When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
วายุ Say :: เธอจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน เธอไม่ยอมออกจากห้องมา 2 วันแล้ว แถมไม่ยอมคุยกับผมด้วย ทุกอย่างมันดูแย่ไปหมด เพียงแค่ผมแตะเธอเบาๆ เธอก็สั่นแล้ว ตอนนี้อยากจะกอดเธอยังทำไม่ได้ พอเข้าไปหาทีไรเธอก็เอาแต่เหม่อลอย “วาาา น้องยังไม่ยอมออกมาอีกหรอ” จีที่เวียนมาทำแผลให้ตุ๊กตาของผมทุกวัน เพราะผมเข้าใกล้เธอไม่ได้เลย แม้แต่กับจีเธอยังไม่คุยด้วย “อื้อ แย่เลยล่ะ เหม่ออยู่ตลอด ตอนนี้เราแค่อยากจะรู้ว่าน้องคิดอะไร เรายังทำไม่ได้เลย น้องกลัวเรามากเลยจี” ผมได้แต่นั่งก้มหน้าด้วยอารมณ์หงุดหงิด เพราะผม เพราะผมทั้งนั้น เพราะผมเอง เธอถึงได้เป็นแบบนี้ “น้องอาจจะต้องใช้เวลาในการปรับตัว” “จะใช้เราก็ไม่ได้ว่าไงจี แต่คุยกับเราสิ บอกเราสิ ต้องการอะไร ทำไมไม่บอก!!!” ผมเผลอตะโกนเสียงดังใส่จี อย่างไม่รู้ตัว “วาาาาาา” “ขอโทษนะจี เราขอโทษ ตอนนี้เราอารมณ์ไม่ปกติ” อาจจะเป็นผมด้วย ที่ตอนนี้ไม่อยากคุยกับใคร ผมไม่ชอ