ฐิติพัฒน์จับหน้าจอแล็ปท็อปให้ปิดลง พร้อมกับจ้องมองไปที่โซฟาตัวยาวที่มีร่างแน่งน้อยของไหมแก้วนอนเหยียดยาวอยู่
รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นที่มุมปากทั้งสองข้าง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินเข้าไปย่อตัวนั่งบนส้นเท้าข้างๆ ร่างของหล่อน
ดวงตาคมกริบเลื่อนมองไปทั่วดวงหน้านวลอย่างพิจารณา ก่อนจะก้มจูบแก้มนวลเบาๆ อย่างอดใจไม่ไหว
คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาพอดี และดวงตาก็สบประสานกัน เสมือนกับเวลาในโลกใบนี้หยุดหมุนไปชั่วขณะ
“ตื่นเสียทีนะ เจ้าหญิงนิทราขี้เซ้า”
แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาหาใกล้ขึ้นอีก พร้อมกับกระซิบเบาๆ ที่ข้างใบหูเล็ก
“กลับบ้านกันเถอะ มืดแล้ว”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง เสน่ห์ของเขากำลังทำให้หล่อนละลาย
“หรือว่าอยากให้ผมรื้อฟื้นความทรงจำเมื่อคืนให้บนโซฟานี้ล่ะ”
“บ้า...!”
หล่อนรีบผุดลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะเขาเลื่อนมือขึ้นมากดบ่าเล็กเอาไว้ พร้อมกับประกบปากลงมาหาอย่างแม่นยำ
“อุ๊บบบ”
เขากำลั
