เช้าวันถัดมา
วายุมาหาจีที่บ้านเหมือนทุกๆ ครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปมากนัก เพราะลมที่พัดมาหาจี ในครั้งนี้ไม่ใช่สายลมเบาๆ ที่พัดผ่าน แต่เป็นเหมือนพายุที่กำลังจะพัดจะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้พังพินาศ เพราะความโกรธที่แสดงให้เห็นชัดอยู่บนใบหน้า
“วา ทำไมดูอารมณ์ไม่ดีเลย มีไรเล่าให้จีฟังได้นะ” จีเดินเข้ามาสัมผัสที่แขนของวายุ เพื่อทำให้คลายความโกรธลง
“จีเอาเรื่องของเฟย์ไปเล่าต่อทำไม”
“จีก็แค่ระบายให้เป้ฟัง ตามภาษาผู้หญิงที่ทุกข์ใจ” จีพูดออกไปตามตรง โดยที่ไม่ปิดบัง
“แล้วทำให้ผู้หญิงอีกคนทุกข์ใจแทนงั้นหรอ ต่อไปเราขอไม่พูดอะไรให้จีฟังอีกแล้ว จีทำเราผิดหวังมาก เรื่องนี้โทษจีคนเดียวก็ไม่ได้ ต้องโทษเราเอง ที่เราให้ความสำคัญกับจีมากเกินไป” แม้เสียงที่เปล่งออกมาจากาปกของวายุ จะเป็นเสียงเรียบๆ แต่มันเหมือนมีดที่กรีดลงบนใจของจี
“แล้วจีผิดอะไรอะวา ทำไมวาต้องทำร้ายจี เพราะผู้หญิงอีกคน ที่เพิ่งมา แล้วจีล่
