“เอ่อ... รอไหมนานไหมคะ” เมื่อเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ หล่อนก็เอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล
“ไม่นานครับ”
เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหันหน้ามาจ้องมองหล่อน มองจนหล่อนรู้สึกเขิน
“หน้า... ไหมมีอะไรติดอยู่เหรอคะ”
“ใช่”
“จริงเหรอคะ มีอะไรติดกันนะ” หล่อนยกสองมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง เพื่อหาสิ่งแปลกปลอมแต่ก็หาไม่พบ
“ไม่เห็นมีเลยค่ะ”
เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ใกล้จนหล่อนได้กลิ่นลมหายใจของเขาเลยทีเดียว
“คุ... คุณอัษ...”
นิ้วยาวของเขาแตะลงมาบนสองแก้มนวล และเลื่อนลงมาหยุดที่ปากนุ่ม
“นี่ไง ความน่ารักติดอยู่เต็มไปหมดเลย”
“...”
ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วยิ่งโตมากขึ้นเมื่อหล่อนเบิกมันจนกว้าง ปากอิ่มที่นิ้วยาวแตะอยู่ก็เผยอออกจากกัน
หล่อนไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ออกมา...
นี่ฐิติพัฒน์กำลังล้อเล่นกับหัวใจของหล่อนอยู่ใช่ไหมเนี่ย
“น่ารักเกินไปแล้วนะ รู้ไหม”
“คุณอัษ...”
หล่อนทำได้แค่เพียงครางเรียกชื่อของเขาได้เท่านั้น
