หล่อนย่นจมูกใส่เขา มองด้วยสายตาขุ่นเคือง ก่อนจะค่อยๆ เอนกายลงนอน เพราะเกรงว่าเตียงจะเสียหายตามที่เขาเตือน
“รวยแล้วยังจะงกอีก คนบ้า”
ไหมแก้วพยายามข่มตาให้หลับ แต่ไม่ว่าจะนับแกะเป็นร้อยตัวซ้ำไปซ้ำมาสักกี่รอบ ตาของหล่อนก็ยังใสแจ๋วอยู่เหมือนดิม
“เฮ้อออ”
หล่อนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง นอนกระสับกระส่ายยุกยิกจนคนที่นอนบนโซฟาต้องเอ่ยเตือนทั้งๆ ที่ไม่ได้ลืมตา
“ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลานอนปกติของคุณ แต่คุณจำเป็นต้องนอน เพราะการขยับไปมาของคุณมันรบกวนการนอนหลับของผม”
“ก็ฉันนอนไม่หลับนี่คะ” หล่อนขยับลุกขึ้นนั่ง และมองไปยังคนที่นอนเหยียดยาวบนโซฟา
ฐิติพัฒน์จำต้องลืมตาขึ้น และเอียงหน้ามามองไหมแก้ว
“ที่คุณนอนไม่หลับ เพราะปกติคุณไม่ได้นอนเวลานี้ หรือว่าเพราะคุณขาดการทำกิจกรรมบางอย่างไปล่ะ”
“นี่... คุณว่าอะไรนะ หมายความว่ายังไง” หล่อนละล่ำละลักถามออกไป ไม่เข้าใจความหมายของเขาเลย
แต่ฐิติพัฒน์ไม่ยอมอธิบายต
