เหมันต์คล้องใจ

อนุหลิน

" คุณหนู ฮูหยินเจ้าคะ นายท่านเจ้าคะ คุณหนูฟื้นแล้วเจ้าค่ะ " สาวใช้นางหนึ่งวิ่งออกไปเรียกนายท่านเมิ่งซีซวนกับฮูหยินเมิ่งเจียอีให้รีบเข้ามาดูบุตรสาวเพียงคนเดียวที่นอนหลับไม่ได้สติจากอาการป่วยมาหลายวันแล้ว

หลังจากนีน่าลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับสถานที่ที่แปลกตาและไม่คุ้นชิน เธอมองไปรอบ ๆ บริเวณห้องพร้อมกับเริ่มทบทวนเรื่องราวของเมิ่งหลี่น่าที่อยู่ในหัวของเธอ

' นายหญิงท่านได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่ขอรับ ทดสอบระบบ ทดสอบระบบ '

( ต่อไปนี่จะเรียกนีน่าว่า"หลี่น่า"แล้วนะคะ )

" นี่เจ้าพูดได้ด้วยหรอเนี๊ย สุดยอดเจ๋งมาก " หลี่น่ามองหาต้นเสียงก่อนจะเห็นแมวที่ชายชรามอบให้กับเธอหลี่น่าเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น

'นายหญิงท่านควรระวังคำพูดด้วยนะขอรับ ที่นี่ไม่ใช่ยุคสมัยที่ท่านจากมา ท่านควรรีบทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ได้แล้วนะขอรับ ประเดี๋ยวก็จะมีคนเข้ามาแล้ว และที่สำคัญนายหญิงสามารถสื่อสารกับข้าได้โดยใช้กระแสจิต'

แมวตัวอ้วนที่เป็นสัตว์วิเศษพูดจบก็เดินไปอยู่ที่ผนังข้างห้องเพื่อหลบทางผู้ที่กำลังเดินเข้ามา

" ขอบใจเจ้ามาก ไว้เราค่อยคุยกัน " หลี่น่ามีเวลาเพียงไม่กี่นาทีเพื่อคิดทบทวนคำพูดที่เจ้าของร่างเคยใช้กับบิดามารดาเพื่อเตรียมตัวเผชิญหน้ากับสิ่งที่นางต้องเจอจากนี้ไป

" หลี่น่าลูกพ่อ เจ้าเป็นเช่นไรบ้างรู้หรือไม่ว่าพ่อเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน " เมิ่งซีซวนเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง

" หลี่น่าเหตุใดลูกจึงนิ่งเงียบเช่นนี้เล่า แม่จะให้คนไปตามหมอมาตรวจเจ้าอีกรอบดีหรือไม่ " ฮูหยินเมิ่งเจียอีเห็นท่าทางแปลก ๆ ของบุตรสาวก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมา

" มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่ เอ่อ ลูกนอนพักสักหน่อยก็ดีขึ้นเจ้าค่ะ " หลี่น่าพยายามหาทางหลีกเลี่ยงการอยู่กับทุกคนก่อนที่นางจะหลุดทำอะไรแปลกตาออกมา

" หลี่น่า แม่เล็กต้มยามาให้เจ้าแล้ว ดื่มยาก่อนเร็วเข้าเจ้าจะได้หายเสียที " อนุหลินรีบเดินถือด้วยยาเข้ามาในห้องเพื่อป้อนแก่บุตรสาวเพียงคนเดียวของสามี แต่ดวงตาของนางแฝงแววอำมหิตเอาไว้หลายส่วน

" ยานี่ใครเป็นคนต้ม แล้วใครเป็นคนสั่งให้ซื้อมาหรือเจ้าคะ " หลี่น่ารับถ้วยยามาถือไว้ ทั้งยังทำทีท่าเหมือนจะตักเข้าปาก แต่จริง ๆ แล้วเธอกำลังสูดดมกลิ่นของส่วนผสมต่าง ๆ และกำลังหาตัวคนวางยาเจ้าของร่างนี้ต่างหาก

" แม่เล็กเองจ้ะ แม่เล็กสั่งให้สาวรับใช้ไปซื้อมาต้มให้เจ้าอย่างเช่นทุกวัน อย่างไรเล่าอาหลี่น่า " อนุหลินพูดเสียงอ่อนเสียงหวานเสมือนว่ารักใคร่หลี่น่าประดุจดั่งบุตรสาวของตนเอง

" เช่นนั้นท่านลองกินให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่ " หลี่น่ายื่นถ้วยยาคืนให้อนุหลินด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ต่างกับอนุหลินเมื่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีซีดเผือด ขาทั้งสองข้าถอยหลังเองตามสัญชาตญาณเมื่อเจอภัยอยู่ตรงหน้า

" เอ่อ อาหลี่น่าแม่เล็กกลัวว่าจะเสียของเปล่า ๆ ยานี่ราคาสูงมากเจ้าควรรีบดื่มเสียเถิดจะได้หายขาดจากอาการป่วยโดยเร็ว " อนุหลินพยายามทำใจดีสู้เสือนางยังคงใช้ถ้อยคำอ่อนโยนเช่นเดิมเพื่อตบตาเหมือนที่เคยทำมา

" อนุหลิน ท่านเป็นห่วงข้าหรือไม่กล้ากินยาพิษถ้วยนี้กันแน่!! " หลี่น่าเอ่ยถามขึ้นถามกลับพร้อมกับแสะยิ้มที่มุมปาก หลี่น่ามั่นใจเต็มสิบส่วนว่ายาถ้วยนี้มียาพิษเจือปนมาด้วย ยิ่งเธอต้องตายเพราะยาพิษด้วยแล้วเธอยิ่งไม่มีทางพลาดซ้ำสองอีก

" ยาพิษ!/ยาพิษหรือลูก! " นายท่านเมิ่งและฮูหยินเมิ่งต่างก็ตกใจในสิ่งที่บุตรสาวกล่าวออกมา ทั้งคำพูดที่เกินวัยและยิ้มร้ายบนใบหน้านั่นอีก

" ไม่ใช่นะอาหลี่น่า เจ้าเข้าใจแม่เล็กผิดไปแล้ว แม่ไม่เคยคิดร้ายต่อเจ้าเลย " อนุหลินยังคงปากแข็งอย่างไม่ลดละ

" หากเป็นเช่นที่ท่านว่าท่านกล้าพิสูจน์หรือไม่อนุหลิน หากกล้าก็มารับยาถ้วยนี้ไปดื่มให้หมด ท่านจะได้รู้ว่าความทรมานที่ร่างกายข้าต้องเผชิญมาหลายปีเป็นเช่นไร " หลี่น่าเอ่ยท้าทายทั้งยังยื่นมือข้างหนึ่งไปจับมืออนุหลินมารับถ้วยยาไป

เพล้งงงงงง

" ไม่! ข้าไม่กิน! " อนุหลินรีบโยนถ้วยยาทิ้งอย่างรวดเร็ว เวลานี้ถึงจะต้องสูญเสียทุกอย่างแต่นางก็ต้องรักษาชีวิตเอาไว้ให้ได้

" เจ้า!! เหตุใดเจ้าต้องวางยาลูกข้า เจ้าเองก็รักนางไม่ต่างจากบุตรแท้ ๆ ไม่ใช่หรืออย่างไร " นายท่านเมิ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุร้ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

" หึ! ไหน ๆ ข้าก็ไม่มีอะไรต้องเสียแล้วข้าจะบอกให้ท่านกระจ่างใจนะเจ้าคะท่านพี่ เพราะข้าเกลียดนางอย่างไรเล่า เกลียดทั้งแม่และลูก ท่านไม่เคยสงสัยเลยหรือว่าเหตุใดฮูหยินของท่านจึงไม่สามารถตั้งท้องได้อีก หึ พวกท่านช่างโง่งมยิ่งนักเป็นถึง จิ้นซื่อ ที่ได้เข้าสอบต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าเสียเปล่า " อนุหลินพรั่งพรูออกมาอย่างเย้ยหยัน

เพี๊ยะ!!

" เจ้ากล้ามากที่พูดแบบนี้ เล่าออกมาให้หมดว่าเจ้าทำอะไรกับฮูหยินของข้า " นายท่านเมิ่งที่โมโหจนอดทนต่อไปไม่ไหว ตวัดมือใหญ่ฟาดลงใบหน้าของอนุหลินไปสุดแรง ใบหน้านวลเนียนบวมแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว

" หึ! ยาเถาเหรินอย่างไรเล่าที่ทำให้นางธาตุไฟแตกซ่านจนไม่สามารถมีบุตรให้ท่านอีกได้ ฮ่า ฮ่า ๆ " อนุหลินใช้มือลูบแก้มข้างที่บวมเป่งแล้วระบายความริษยาออกมา แววตาของนางเต็มไปด้วยความสาแก่ใจที่ได้เห็นความเจ็บปวดของทั้งสองแม่ลูก

" เด็ก ๆ จับตัวอนุหลินและคนของนางออกไปขังไว้ที่เรือนหลังเก่าอย่าให้นางหลุดออกไปไหนได้ รอจนกว่าข้าจะไปจัดการนางด้วยตัวเอง "

นายท่านเมิ่งลั่นวาจาออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แววตาของเขาฉายความเจ็บปวดออกมาหลายส่วน ทั้งความเสียใจและความรู้สึกผิดที่มีต่อบุตรสาวและภรรยาถาโถมเข้ามาจนเขาทรงตัวไม่อยู่

" ท่านพี่! /ท่านพ่อ! " เมิ่งหลี่น่าและฮูหยินเมิ่งเจียอีรีบรุดเข้าไปประคองนายท่านเมิ่งที่นั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าสตรีทั้งสอง

" ขอโทษ ฮูหยินข้าขอโทษเจ้าและอาหลี่น่า ที่เอาอสรพิษใจคดเข้ามาเลี้ยงไว้ในเรือน จนมันหันมาแว้งกัดพวกเจ้าทั้งสอง " นายท่านเมิ่งเอ่ยออกมาทั้งน้ำตานองหน้าไม่หยุด

" ท่านพี่อย่าได้โทษตัวเองเลยเจ้าค่ะ น้องเองก็ผิดที่ปล่อยให้นางอยู่ใกล้อาหลี่น่ามากเกินไปจนลูกต้องทรมานมาหลายปี "

เมิ่งเจียอีปลอบใจสามีคู่ทุกข์คู่ยาก เมื่อหลายปีก่อนที่แม่สามีของนางจะจากไป ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นว่าเมิ่งเจียอีกมีเพียงบุตรสาวไม่สามารถมีบุตรชายตามที่นางต้องการได้ นางจึงจัดหาอนุภรรยามาให้บุตรชาย

หากแต่ว่าไม่นานนางก็ล้มป่วยตายจากไปเสียก่อนที่จะได้เห็น ว่าสตรีที่นางหามาเป็นอนุภรรยาของบุตรชายมีจิตใจที่โหดร้ายอำมหิตมากเพียงใด