ตอนที่ 8
846 Words
“แกใส่ชุดนี้แล้วสวยมากเลยไหม” รินรดาเอ่ยปากชมเพื่อน หลังจากช่วยเพื่อนรักแต่งเนื้อแต่งตัวเรียร้อยแล้ว
“แกแน่ใจนะว่าไม่ได้ประชดชั้นน่ะริน”
ไหมแก้วจ้องมองภาพของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะมั่นใจในตัวเองนัก
ชุดเดรสผ้าไหมสีชมพูบานฉ่ำ คอบัวแหลมแต่งกระดุมมุกไปถึงช่วงเอว ส่วนกระโปรงยาวเลยหัวเข่าลงมานิดหน่อยเป็นทรงบานจับจีบทวิสรอบตัว
มันเข้ากับหล่อนจริงๆ เหรอ
“ฉันว่า... ตอนนี้ฉันเหมือนคุณหญิงคุณนายไม่มีผิดเลยอะริน”
“เหมือนเจ้าหญิงน้อยๆ แสนสวยของท่านประธานต่างหากล่ะ”
รินรดารีบแก้คำพูดให้ แต่ไหมแก้วกลับไม่ได้คิดแบบนั้น
“ฉันว่า... ให้ฉันใส่ชุดตามที่ฉันชอบดีกว่านะ”
“จะบ้าเหรอไหม ถ้าใส่ชุดแบบที่แกชอบ มีหวังคุณย่าท่านประธานอกแตกตายกันพอดี”
“อ้าว ทำไมต้องอกแตกตายด้วยล่ะ ชุดที่ฉันชอบใส่ก็แค่กระโปรงสั้นๆ เนื้อรัดรูป แต่ก็ไม่ได้โป๊สักหน่อย”
รินรดามองเพื่อนที่พยายามต่อปากต่อคำโต้แย้งอย่างหมั่นไส้
“นี่ถ้าแกยังไม่หยุดนิสัยเถียงคอเป็นเอ็นล่ะก็ ท่านประธานได้ยกเลิกสัญญาแน่”
คนฟังหน้าสลดลงทันที ก่อนจะพูดอ้อมแอ้มออกมา
“ก็ฉัน... แค่บอกเฉยๆ ไม่ได้เถียงสักหน่อย”
รินรดาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหยิบที่กิ๊บติดผมรูปดอกไม้สีขาวมาติดบนเส้นผมของเพื่อนสนิทให้อย่างเบามือ
“ต้องติดด้วยเหรอริน”
“อยู่เฉยๆ นา แล้วก็พยายามทำตัวเป็นหญิงสาวอ่อนหวานเรียบร้อยให้ได้มากที่สุดนะไหม ไม่อย่างนั้นแกชวดเงินหนึ่งล้านบาทแน่นอน”
“ก็เพราะเงินนี่แหละ ฉันเลยต้องยอมทำอะไรที่ไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้น่ะ” ไหมแก้วถอนใจออกมาแรงๆ
“เอาน่ะ ทนแค่ปีเดียว เดี๋ยวแกก็จะมีแต่ความสุขแล้วล่ะ”
“ขอบใจนะริน”
ไหมแก้วจับมือของรินรดาเอาไว้ และบีบเบาๆ
“ขอบใจที่ไม่เคยทิ้งฉันเลย ไม่ว่าฉันจะนิสัยแย่ๆ แค่ไหนก็ตาม”
“ฉันจะทิ้งแกได้ยังไง ในเมื่อเราคบกันมาตั้งแต่อนุบาล แล้วฉันก็รักแกที่สุด”
ไหมแก้วน้ำตาไหลออกมา จนรินรดาต้องรีบคว้ากระดาษทิชชูมาซับให้ด้วยความรีบร้อน
“อย่าร้องไห้เชียวนะ ฉันเพิ่งแต่งหน้าให้แกไป มันจะเลอะมัน”
“ก็คนมันซึ้งนี่นา”
“เอาไว้ซึ้งตอนกลับบ้านแล้วนู้น ดูสิมาสคาร่าเกือบหลุดแล้วเนี้ย”
รินรดาบรรจงซับน้ำตาให้กับเพื่อนรักอย่างเบามือ ไหมแก้วมองเพื่อนด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบใจนะริน”
“ถ้าอยากจะขอบคุณฉันล่ะก็ ช่วยแสดงบทบาทผู้หญิงเรียบร้อยให้แนบเนียนหน่อยนะ เพราะฉันไม่อยากถูกท่านประธานจับได้น่ะ อ้อ แล้วอย่าไปบอกท่านประธานล่ะว่าเราเป็นเพื่อนกันน่ะ ไม่งั้นท่านประธานฆ่าฉันแน่”
“ได้สิ ฉันจะไม่ทำให้แกเดือดร้อนแน่นอนริน”
“ฉันเชื่อว่าคนมีความสามารถแบบแก สามารถแสดงบทบาทสาวเรียบร้อยได้อย่างแน่นอน ไหม”
ไหมแก้วระบายยิ้มออกมา คำพูดของเพื่อนทำให้หล่อนมีกำลังใจมากขึ้นเยอะเลยทีเดียว
“เอาล่ะ แต่งหน้าแต่งตัวเสร็จแล้ว ฉันจะพาแกไปพบท่านประธานที่ห้องทำงานนะ นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว”
“ฉันหวังว่าเจ้านายจอมเย็นชาของแกจะไม่ติอะไรฉันนะ”
ไหมแก้วลุกขึ้นยืน ขณะเดินตามเพื่อนออกไปจากห้องรับรองที่รินรดาใช้เป็นห้องแต่งหน้าแต่งตัวให้กับหล่อน
“ท่านประธานไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”
“แกนี่ก็แก้ตัวแทนเจ้านายอยู่เรื่อยเลยนะ หรือว่าแกแอบคิดอะไรกับเจ้านายอยู่อะริน”
“จะบ้าเหรอไหม ฉันจะไปคิดอะไรกับท่านประธานได้ล่ะ” รินรดาส่ายหน้าพรืดทันที
“ก็เขาหล่อ แถมแกยังทำงาใกล้ชิดเขามานานด้วย มันก็ต้องมีเผลอใจกันบ้างแหละน่ะ”
“ไม่มี ฉันไม่ได้คิดอะไรกับท่านประธานเลย จริงๆ นะ สาบานได้เลยเนี่ย”
ไหมแก้วหัวเราะออกมาด้วยความขบขันกับการปฏิเสธจริงจังของเพื่อน
“งั้นแกชอบใคร”
“ฉันเหรอ...” รินรดาอึกอัก ก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงแข็ง
“ฉันไม่ได้ชอบใครหรอก ไม่มีใครให้ชอบสักหน่อย แกอย่าพูดมาก รีบไปหาท่านประธานเถอะ เดี๋ยวจะชวดเงินนะ”
“แหม พอถูกถามเรื่องหัวใจเข้าหน่อยทำเปลี่ยนเรื่องเชียวนะเพื่อนรัก”
ไหมแก้วแซวเพื่อน จนแก้มของรินรดาแดงระเรื่อ
“แกไม่ต้องมาพูดมากเลย รีบไปเร็วเข้า”
“จ้า ไปแล้วจ้า”
ไหมแก้วหัวเราะร่วน ในขณะที่รินรดาแก้มแดงระเรื่อไม่จาง
- Writer
