Code Line สายรหัสรัก

สายรหัสรัก 3

Code Line 3

“ถ้าดื่มน้องไม่ให้ไปส่งเด้อ” พี่มะเฟืองเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่ไม่มีใครตอบอะไรเมื่อรถจอดอยู่ที่หน้าร้านหมูกระทะ เอ่อ ร้านมันห่างจากมหาลัยไม่มากใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแต่ทำไมพี่วินถึงได้พาขับรถอ้อมไปขนาดนั้นล่ะกว่าจะถึงเกือบครึ่งชั่วโมง หรือพี่เขาไม่ค่อยได้มาเลยหลงทาง น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ

“กว่าจะถึง” เสียงพี่คนหนึ่งดังขึ้นเมื่อเราเดินเข้าไปในร้านหมูกระทะ ฉันมองหาเพื่อนตัวเองทันทีมีที่ว่างข้างใยบัวสองที่ฉันไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปหา

“ทำไมมาช้า” ใยบัวถามเมื่อฉันนั่งลงข้างๆ

“ไม่มีอะไรหรอก” ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าเป็นเพราะพี่วินหลงทาง

“อะนี่น้ำ”

“ขอบใจน้า” ฉันยิ้มอ้อนเพื่อนไป เมื่อทุกคนทยอยนั่งของที่สั่งไปก็ทยอยเอามาเสิร์ฟ จะว่าไปโต๊ะที่เรานั่งอยู่คนเยอะมากแล้วยังเป็นที่น่าดึงดูดของคนรอบข้างอีกด้วย กลุ่มรุ่นพี่ก็เจ็ดคนแล้วกลุ่มเพื่อนฉันก็ห้าคนเยอะมาก ไม่เคยไปกินหมูกระทะที่มีคนร่วมโต๊ะเยอะขนาดนี้เลย

“มาๆ หมูกระทะครั้งนี้คือความสัมพันธ์ของพวกเรา ชน!” พี่ๆยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นชนกันกลางโต๊ะไม่ใช่แอลกอฮอล์หรอกนะเป็นน้ำส้มน้ำอัดลมนี่แหละส่วนเครื่องดื่มจริงๆพี่ๆวางไว้บนโต๊ะไม่ได้ยกขึ้นชน พี่วินที่โดนเพื่อนผลักมานั่งข้างฉันก็เอาแต่ปิ้งๆย่างๆแล้วคีบมาใส่จานฉันเขาไม่ยอมทานเองเลย

“แหมคุณชายครับ แค่มาร้านหมูกระทะแค่นี้ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยครับมึง” เสียงพี่ฟ้าดังขึ้น

“ยุ่ง! มองอะไร?” อุ้ย! ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อพี่วินหันมามองอย่างเอาเรื่อง แต่ฉันแค่มองเองนะทำไมต้องทำหน้าดุล่ะ

“น้องกลัวๆ” เสียงลอยๆของใครสักคนทำให้พี่วินสถบอย่างหัวเสียเขาเมินหน้าไปอีกทางแต่มือก็ยังคีบสามชั้นที่ถูกย่างกรอบๆมาใส่จานฉันให้

“หนูกินไม่ทัน มันเยอะ” ฉันบอกพี่วิน แต่เขาแค่เหล่ตามองจานฉันก่อนจะพยักหน้าเข้าใจและหยุดคีบอาหารใส่จานให้ ฉันคีบเนื้อไปใส่จานเขาเช่นเดียวกันก็เขาไม่ยอมทานอะไรเลยนี่นา

“ทุกคนมองกล้องๆ” พี่ร้องบอก เราทุกคนหันไปมองที่โทรศัพท์ที่ถูกยกขึ้นสูงเพื่อนถ่ายรูปรวมฉันมองกล้องแล้วยิ้มน้อยๆต่างจากคนอื่นที่ยิ้มกว้างไหนจะส่งเสียงเฮฮาอีก

“เย็นหมดแล้ว” คนข้างๆสะกิดบอก ฉันพยักหน้าหงึกหงักจัดการอาหารตรงหน้าต่อ

“วิน มึงไม่ดื่มเหรอ?”

“ไม่”

“มันไม่กล้าดื่มหรอกเดี๋ยวน้องไม่ยอมให้ไปส่ง”

“ขิง พรุ่งนี้ไม่มีเรียนแล้วก็ไม่มีกิจกรรมนะอย่าลืม” นพเงยหน้าบอกฉัน

“ไม่ลืมๆ” ถ้าลืมค่อยว่ากันอีกที ฉันเป็นคนที่ขี้ลืมมากบางวันที่ไม่มีเรียนรู้ตัวอีกทีโผล่อยู่คณะแล้วตลกใช่ไหมล่ะ ฉันเองก็คิดว่ามันตลก

“แล้วนี่พักกันอยู่ไหน พวกพี่จะได้ไปส่งถูก”

“พวกหนูอยู่คอนโด...”

“ส่วนขิงอยู่คอนโด...”

“ขิงอยู่ที่เดียวกับไอ้วินนี่ งั้นมึงก็ไปพาน้องไปด้วยเลยคนอื่นๆเดี๋ยวพวกพี่ไปส่งเอง”

“เฮียผมล่ะ ไม่ถามเหรอ?” นพเงยหน้ามองพี่ชายตัวเอง

“มึงกับกูอยู่บ้านหลังเดียวกันนพ กูจะถามมึงทำไม”

“ก็เมื่อกี้เฮียถามเพื่อนผมอะ” สองพี่น้องเริ่มเถียงกันอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะของพี่ๆ

“เออๆ งั้นมึงพักไหนครับนพ” พี่นนท์ถามนพอย่างจำยอม

“ก็ที่เดียวกับมึงอะเฮีย”

“สัส!”

“ฮาๆๆ พวกมึงกัดกันตั้งแต่เด็กแล้วนะเว้ยยังจะแกล้งกันอีกเนอะ”

“มึงดูมันสิ กวนกูชิปหาย”

“หือ?” เสียงสะกิดที่ขาทำให้ฉันจำต้องหันมามองคนด้านข้างที่เอาแต่นิ่ง พี่วินชี้ไปที่จานตรงหน้าฉันเป็นอันรู้กันว่าควรจะกินต่อไม่ใช่ตั้งใจฟังพี่ๆเขาคุยกัน

“แล้วนี่หาสายรหัสเจอยัง” จู่ๆพี่ช่อฟ้าก็ถามขึ้นมา ทำเอาพวกฉันเลิกลักกันทันที ฉันน่ะหาเจอแค่พี่รหัส พี่รหัสฉันได้ทุนเรียนต่อเลยเฉลยฉันเร็วส่วนลุงรหัสเอ่อ พี่เขาบอกให้เรียกป้าน่ะก็หาเจอแล้วพี่บอกว่าจะรับก็ต่อเมื่อหาปู่รหัสเจอแต่พี่ๆไม่มีคำใบ้อะไรให้ฉันเลยนี่สิ ส่องเฟซก็แล้วแต่ก็ยังไม่เห็น

“ถ้ายังไม่เจอก็รอวันเฉลยสายรหัสนั่นแหละ”

“อิ่มยังกลับกันเลยไหม” กลับ! ฉันอยากกลับแล้วฉันง่วง

“กลับเลยก็ได้” เสียงพี่วินบอกเพื่อน ฉันกับเพื่อนเดินออกไปรอที่หน้าร้านระหว่างรอพี่วินจ่ายเงินพี่ๆคนอื่นๆก็ดูรูปในกล้องพี่ดาแล้วหัวเราะคิกคิก

“มันมาแล้วๆ ขิงกลับกับไอ้วินนะ”

“เอ่อ หนูว่าหนูกลับเองดีกว่าค่ะ” ฉันเกรงใจพี่เขา เหมือนพี่เขาจะอึดอัดเลย

“มันคงยอมหรอกนะ กลับกับมันนั่นแหละเชื่อพี่พักที่เดียวกันด้วยประหยัด”

“เสร็จแล้ว กลับกัน” พี่วินหยุดยืนข้างๆฉันแต่สายตากลับมองเพื่อนดุๆ

“เสร็จแล้วๆ กลับกันๆ เออวินพรุ่งนี้มีเรียนเช้านะอย่าลืม”

“เออ” พี่วินรับอย่างไม่เต็มใจ ร่างสูงเดินนำไปที่รถของเขาส่วนฉันก็ได้แต่เดินตามเงียบๆ พี่วินเปิดประตูรถให้แล้วรอกระทั่งฉันนั่งเรียบร้อยเขาถึงได้เดินวนไปฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูรถขึ้นมา

“อยากแวะไหนก่อนไหม” พี่วินถามเมื่อเขากำลังเคลื่อนรถออกจากที่จอดรถช้าๆ

“ไม่ค่ะ”

เงียบ ภายในรถเงียบเสียจนได้ยินเสียงแอร์พี่วินเองก็ไม่พูดฉันเองก็เงียบ เลยกลายเป็นเงียบคูณสองไปเลยน่ะ

“ช่วงนี้เป็นไง เรียนไหวไหม” พี่วินถามเมื่อรถติดไฟแดง

“ก็คิดว่าไหวค่ะ ปีสี่เรียนยากไหมคะ”

“อือ ก็ยากนะแต่ก็ต้องอดทนด้วยนั่นแหละ”

“ดีจังพี่ใกล้จบแล้ว”

“เดี๋ยวก็จบ ถ้าไม่ไหวก็ถามพี่” ถามพี่? หมายถึงให้ถามพี่ๆที่รู้จักหรือถามพี่วินกันแน่นะ

“แล้วสายรหัสล่ะ เป็นไง”

“พี่ปีสองกับพี่ปีสามรู้แล้วค่ะแต่ยังไม่รับ พี่บอกว่าให้ไปหาพี่ปีสี่ให้เจอก่อนค่ะ” ฉันก็บอกเท่าที่บอกได้

“แล้วเจอหรือยัง”

“ยังค่ะ หนูนะทั้งส่องทั้งไถในเฟซรุ่นพี่ก็ยังไม่เจอร่องรอยเลย”

“หึหึ เดี๋ยวก็เจอเองแหละ พรุ่งนี้ไม่มีเรียนใช่ไหม” พี่วินถาม ฉันพยักหน้าหงึกหงักมือและสายตาจับจ้องที่โทรศัพท์ตัวเอง

“พรุ่งนี้ตอนเย็นไปทานข้าวกันไหม?” ชวนทานข้าว?

“เอ่อ...”

“เอาไปคิดก่อนก็ได้เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้พี่จะโทรหาแล้วกัน พี่เรียนเสร็จค่ำ”

“ค่ะ” พยักหน้ารับคำหน้าเอ๋อๆ คือ? ทำไมเขาไม่ไปกับเพื่อนหรือไม่ก็แฟนพี่เขาล่ะ ฉันลอบมองพี่วินอย่างไม่เข้าใจ จนเมื่อเราถึงคอนโดเมื่อเดินเข้าไปในลิฟต์และกดชั้นที่ตัวเองอยู่พี่วินก็ยังยืนนิ่ง

“พี่วินชั้นไหนคะ”

“ชั้นเดียวกับเรา” ความรู้ใหม่ พี่วินอยู่ชั้นเดียวกับฉันด้วย

“อ๋อ ค่ะ”

“อาบน้ำเสร็จแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ”

พี่วินกระซิบบอกเสียงนุ่ม เมื่อฉันหยุดยืนอยู่หน้าห้องตัวเองแต่ไม่มีอะไรน่าตกใจเท่ากับห้องของพี่วินอยู่ตรงข้ามฉัน!!

Winter FC

2 hrs

บอกทีว่านั่นคือพี่วินขวัญใจสาวๆทั่วมหาลัย บอกบุญหน่อยว่าฮีไปทำอะไรมาทำไมจ้องโทรศัพท์แล้วยิ้มแบบนั้น!

ในโทรศัพท์มีอะไรคะบอกที

(รูปวินก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มีรอยยิ้มติดมุมปาก)

6.4k like 457 comment

Xx xx หนึ่งในร้านรูปที่พี่วินยิ้ม

Xx xx ละลายแล้ว

Xx xx คนในโทรศัพท์คงสำคัญนะคะ เล่นไปยิ้มไปแบบนั้น

ช่อฟ้า ช่อระดา เพิ่งรู้ว่าเพื่อนตัวเองบ้า

ณนนท์ อาสารักษ์ อยากแท็กคนในโทรศัพท์มาดูสภาพมันตอนคุยกับเขาจัง

เกรท ที่แปลว่าดี แท็กเลยๆ

ผลไม้รูปดาว ถ้าพวกมึงแท็กน้องคงโดนแฟนคลับวินมันไปถล่มแน่

WINTER HAEMAN อย่าแกล้ง!

​