บทที่18
พวกข้าล้วนแซ่หลิว (2)
เช้าวันถัดมาลู่ฟางเหนียงตื่นแต่เช้าเพื่อมาดูแลคุณชายสามหลิวเฉินเลี่ยง ทั้งเปลี่ยนผ้าพันแผล ใส่ยา ป้อนยาให้เขาด้วยความใส่ใจ หลิวเฉินเลี่ยงที่ปกติเกลียดชังการดื่มยาเป็นที่สุด ทว่ายามที่ลู่ฟางเหนียงยื่นถ้วยยามาให้เขาก็รับมาดื่มด้วยความรวดเร็วและยินดี
"ข้าบอกให้หรงหรงเตรียมยาไว้ให้ท่านแล้ว ตอนกลางวันอย่าได้ลืมกินนะเจ้าคะ"
"ย่อมเชื่อฟังเจ้า"
ลู่ฟางเหนียงยิ้มกว้างมองคนว่าง่ายตรงหน้าแล้วผูกปมผ้าพันแผลอย่างเบามือ
“แผลท่านเริ่มสมานแล้ว อีกสองวันก็มิต้องดื่มยาทำแผลอีก”
หลิวเฉินเลี่ยงได้ยินว่าต่อไปจะไม่ไปต้องดื่มยาขมวันละสามเวลาอีกก็ยิ้มกว้าง หมุนกายหันมาสบแววตาหวานกลมของนางด้วยความยินดี เพียงแต่ยามที่ได้ยินนางเอ่ยประโยคถัดมาเขาก็รู้สึกคล้ายลมหายใจถูกดึงหายไป รอยยิ้มบนใบหน้าพลันจางหาย
“คราวนี้ท่านก็สามารถกลับบ้านได้โดยไม่ต้องกลัวฮูหยินหลิวกังวลอีก”
กลับบ้าน นางก
