ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”
สิ้นเสียงอนุญาตจากคนในห้อง ไหมแก้วก็หมุนลูกบิดประตูและเปิดเข้าไปข้างใน
ฐิติพัฒน์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานเหมือนเดิม แต่สีหน้าของเขาไม่ค่อยหน้าไว้วางใจสักเท่าไหร่
“มี... อะไรเหรอคะคุณอัษ”
หล่อนเดินขาสั่นๆ เข้ามาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขา
“ไปไหนมา”
“อ๋อ ฉันก็ไปเดินเล่น ตามที่คุณบอกเอาไว้ไงคะ ว่าถ้าเบื่อๆ ก็ให้ไปเดินเล่น หรือไปหาอะไรทำ”
“ใช่ ผมบอกแบบนั้น แต่ผมไม่ได้สั่งให้คุณไปคุยกะหนุงกะหนิงกับผู้ชาย”
“คุย... กะหนุงกะหนิงกับผู้ชายเหรอคะ?”
ไหมแก้วพยายามนึกถามสิ่งที่เขาพูด ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาเมื่อนึกได้
“อ๋อ คุณอัษหมายถึงพี่กรกฏเหรอคะ”
“คุณรู้อยู่แก่ใจ อย่ามาถามผม”
ฐิติพัฒน์เหวี่ยงนี่นา หรือว่าเขากำลังไม่พอใจที่เห็นหล่อนคุยกับผู้ชาย
หญิงสาวอดที่จะลอบยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อสมองคิดไปว่าเขาอาจจะหวงหรือถ้าพิเศษหน่อยก็อาจจะหึงหล่อนก็เป็นได้
ต้องแกล้งพูดให้แสดงออกมากว่านี
