Code Line สายรหัสรัก

สายรหัสรัก 6

Code Line 6

“บ้าจริง สองปีอะไรทำไมไม่พูดให้จบ” ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ที่โชว์วีดีโอพี่วินที่เล่นจบแล้ว ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันสองสามวันฉันกลับทำตัวสนิทกับพี่วินไหนจะกลุ่มพี่ๆอีกมันออกจะแปลกไปสักหน่อยสำหรับคนอื่นแต่ฉันคิดว่าที่ทั้งกลุ่มเพื่อนฉันและกลุ่มเพื่อนพี่วินสนิทกันเร็วแบบแปลกๆเป็นเพราะว่าทั้งนพและพี่นนท์เป็นพี่น้องกันเลยทำให้พวกเราเจอกันบ่อยและทำให้สนิทกัน ฉันคิดว่านะคิดว่าต้องเป็นแบบนั้นนั่นแหละ

ตลอดทั้งคืนฝนตกหนักกระทั่งช่วงเช้าฝนก็ยังไม่หยุดตกฉันที่มีเรียนเช้าก็ต้องเดินกางร่มลัดเลาะไปตามขอบฟุตบาตร ถ้าให้นั่งรถรถเมล์วันนี้คงไม่ถึงมหาลัยอะนะรถติดแทบจะไม่ขยับเลยเดินไกลหน่อยแต่ถึงชัวร์ แต่พอมาถึงอาคารเรียนฉันก็ชุ่มเล็กน้อยเพราะฝนตกลงมาอีกละลอกและร่มคันเล็กเกินไป ฉันว่าฉันควรไปซื้อร่มฃที่กางตามร้านแผงลอยดีกว่าเวลาฝนตกจะได้ไม่เปียก คิดได้แบบนั้นระหว่างนั่งรอเพื่อนกับอาจารย์ในห้องเรียนฉันก็เข้าแอพพลิเคชั่นสีส้มเพื่อหาร่มกางแผงลอยแต่เลือกอยู่นานก็ไม่ถูกใจสีสสักที

“จะสิบโมงแล้วนะ ทำไมไม่มีใครมามูฟห้องหรือเปล่าเนี่ย” ฉันนั่งรอในห้องคนเดียวนานเกือบสี่สิบนาทีก็ไม่มีวี่แววของสิ่งมีวีชิตที่จะเข้ามาในห้องเรียนเลย ฉันตัดสินใจกดออกจากแอพซื้อของเข้าไลน์กลุ่มของเมเจอร์แต่ข้อความที่ปรากฏทำให้ฉันอยากจะตีตัวเองแรงๆด้วยความหงุดหงิด

ประธานเจอร์ : คาบเช้าวันนี้อาจารย์งดนะ แต่ตอนบ่ายมีประชุมเชียร์เหมือนเดิมเจอกันตอนบ่ายทุกคน

​

ฉันเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าอย่างหงุดหงิดทันทีทำไมฉันไม่เข้าดูตั้งแต่เมื่อคืน เป็นไงล่ะนั่งรอเรียนข้างๆฝุ่นแบบนี้เหงาใช้ได้เลย ฉันเก็บของเดินออกจากห้องอายๆ ถ้าแม่บ้านหรือใครเดินผ่านไปมาคงสงสัยว่าฉันมาทำอะไรที่ห้องเรียนคนเดียวอยู่นานสองนาน คิดแล้วก็อาย ฮื่อ!!

ฉันไปทานข้าวที่โรงอาหารอย่างเหงาๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้กดถ่ายรูปแล้วอัพลงเฟซบุ๊คพร้อมแคปชันน่าสงสาร สางสารตัวเองเนี่ย!

NAMKING VARISA

Just now

ขอโทษที่ไม่อ่านไลน์เจอร์

(รูปจานข้าว)

23likes 15comment

​

ฉันมองข้ามคอมเม้นที่ไม่รู้จักแต่ก็ยังกดไลค์แล้วก็เม้นตอบเพื่อนที่เข้ามาแซวอย่างสนุก แต่มีคอมเม้นหนึ่งของพี่มะเฟืองที่แท็กพี่วินในคอมเม้นท์พี่วินไม่ได้ตอบคอมเม้นนั้นแต่เลือกที่จะโทรหาฉันแทนแม้จะงงและตกใจแต่ฉันก็ยังกดรับสายพี่วิน

(อยู่คนเดียวเหรอ)

“ค่ะ”

(ทำไมอยู่คนเดียวเพื่อนไปไหนครับ) พี่วินถามน้ำเสียงยังติดงัวเงีย

“ก็อาจารย์งดคลาสแต่หนูลืมอ่านไลน์เลยมาเรียนคนเดียว” ฉันบอกน้ำเสียงงอแง พอหยิบหูฟังแล้วเสียบเข้ากับโทรศัพท์ใส่หูฟังคุยกับพี่วิน มือข้างหนึ่งจับช้อนตักข้าวอีกข้างจับโทรศัพท์เลื่อนหาร่มแม่ค้าแผงลอยฉันจะไม่ยอมเปียกฝนอีกเด็ดขาด

(ทำไมน่าสงสารแบบนี้ ฝนก็ตกด้วยเมื่อเช้าไปยังไง)

“เดินมาค่ะกางร่มแต่ว่าเปียกด้วยฝนตกหนักแล้วร่มมันคันเล็ก เนี่ยหนูกำลังหาซื้อร่มแบบแม่ค้าแผงลอยจะใช้เวลาฝนตกจะได้ไม่เปียก”

(เดี๋ยวๆ ใจเย็นครับ)

“หนูเจอสีรุ้งแล้วๆ” นิ้วที่กำลังจะกดสั่งซื้อชะงักไปเมื่อพี่วินเอ่ยห้ามเสียงเข้ม

(ขิง อย่าเพิ่งซื้อ)

“ทำไมคะ?”

(เดี๋ยวพี่ไปรับไปส่งเองไม่ต้องซื้อร่มแม่ค้าแผงลอยนะ)

“แต่หนูจะเปียก” ฉันเถียงกลับ แต่พี่วินหัวเราะเบาๆแล้วค่อยอธิบายให้ฟังอย่างใจเย็น

(หนูไม่เปียกเพราะพี่จะไปรับไปส่งเอง ฝนตกก็จะไม่เปียก แต่ถ้าซื้อร่มแม้ค้าแผงลอยอะไรนั่นหนูก็จะเมื่อยแขนนะร่มมันใหญ่มากเลยนะแขนหนูเล้กนิดเดียวนะครับ) พี่วินเล่าไปด้วยขำไปด้วย

“แต่...”

(ไม่มีแต่ได้ไหม ถือซะว่าพี่ขอนะ)

“ก็ได้ๆ” ฉันจำยอมสิ่งที่พี่วินขอ

(แล้วนี่กินข้าวกับอะไร) ปลายสายเปลี่ยนเรื่องคุย ซึ่งฉันเองก็ต้องการเปลี่ยนเรื่องเหมือนกัน

“คะน้าหมูกรอบ แต่หมูมันไม่กรอบเลยค่ะ” เรื่องบางเรื่องฉันเองก็ไม่เข้าใจอะอย่างเช่นคะน้าหมูกรอบนี่อะคือหมูมันไม่กรอบนึกออกไหม ทำไมไม่ผัดแค่คะน้าก่อนเสร็จแล้วค่อยโปะๆหมูกรอบ โอ๊ยคิดแล้วปวดหัวพอดีกว่านะ

(เอ่อ แล้วพี่ต้องบอกยังไงล่ะเนี่ย)

“ไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะแล้วพี่กินข้าวหรือยัง”

(ยังเลยพี่ตื่นก็โทรหาเราเลย แต่ว่าสักบ่ายสองจะออกไปคณะแล้วล่ะมีรับน้องนี่ใช่ไหม)

“ใช่ค่ะ แต่หนูยังหาพี่ในสายไม่ครบเลย”

(อ่า เดี๋ยวก็เจออยากกินอะไรไหมเดี๋ยวซื้อเข้าไปให้)

“ไม่เป็นไรค่ะกินข้าวก็อิ่มแล้ว พี่ไปอาบน้ำได้แล้วหนูจะกินข้าวต่อ” แล้วก็หาร่มสีรุ้งต่อถ้ามันหนักอย่างที่พี่วินบอกฉันไม่เอาแบบแม้ค้าแผงลอยก็ได้แต่เขาขนาดใหญ่กว่าคันที่ใช้ก็ยังดี

(ครับ ถ้ามีอะไรโทรหพี่เลยนะ)

“ขอบคุณค่ะ แค่นี้นะ”

(ครับ เจอกัน)