เนี่ยซวงยังไม่ได้อาบน้ำ เห็นเขากำลังเล่นกับลูกอย่างมีความสุขก็ไม่อยากขัด จึงส่งสายตาให้เสี่ยวซานแล้วลุกขึ้น
ซ่งฉีหลินดูเหมือนจะรู้ตัวจึงลุกขึ้นตาม
"ข้ามาเป็นแขกที่วังอ๋อง นี่ก็ดึกแล้ว ข้าควรจะกลับไปเสียที"
"อืม...ท่านกลับดีๆ"
เนี่ยซวงกล่าวด้วยรอยยิ้ม ซ่งฉีหลินนึกว่านางจะกล่าวรั้งเขาไว้ ก็เป็นสามีภรรยากันมิใช่หรือ เหตุใดต้องให้เขาไปเป็นแขกที่บ้านคนอื่น คิ้วเข้มขมวดนิดๆ ครั้นเหลือบมองนางจึงเห็นว่าดวงตากลมโตคู่นั้นกำลังไหวระริกอย่างขบขัน
นางจงใจแกล้งเขา!
ฮึ่ม! ฝากไว้ก่อนเถอะ เขาคิดในใจอย่างเข่นเขี้ยวก่อนพาร่างสูงใหญ่ออกไปจากห้อง บรรดาแม่นมอุ้มเด็กๆ ไปนอน เนี่ยซวงอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ นึกถึงสีหน้าตอนเขาจะกลับแล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีก
ตาทึ่ม! จะพูดทำไมว่าตัวเองเป็นแขกวังอ๋อง อย่างนี้ก็มีช่องให้นางไล่กลับไปน่ะสิ!
แต่ลึกๆ ในใจนางกลับรู้สึกเอ็นดูเขาเหลือเกิน
อาบน้ำเสร็จแล้วนางก็เข้านอน แต่
