ระหว่างที่ยืนรอนาง ซ่งฉีหลินจินตนาการฉากพบหน้ากันเป็นร้อยเป็นพัน แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะคิดว่าเป็นเช่นนี้!
เนี่ยซวงเดินผ่านประตูวงจันทร์เข้ามา เขาได้ยินเสียงนางเจื้อยแจ้วมาแต่ไกล หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ แทบจะวิ่งเข้าไปกอดนาง แต่เขาก็บังคับตัวเองให้ยืนอยู่ตรงนั้น
นางช่างงดงามเหลือเกิน สีหน้าเปล่งปลั่งสดใส สองตาแวววาวดูมีความสุข พอเหลือบมาเห็นเขาก็ชะงักไป จากนั้นก็...
นางร้องไห้! น้ำตาไหลรินจากสองตา หยดลงข้างแก้มราวกับเม็ดมุกร่วงหล่น เขากำลังจะเข้าไปกอดนาง แต่นางกลับวิ่งหนี!
เนี่ยซวงก็ไม่รู้เหมือนกันว่านางจะวิ่งหนีเขาทำไม รู้แต่ว่านางตกใจ! ตกใจที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น คนที่นางคิดถึงตลอดเวลา แต่คิดว่าชาตินี้คงจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว
เสี่ยวซานได้แต่มองแผ่นหลังของทั้งสองห่างออกไปไกล บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ทั้งดีใจทั้งตกใจ ท่านแม่ทัพดูไม่ได้โกร
