When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เช้าวันถัดมา วายุมาหาจีที่บ้านเหมือนทุกๆ ครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปมากนัก เพราะลมที่พัดมาหาจี ในครั้งนี้ไม่ใช่สายลมเบาๆ ที่พัดผ่าน แต่เป็นเหมือนพายุที่กำลังจะพัดจะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้พังพินาศ เพราะความโกรธที่แสดงให้เห็นชัดอยู่บนใบหน้า “วา ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีเลย มีไรเล่าให้จีฟังได้นะ” จีเดินเข้ามาสัมผัสที่แขนของวายุ เพื่อทำให้คลายความโกรธลง “จีเอาเรื่องของเฟย์ไปเล่าต่อทำไม” “จีก็แค่ระบายให้เป้ฟัง ตามภาษาผู้หญิงที่ทุกข์ใจ” จีพูดออกไปตามตรง โดยที่ไม่ปิดบัง “แล้วทำให้ผู้หญิงอีกคนทุกข์ใจแทนงั้นหรอ ต่อไปเราขอไม่พูดอะไรให้จีฟังอีกแล้ว จีทำเราผิดหวังมาก เรื่องนี้โทษจีคนเดียวก็ไม่ได้ ต้องโทษเราเอง ที่เราให้ความสำคัญกับจีมากเกินไป” แม้เสียงที่เปล่งออกมาจากาปกของวายุ จะเป็นเสียงเรียบๆ แต่มันเหมือนมีดที่กรีดลงบนใจของจี “แล้วจีผิดอะไรอะวา ทำไมวาต้องทำร้ายจี เพราะผู้หญิงอีกคน ที่เพิ่งมา แล้วจีล่