บทที่ 7
หมายตา (1)
หลิวเฉินคังนอนกางแขนขาด้วยกายเปล่าเปลือย ร่างกายคล้ายอ่อนกำลังจนแทบขยับไม่ได้ เหลือเพียงแรงอันน้อยนิดที่ใช้หายใจหอบบนเตียงนุ่ม หางตาคมมองไปยังแผ่นหลังบางที่ถือกระดาษสัญญาวิ่งออกจากห้องนอนเขาออกไปด้วยท่าทางสดใสแล้วขบกรามแน่น
สองชั่วยามก่อนหน้านี้สาวใช้แซ่ลู่นางมาขอให้เขาลงตราประทับในสัญญาให้นางอีกครั้ง ตัวเขาจึงคิดเอาคืนที่เมื่อคืนนางให้เขาปรนเปรอนางราวเขาเป็นนายโลมแห่งหอมังกรดำ คิดไม่ถึงเพียงเริ่มต้นในครึ่งชั่วยามแรกนางก็ใช้ปากเล็กๆ ของนางจัดการเขาไปถึงสี่รอบตัดกำลังเขาไปเกือบครึ่งหนึ่ง จากนั้นนางก็เรียกร้องพร้อมกับกดหัวเขาให้เขาปรนเปรอนางอีกร่วมครึ่งชั่วยามจนเขาสิ้นแรงลงนอนหายใจเหนื่อย ไม่คิดว่านางกลับไม่ยอมหยุดมือตวัดขาเรียวเล็กของนางขึ้นนั่งทาบบนเอวหนาของเขา
“คุณชายท่านหมดแรงแล้ว เช่นนั้นก็นอนเฉยๆ เถิดเจ้าค่ะข้ารับรองว่าไม่ครบสองชั่วยามข้าจะไม่ก้าวเท้าลงจากเตียงท่
