มือตรีประดับคว้าจับราวบันได พร้อมกับทิ้งร่างพิงอย่างต้องการจะหาที่ยึดเหนี่ยว ก่อนจะส่งเสียงเรียกนิราที่เดินนำ "เธอ.." น้ำเสียงแหบแห้ง "เธอขึ้นลงแบบนี้ ทุกวันเลยเหรอ" ถามอย่างเอาเรื่อง กับสภาพที่พยายามจะทรงตัว
"ค่ะ" เด็กสาวเดินย้อนมาหยุดอยู่เบื้องหน้าตรีประดับ "อีกนิดเดียวจะถึงแล้วค่ะ สู้สู้" พร้อมส่งยิ้มให้ตาหยี
"อืม" บอกแค่นั้น ก่อนจะเดินผ่านนิราไปอย่างไม่สบอารมณ์
โกรธตัวเองที่เรียกร้องขอตามนิราขึ้นมาด้วย นั่นเพราะ ไม่อาจคาดเดาได้ว่าคนขับรถจะถึงเมื่อไหร่ ขาดการติดต่อ และฝนที่โปรยปรายหนักกว่าเก่า การขึ้นมาขออาศัยหลบฝนในห้องเด็กสาว นั้นคงดีกว่ายืนดูเหล่าลูกบ้านขึ้นๆ ลงๆ และดีกว่าการนั่งบริจากเลือดให้ยุง แถมยังเป็นเป้าสายตาของพวกลูกบ้านที่กำลังจะตั้งวงดื่มเหล้า
ซึ่งเธอไม่คิดมาก่อนว่าหอพักหกชั้นนี้จะปราศจากลิฟท์ ไม่อยากจะบ่น แต่เพราะด้วยวัย จึงทำให้เหนื่อยง่ายจนหงุดหงิดตัวเองแทน เพราะมันช
