งแต้มด้วยลิปสติก

“ว่าไงล่ะพระจันทร์? ฉันขอเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม?” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม เว้าวอนและอ่อนหวาน ดวงตาคมมองเข้าไปในดวงตากลมโตอย่างต้องการสะกดจิตให้หลงใหล

“เอ่อ...” ศศิกานต์เขินอายจนไม่รู้จะทำตัวอย่างไรถูก ด้วยพอจะรู้ถึงความต้องการของชายหนุ่ม พวงแก้มอิ่มเต็มร้อนผ่าวตลอดไปถึงใบหูและลำคออย่างเขินอาย พอจะก้มหน้าหลบหนีสายตาคมก็ถูกมือใหญ่จับตรึงปลายคางไว้

ไม่ใช่ว่าตอนที่อยู่มหา’ลัยจะไม่มีใครมาจีบ แต่เพราะต้องการตั้งใจเรียนเลยไม่คิดจะสนใจหนุ่มคนไหนเลย อีกทั้งความรู้สึกบางอย่างที่มันซุกซ่อนอยู่ในหัวใจดวงน้อยตั้งแต่เริ่มแรกที่แตกเนื้อสาว ทำให้เธอรู้สึกเฉยๆ กับผู้ชายที่เข้าไปจีบ แตกต่างกับความรู้สึกที่มีต่อติณภพอย่างชัดเจน แม้ว่าจะได้เห็นเพียงแค่หลังไวๆ ของชายหนุ่ม เธอก็รู้สึกอบอุ่นและอยากที่จะเข้าอยู่ในอ้อมแขนใหญ่และแข็งแกร่งเสมอ

“เอ่อ...”

“เอ่อ...อะไรล่ะ แล้วนี่ตกใจอะไรตัวสั่นเชียว อย่าบอกนะว่าไม่เคยมีคนมาจีบหรือมาจับมือน่ะ” ติณภพถามยิ้มๆ อย่างพอใจ ปลายนิ้วยาวใหญ่ลูบไล้ใบหน้าเรื่อยลงมาตามลำคออย่างเอ็นดูระคนหลงใหล นี่เขาตาบอดมองไม่เห็นเพชรเม็ดงามที่ซุกซ่อนอยู่ได้ยังไงกันนะ หรือเพราะว่ามัวทำแต่งานอย่างที่แม่ว่า

ศีรษะทุยผงกรับและตอบกลับอย่างอายๆ “ไม่ใช่สักหน่อย อย่างพระจันทร์หรือคะ ไม่ได้เป็นลูกคุณหนูเสียหน่อย หน้าตาก็ไม่ได้สวยเลิศเลอ แล้วจะมีคนมามองหรือคะ คุณอิฐอย่าล้อเล่นซิคะ”

“จริงหรือ ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยนะ สาวสวยและน่ารักอย่างพระจันทร์ยังไม่มีคนมาจีบ” เขาจับปอยผมนุ่มที่ตกลงมาคลอเคลียลำคอระหงไว้หลังใบหู ใบหน้าคมคร้ามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตาพราวระยับ

“ว่าไงล่ะพระจันทร์”

“มะ...มีค่ะ แต่พระจันทร์ไม่สนใจ เพราะอยากรีบเรียนให้จบ จะได้ทำงานหาเงินมาเลี้ยงดูยายให้สุขสบายกว่านี้” หญิงสาวเอ่ยบอก ทั้งที่ความจริงคือเธอมีใครบางคนอยู่ในใจตั้งแต่เริ่มที่จะแตกเนื้อสาวแล้วต่างหาก ความรู้สึกนั้นมันก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน จนในที่สุดเธอก็มีผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของหัวใจ

ศศิกานต์อยากจะต่อว่าหัวใจตัวเองนัก แค่เคยถูกติณภพช่วยเหลือไม่ให้หกล้มก้นกระแทกพื้นเมื่อตอนเป็นสาวน้อยวัยรุ่น ก็เก็บเอามาฝันเป็นตุเป็นตะ ว่าเขาจะต้องชอบมั่งละ มีใจให้มั่งละ เคยแม้กระทั่งเก็บเอาไปฝันว่าได้เดินเคียงคู่กับชายหนุ่มไปท่องเที่ยวบนหาดทรายท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติก มีพระอาทิตย์ส่องสว่างเพียงแค่อ่อนๆ สายลมพัดแผ่วพลิ้ว มีเสียงคลื่นที่สาดซัดเข้าหาฝั่ง ท้องฟ้าเหนือท้องทะเลเป็นสีฟ้าครามสดใส มีนกนางนวลโผบินอยู่เหนือท้องทะเลสีเขียวปนฟ้า แต่มันก็คงจะเป็นได้เพียงแค่ความคิดเท่านั้นเอง

ใบหน้าขาวสวยเห่อแดงระเรื่อ กายโปร่งบางสั่นสะท้านระรัว ใจสาวเต้นแรงและหวั่นไหวกับสัมผัสบางเบาที่ลากไล้ไปตามสัดส่วนของเรือนกาย ที่ทิ้งความร้อนผ่าวราวกับไฟไว้ทุกหนแห่ง

ดวงตาคมคู่นั้นมีอำนาจยิ่งนัก เพียงแค่ถูกมองมาราวกับจะกลืนกิน เธอก็วาบหวามไปทั้งทรวง อยากจะห้ามหัวใจว่าอย่างคิดเฟ้อฝันและฟุ้งซ่าน ติณภพไม่มีวันที่จะจริงใจกับเธอ อย่างเขาสามารถหาผู้หญิงที่คู่ควรได้ไม่ยากเลย แต่หัวใจมันกลับไม่ฟัง กลับเลือกที่จะอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ชอบอย่างไม่กลัวความเจ็บช้ำ ขอเพียงแค่ครั้งหนึ่งได้ทำตามใจปรารถนาก็พอ

“ดีแล้วละ พระจันทร์คิดถูกแล้ว ว่าแต่ตอนนี้พระจันทร์เรียนถึงไหนแล้ว อีกกี่ปีจะจบ” ชายหนุ่มถามอย่างอยากรู้ เพราะจะได้จัดการเรื่องราวให้ถูกต้องและเหมาะสมต่อไปในอนาคต

แม่อยากให้เขามีใครสักคนในชีวิต มีครอบครัวที่ดีและมั่นคง แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าผู้หญิงที่เขาเลือกเป็นศศิกานต์ แม่จะรู้สึกอย่างไร ไม่พอใจและขับไล่ไสส่งออกไปจากบ้านและจากชีวิต ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงจะทนไม่ได้ เพราะถึงตัวศศิกานต์และยายจะเป็นคนดี แต่ภูมิหลังของสาวน้อยที่มีปมด้อยในชีวิตด้วยถูกทอดทิ้งจากพ่อและแม่แท้ๆ จนต้องมาอาศัยอยู่กับยาย