ฐิติพัฒน์เดินเช็ดผมที่เพิ่งสระออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็ต้องเลิกคิ้วแปลกใจ เมื่อเห็นไหมแก้วนอนคลุมโปง
เขาเดินมาหยุดที่ข้างเตียง และยื่นมือไปดึงผ้าห่มเพื่อให้เห็นใบหน้าของหญิงสาว แต่เจ้าหล่อนเอามือดึงเอาไว้แน่น
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าไหมแก้ว หนาวหรือ”
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่ง่วงนอนมาก ขอตัวนอนก่อนนะคะ”
มุมปากของฐิติพัฒน์ยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มขบขัน เพราะรู้ทันไหมแก้ว
เขาเดินเอาผ้าขนหนูเช็ดผมไปพาดไว้บนพนักโซฟา ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง และหย่อนกายลงนั่ง
ความรู้สึกที่เตียงยุบยวบยาบทำให้คนที่นอนตัวแข็งทื่ออยู่ใต้ผ้าห่มถึงกับหน้าซีดสลับแดงซ่าน
หล่อนไม่กล้าสู้หน้าเขา ไม่กล้าจริงๆ
“ไหมแก้ว เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ”
“ฉันไม่มีอะไรคุยค่ะ ฉันง่วงมากเลย ตาปิดหมดแล้วเนี่ย ว๊ายยยย” หล่อนยังแถไม่จบเลย ผ้าห่มที่ใช้เป็นเกราะกำบังกายก็ถูกกระชากหายไปในพริบตา
“คุณอัษ... เอาผ้าห่มคืนมานะ”
หล่อ
