ตอนที่ 4
2204 Words
4
บีวายและเพื่อนๆ ที่เริ่มฟื้นคืนสภาพหลังจากกินต้มยำฝีมือมู่หลานแล้วพากันออกจากห้องสภาเพื่อไปเดินตรวจโรงเรียนตามปกติ ก่อนที่บีเอ็มจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่มุมตึก
“นั่น...คนหรือเปล่าวะ -*-“ บีเอ็มชี้ให้ทุกคนดูที่มุมตึก ซึ่งมีใครบางคนนั่งอยู่โดยที่บนหัวมีถังน้ำใบใหญ่ครอบไว้ และตัวก็เปียกปอนไปด้วยน้ำ
“ผู้หญิงนี่หว่า!” บีไอตะโกนอย่างตกใจ ก่อนที่ทั้งห้าคนจะวิ่งไปที่ผู้หญิงคนนั้น พวกเขาไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น
“เป็นอะไร =_=” บีวายเอ่ยถามเป็นคนแรก ก่อนจะนั่งยองลงตรงหน้าแล้วค่อยๆ เอาถังที่ครอบเธออยู่ออก และทันทีที่เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน พวกเขาทั้งหมดก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ สภาพของเธอยับเยินไม่มีชิ้นดี และมีบาดแผลเต็มตัว
“มู่หลาน!” บีไอและคนอื่นๆ รีบลงไปนั่งยองๆ ล้อมเธอเอาไว้ มู่หลานค่อยๆ เงยหน้ามองพวกเขาทีละคนทั้งน้ำตา รู้สึกดีใจที่มีคนมาช่วยเธอแล้ว
“รุ่นพี่...” สายตาของเธอไปหยุดที่บีวาย เขามองเธอกลับด้วยแววตางุนงง ทั้งที่ภายในใจเดือดพล่านเมื่อเห็นสภาพของเธอ
“ใครทำเธอ” บีโอกดเสียงต่ำถาม เขาจ้องมองใบหน้าเธอที่มีรอยแดงจากการถูกตบ และรอยแผลที่เกิดจากรอยเล็บด้วยอารมณ์คุกรุ่น แต่มู่หลานกลับส่ายหน้าก่อนจะฟุบหน้าลงกับเข่า เธออายเหลือเกินที่บีวายต้องมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้
“ทำกันขนาดนี้เลยเหรอวะ!” บีเอ็มสบถอย่างโมโห ก่อนจะมองมู่หลานด้วยความสงสาร เธอดูตัวเล็กลงกว่าเดิมทั้งที่ปกติก็ตัวเล็กอยู่แล้ว ใบหน้าของเธอไม่เหมาะกับน้ำตาสักนิดเดียว
พรึ่บ!
“พายัยนี่ไปที่ห้อง ฉันจะไปเดินตรวจโรงเรียนต่อ” บีวายถอดเสื้อสูทของตัวเองคลุมตัวมู่หลานไว้ ก่อนจะหันไปสั่งบีไอแล้วเดินลงจากตึกเรียนไป มู่หลานมองตามเขาทั้งที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
“ไปล้างตัวเปลี่ยนชุดที่ห้องสภาก่อนนะ”
บีไอค่อยๆ พยุงตัวมู่หลานที่ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดขึ้นแล้วพาเดินกลับไปที่ห้องสภา โดยมีอีกสามคนที่เหลือเดินตามไปติดๆ
บีวายเดินตรงไปที่ห้องเรียน ม.4/10 ที่มีแก๊งสามสาวสุดซ่าส์ซึ่งประกาศตัวเป็นแฟนคลับของเขาตั้งแต่เข้ามาเรียนชั้น ม.1 เรียนอยู่ เขาตรงดิ่งเข้าหาพวกเธอทั้งสามคนที่นั่งแต่งหน้าไปหัวเราะไปอย่างสะใจที่ได้แกล้งมู่หลาน
“ป่านนี้คงร้องไห้และตัดใจที่จะจีบรุ่นพี่บีวายของพวกเราไปแล้วล่ะ” ญาญ่า...หัวหน้าแก๊งสุดเปรี้ยวเอ่ยขึ้นอย่างสะใจ ก่อนจะทาปากด้วยลิปสติกสีแดงแจ๊ดตามแบบฉบับของสาวเปรี้ยว
“สะใจเป็นบ้าเลยอ่ะ สมน้ำหน้า ใครที่บังอาจมายุ่งกับรุ่นพี่บีวายของพวกเราก็ต้องเจอแบบนี้แหละ” ซูซี่...ลูกน้องและเพื่อนสนิทที่กำลังเติมหน้าอยู่เอ่ยขึ้น
“หวังว่าคงจะเข็ดแล้วยอมลาออกไปแต่โดยดีนะ” ชารอน...สาวลูกครึ่งรูปร่างค่อนข้างอวบพอสมควรพูดต่อ ก่อนที่ทั้งสามคนจะหัวเราะร่าอย่างมีความสุข
“สนุกมากเหรอที่ได้รังแกคนอื่นขนาดนั้นน่ะ” เสียงเย็นๆ ถามขึ้น คนอื่นๆ ที่หันมาเห็นบีวายต่างก็เดินไปรวมตัวกันที่หลังห้อง เว้นแต่สามสาวที่ไม่รู้ถึงการปรากฏตัวขึ้นของเขาจึงยังคงนั่งแต่งหน้าต่อไป
“ก็ใช่น่ะสิ ยัยนั่นคงคิดว่าตัวเองสวยน่ารักซะเต็มประดา ฮึ! ตอนนี้ก็เป็นแค่แม่ตุ๊กตาเน่าตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ!” ญาญ่าตอบด้วยสีหน้าสะใจไร้ความรู้สึกผิด
“งั้นเหรอ...”
“ก็ใช่น่ะสิ! สมน้ำหน้ามัน เฮอะ!”
“ฉันช่วยแต่งหน้าให้เอามั้ย” เสียงเย็นถามต่อ ก่อนจะหยิบลิปสติกสีแดงที่ญาญ่าเพิ่งทาเสร็จมาถือไว้
“นี่อะไรของนาย! ระ...รุ่นพี่บีวาย!”
ญาญ่าเบิกตากว้างอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าผู้ชายที่เธอแอบคลั่งมาตลอดจะมายืนอยู่ตรงหน้า บีวายแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็นก่อนจะก้มหน้าลงไปหาเธอ จนใบหน้าห่างกันเพียงคืบเดียว ทำเอาสามสาวใจเต้นแทบระเบิด
“ให้ฉันแต่งหน้าให้มั้ย” บีวายถามซ้ำอีกครั้ง ซึ่งสามสาวก็พยักแต่โดยดี พวกเธอถูกมนต์สะกดของบีวายครอบงำเข้าซะแล้ว
“พวกนายน่ะ...เอาเชือกตรงนั้นมามัดสามคนนี้ไว้” บีวายหันไปสั่งกลุ่มเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่หลังห้อง พวกเขาพยักหน้าแล้วรีบเอาเชือกมามัดสามสาวไว้กับเก้าอี้จนขยับไปไหนไม่ได้ทันที
“รุ่นพี่จะทำอะไรน่ะค่ะ!” สามสาวถามพร้อมกันอย่างตกใจ เมื่อเริ่มรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา ภาพเทพบุตรเมื่อสักครู่หายไปในบัดดล
“ฉันก็กำลังจะแต่งหน้าให้พวกเธอไง สวยนักไม่ใช่เหรอ...”
“เอ๊ะ! นะ...นั่นรุ่นพี่จะทำอะไรน่ะคะ ไม่นะ อ๊ายยยยยยยยยย!”
........................
................
.........
“ฮือๆๆๆ รุ่นพี่ใจร้ายที่สุดเลย ทำไมทำกับญาญ่าแบบนี้ล่ะคะ TOT” ญาญ่าร้องไห้จ้าเมื่อบีวายเอากระจกมาให้เธอส่องดูสภาพใบหน้าตัวเองที่เละไม่มีชิ้นดี ตาก็ถูกแต่งเป็นสีม่วงอมเขียว ใบหน้าของพวกเธอทั้งสามคนดูช้ำเลือดช้ำหนอง เหมือนศพคนตายมากกว่ามนุษย์ที่ยังมีชีวิต
“นั่นสิคะ ทำไมรุ่นพี่ทำกับซูซี่แบบนี้ ฮือๆๆๆ”
“นี่เป็นแค่การเตือนครั้งแรกเท่านั้นนะ ถ้าพวกเธอยังขืนไประรานมู่หลานหรือผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ข้องเกี่ยวกับฉันอีก พวกเธอโดนมากกว่านี้แน่” บีวายพูดเสียงเย็น ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป
“ทำไมรุ่นพี่ต้องเดือดร้อนด้วยล่ะคะ หรือว่า...รุ่นพี่ชอบยัยมู่หลานนั่น!”
คำพูดของชารอนทำให้บีวายชะงักไป เขาหันกลับมาหาพวกเธอทั้งสามคนช้าๆ ด้วยสายตาน่ากลัว
“อย่ามาจุ้น...”
สิ้นคำพูดที่แสนเย่อหยิ่ง บีวายก็หันหลังเดินกลับไป โดยไม่แคร์เสียงร้องไห้ของสามสาวที่ดังก้องไปทั่วทั้งห้องเรียน
“ให้ตายสิ เธอจำไม่ได้เหรอว่าใครทำกับเธอถึงขนาดนี้น่ะ” พี่บีไอถามขณะที่กำลังนั่งทำแผลให้ฉันอยู่
“ไม่ใช่จำไม่ได้หรอกค่ะ แต่ฉันไม่รู้จักพวกเธอ”
“หา?” รุ่นพี่ทั้งสี่คนร้องเสียงหลง ก่อนที่พี่บีเอ็มจะมานั่งลงข้างๆ ฉัน
“เขาทำร้ายเธอ โดยที่ไม่รู้จักเธอเนี่ยนะ?”
“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ บางที...ฉันอาจจะทำอะไรให้พวกเธอไม่พอใจ โดยที่ฉันไม่รู้ตัวก็ได้” ฉันตอบ พอคิดถึงเหตุการณ์นั้นก็ยังกลัวไม่หาย ที่นอร์ก้า...ฉันไม่เคยโดนใครทำแบบนี้มาก่อน ทำไมที่โรงเรียนนี้ถึงมีคนใจร้ายเยอะนักนะ...
“พวกเธอ? หลายคนเหรอ” พี่บีเอถามเสียงขรึม ฉันพยักหน้าก่อนจะชูนิ้วขึ้นสามนิ้ว
“สามคนค่ะ”
“สามรุมหนึ่ง? ทุเรศชะมัด!” พี่บีโอสบถเสียงกร้าว ฉันได้แต่ก้มหน้าลงเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“ถ้าสามคน ฉันว่าฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าใคร” พี่บีไอพูดขึ้นหลังจากลงมือแปะปลาสเตอร์อันสุดที่หางคิ้วให้ฉัน ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่บีโอและพี่บีเอที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ใครวะ?” ทั้งสามคนถามพร้อมกัน
“แก๊งแม่สามสาวสุดซ่าส์นั่นไง”
“แฟนคลับไอ้บีวายน่ะนะ?” พี่บีเอ็มถามเสียงสูง พี่บีไอพยักหน้ารับอย่างมั่นใจ
สามคนนั้นคือคนที่ชอบเจ้าชายงั้นเหรอ หรือว่าที่พวกเธอโกรธฉันเป็นเพราะฉันเองก็ชอบเจ้าชายเหมือนกัน งั้นฉันก็ผิดจริงๆ สินะ
“งั้นก็พอจะรู้สาเหตุแล้วล่ะ” พี่บีเอพูดขึ้น ทั้งสามคนพยักหน้ารับ นี่พวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกัน? เรื่องของฉันหรือเปล่า หรือว่าพวกเขาเปลี่ยนเรื่องคุยกันแล้ว
“จำไว้นะมู่หลาน ต่อจากนี้ไปถ้ามีใครมารังแกเธออีก เธอต้องโต้กลับ ต่อยจมูกพวกมันไปเลย! เสร็จแล้วก็มาบอกพวกฉัน เข้าใจมั้ย”
ฉันส่ายหน้า สิ่งที่พี่บีโอพูดคือสิ่งที่เสด็จแม่ไม่เคยสอนฉันมาก่อน เสด็จแม่บอกแค่ว่า ถ้าเราจะขึ้นปกครองประเทศ สิ่งแรกที่ต้องทำให้ได้ก็คืออดทน เพราะฉะนั้น...ฉันก็ต้องทน!
“ฉันทนได้ค่ะ สามคนนั้นก็ชอบรุ่นพี่เขาเหมือนกัน ฉันเข้าใจค่ะ”
“นี่เธอจะนางเอกเกินไปหรือเปล่า หา!” พี่บีโอตวาดเสียงดังลั่น ฉันก้มหน้างุดอย่างกลัวๆ
“ไม่เอาน่า แกหัดใจเย็นๆ บ้างสิ -_-“ พี่บีเอปรามเสียงดุ
“เรื่องบางเรื่อง คนเราก็ไม่จำเป็นต้องอดทนนะคะมู่หลาน” พี่บีไอบอกพร้อมรอยยิ้ม ทุกครั้งที่พี่บีไอยิ้มให้...ฉันเป็นต้องรู้สึกดีขึ้นทุกที เป็นเรื่องที่มหัศจรรย์มากเลย
“แต่ทุกคนควรอยู่กันอย่างให้อภัยไม่ใช่เหรอคะ ฉันไม่อยากให้ใครโกรธหรือเกลียดฉัน และฉันก็ไม่อยากโกรธใคร เพราะคนที่ต้องมานั่งฟุ้งซ่านจะกลายเป็นฉันเอง ถ้าเรานิ่ง พวกเธออาจจะเลิกราไปเอง”
“สาธุ” พี่บีเอ็มและพี่บีโอพูดขึ้นพร้อมกันพลางยกมือไหว้ขึ้นเหนือหัว
“สะ...สาธุ? คืออะไรเหรอคะ?”
“สาธุคือการไหว้และพูดหลังจากมีคนให้พรหรือฟังพระเทศน์จบอะไรทำนองนั้นน่ะค่ะ” พี่บีไอตอบ ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะเอ่ยถามอีกคำถาม
“แล้วพระเทศน์คืออะไรเหรอคะ?”
“=___=;;;”
ที่สนามบอลหลังโรงเรียน
“หาตั้งนาน ที่แท้ก็มาอยู่นี่เอง” บีไอทัก ก่อนที่ทั้งสี่คนจะเดินไปนั่งเรียงต่อจากบีวายที่มาหลบอ่านหนังสืออยู่ที่นี่เพราะช่วงบ่ายจะไม่ค่อยมีคน
“มีอะไร =_=”
“อย่ามาทำเสียงหยิ่งกับเพื่อนสิไอ้ขี้เก๊ก >_<” บีเอ็มตบหัวเขาอย่างหมั่นไส้ ข้อหาทำหยิ่งใส่เพื่อนสนิท บีวายเงยหน้ามองเขาอย่างคาดโทษที่บีเอ็มบังอาจมาทำผมเขาเสียทรง
“เมื่อกี้...พวกฉันไปที่ห้อง ม.4/10 มา” บีเอพูดขึ้น บีวายหันไปมองหน้าเขาอย่างตกใจ ก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
“แล้วมาบอกฉันทำไม”
“ยัยสามสาวสุดซ่าส์พวกนั้นบอกว่าแกบุกไปรังแกพวกเธอถึงห้อง” บีโอบอกพลางยิ้มอย่างรู้ทัน แต่บีวายก็ยังแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“บอกพวกฉันมานะเว้ย แกไปเอาคืนให้น้องมู่หลานใช่มั้ยวะ”
บีวายเงยหน้าขึ้นมองบีไอทันทีที่เขาถามจบ ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่ลดละ สายตาคาดคั้นเอาคำตอบจากบีไอทำให้บีวายหัวเสียไม่น้อย
“ฉันก็แค่ลงโทษนักเรียนที่ทำผิด ตามกฎของโรงเรียนฉันก็มีสิทธิ์อยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลก”
“อ้อเหรออออ~” บีเอ็มลากเสียงยาว พวกเขารู้จักนิสัยเพื่อนคนนี้ดี นอกจากจะขี้เก๊กแล้วก็ยังหยิ่งในศักดิ์ศรี ที่สำคัญคือวางฟอร์มเก่งที่หนึ่งในกลุ่มอีกต่างหาก!
“ฉันว่า...เด็กนั่นก็ไม่เลวนะ ถึงจะดูหงิมๆ แต่ก็ความอดทนสูง ถึงได้ทนรักผู้ชายนิสัยแย่ๆ แบบแกได้ น่าทึ่งว่ะ!” บีโอพูดออกมาจากใจจริง เขายังเคยคิดเลยว่าชาตินี้จะมีใครมาหลงรักเพื่อนนิสัยเสียของเขาและลงทุนทำให้ถึงขนาดนี้มั้ย อย่างมากก็คงจะมีแต่ผู้หญิงตามกรี๊ดไปวันๆ เพราะเพื่อนเขาหล่อ อย่างกลุ่มสามสาวสุดซ่าส์ที่ดีแต่หาเรื่องคนอื่นไปวันๆ นั่น
“ปากวอนมีเรื่องแล้วไง =_=” บีวายหันไปด่าหน้านิ่ง แต่บีโอกลับยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน
“งั้นแกจำคำของแกไว้เลยนะเว้ย ว่าแกจะไม่มีวันสนใจน้องมู่หลาน”
บีวายไม่ตอบคำถามของบีเอ็ม เขาเปิดหนังสือหน้าต่อไปอ่านท่ามกลางสายตามีเลศนัยของเพื่อนๆ ทั้งสี่คนที่จ้องมา กับความคิดประหลาดๆ ของบีเอ็มที่อยากจะเชียร์ให้มู่หลานเอาชนะใจบีวายได้สำเร็จ!
- Writer
