เถ้าแก่เนี้ยสายลุย

2. ร่วมหอ

ตวาดออกไปแล้วก็ได้แต่นิ่งงันทั้งสองฝ่าย

"เอ่อ...จะ..เจ็บ"

เนี่ยซวงได้แต่แก้ตัวด้วยสีหน้าเจื่อนๆ พลางยกมือขึ้นพยายามปัดมือเขาออก สีหน้าของชายหนุ่มเย็นชาราวกับน้ำแข็ง คิ้วเข้มนั่นขมวดเล็กน้อย มือแข็งแรงยังทาบอยู่บนอกนุ่ม มีที่ไหนคืนเข้าหอแตะต้องภรรยาแล้วโดนตะเพิดอย่างนี้บ้าง

เขาไม่พูดอะไร กุมคอระหงของนางกดลงกับหมอน เนี่ยซวงเกือบจะกรีดร้อง นึกว่าเขาจะฆ่านาง แต่แล้วใบหน้าเย็นชาก็โน้มต่ำลงมา

เขากำลังจะจูบนาง...

นางจะทำยังไงดี...เนี่ยซวงคิด

ที่แน่ๆ ร่างนี้ไม่ใช่ของนางเสียหน่อย วิญญาณนางอาจจะแค่หลงทางมา อีกเดี๋ยวก็คงกลับไปได้แล้ว อีกอย่างนี่เป็นคืนมงคลของพวกเขา นางจะมาขัดขวางบุพเพของสองสามีภรรยาได้อย่างไร

แต่..เขาน่ากลัวเกินไปแล้ว! เนี่ยซวงสุดจะกลั้น สายตาของเขาทั้งเย็นเยียบทั้งคมกริบราวกับถูกทิ่มแทงด้วยน้ำแข็ง นางเบือนหน้าหนีพลางกรีดร้องอย่างตกใจ ปากร้อนๆ ของเขาจึงประทับลงบนลำคอของนาง ในชาติก่อนถึงเนี่ยซวงจะอายุยี่สิบแปดแต่นางก็ยังไม่เคยมีแฟน ตั้งแต่เรียนจบก็เอาแต่ทำงาน ขยายกิจการจนได้ขึ้นหน้าปกนิตรสารชั้นนำของประเทศ จะเอาเวลาไหนไปคบกับใครกันล่ะ

ตาเจ้าบ่าวคนนี้ก็ไม่เห็นใจกันบ้าง บุกเข้ามาในห้องหอด้วยท่าทางดุร้ายอย่างนั้น เจ้าสาวคนไหนไม่กลัวก็บ้าแล้ว!

นางฮึดสู้ยกมือขึ้นผลักเขาออก แต่ผู้ชายคนนี้กลับแรงเยอะกว่าที่นางคิด เขาไม่สะดุ้งสะเทือนนิด กลับจับข้อมือนางตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว อีกมือฉีกกระชากชุดแต่งงานสีแดงอย่างป่าเถื่อน

เดี๋ยวก่อน! นี่นางใช่เจ้าสาวของเขาจริงๆ หรอเนี่ย ทำไมเขาถึงไม่อ่อนโยนกับนางสักนิดเลยล่ะ

เนี่ยซวงได้แต่สงสัย นางเพิ่งทะลุมิติมาที่นี่ ยังไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง จะมาถูกคนชั่วข่มเหงง่ายๆ อย่างนี้หรือ

เนื้อตัวของนางเย็นวาบเมื่อไร้อาภรณ์ปกปิด เจ้าบ่าวอยู่ดีๆ ก็ชะงักไป เขากวาดสายตามองเรือนร่างของนางจนเนี่ยซวงหน้าแดง

หึ! ถึงจะไม่ใช่ร่างจริงของนางก็เถอะ ทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน นางจ้องเขาเขม็ง

"ท่านแม่ทัพ...มาพูดจากันดีๆ เถอะ "

มุมปากของเขาเพียงยกขึ้นอย่างเย้ยหยัน มือที่ตรึงนางไว้ไม่ได้คลายออก มิหนำซ้ำเขายังก้มลงมาดูดหน้าอกนาง!

เนี่ยซวงสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ลิ้นของเขา...ลิ้นของเขาช่างร้ายกาจเหลือเกิน มันสากร้อนตวัดยอดถันอ่อนไหวอย่างหยอกเย้า มืออีกข้างของเขาก็ขยำก้อนเนื้อนุ่มอย่างเพลิดเพลิน เขาไม่ได้ดูอารมณ์เสียอีกต่อไปแล้ว แต่กลับดู...เซ็กซี่อย่างน่าประหลาด...

เขาดูดกลืนหน้าอกอิ่มอย่างพอใจแล้วจึงค่อยลากไล้ลิ้นสากลงมาตามร่องสะดือ พอนางขยับกายประท้วง แม่ทัพใจโฉดก็คว้าสายรัดเอวขึ้นมา เนี่ยซวงละล่ำละลักห้าม

"ดะ...เดี๋ยวก่อน ท่านจะทำอะไรน่ะ"

เขาไม่พูดไม่จา โน้มตัวมาทำท่าจะมัดมือนางกับหัวเตียง เนี่ยซวงจึงรีบเอ่ย

"ไม่ต้องๆ ข้าไม่ขัดใจท่าน เรารีบต่อกันเถอะ"

เขามองหน้านางอยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่เอ่ยอะไร นี่คงเป็นบทสนทนาในคืนเข้าหอที่แปลกประหลาดที่สุดกระมัง

หรือว่านางควรจะเงียบๆ กลั้นใจให้มันจบๆ ไปเสียจะได้ไม่มีปัญหา

คิดได้ดังนั้นเนี่ยซวงก็ตั้งใจจะปล่อยตัวปล่อยใจ อย่างไรเสียเขาก็หน้าตาดีขนาดนี้ นางเองก็ไม่ได้ขาดทุนเสียหน่อย ถือว่าได้รับการปรนนิบัติจากชายหนุ่มรูปงามก็แล้วกัน

ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่พอเวลานั้นมาถึงเนี่ยซวงก็อดโอดครวญไม่ได้

มารดามันเถอะ! เจ็บอะไรขนาดนี้!

น้ำตาของนางไหลพราก เขาค้างคาครึ่งๆ กลางๆ อยู่ในตัวนาง ตอนแรกนางยังรู้สึกเคลิบเคลิ้มเหมือนได้เข้าสปา อยู่ดีๆ เขาก็ร้อนแรงขึ้น ทั้งจูบทั้งกัดนางอย่างมีอารมณ์ มือไม้รุ่มร่ามอยู่กับท่อนล่าง ทำเอานางสั่นสะท้านร้องครางอย่างห้ามไม่อยู่

จากนั้นก็...

"โอ้ยยย! เจ็บ! ไม่ไหวแล้ว! หยุดๆๆๆ พอก่อนเถอะ! "

แม้สีหน้าของเขาจะบิดเบี้ยวคล้ายกับทรมาน แต่สายตาที่มองลงมาก็ยังเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด เขาสบถในลำคอ แขนแข็งแรงที่จับเรียวขานางแยกออกเกร็งจนเส้นเอ็นปูดโปนไปหมด เนี่ยซวงหอบหายใจ เจ็บแทบตายอยู่แล้ว น้ำเสียงของเขาที่เอ่ยกับนางเจือความดูแคลน

"ตระกูลเจ้าสอนให้ปรนนิบัติสามีเช่นนี้หรือ"

เนี่ยซวงได้ยินก็หน้าตึงไปทันที ถึงนางจะไม่ใช่เจ้าของร่าง ไม่ใช่คนในยุคสมัยนี้ แต่ก็เข้าใจความนัยในคำพูดเขาเป็นอย่างดี นางจึงสะบัดหน้ามองไปทางอื่น กัดริมฝีปากแน่น สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนจนแทบขาด

เขาเห็นนางหยุดดิ้นรนก็ค่อยๆ เบียดกายเข้ามาจนสุด เนี่ยซวงข่มกลั้นความเจ็บปวดจนเกิดเสียงอึกอักในลำคอ ใบหน้างดงามแดงจัดปกคลุกไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็ก น้ำตาไหลรินอย่างน่าสงสาร นางไม่เคยร้องไห้ด้วยความอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน ต่อให้ยากลำบากเพียงใดนางก็ไม่เคยยอมแพ้ แต่ความเจ็บปวดนี้ยากจะรับไหวจริงๆ ราวกับถูกแทงด้วยดาบทื่อเข้ามาในร่างกาย

เขาครางต่ำ ท่าทางพออกพอใจเป็นอย่างมาก ค่อยๆ ขยับโยกทีละน้อยก่อนที่จะเพิ่มแรงขึ้น เนี่ยซวงตัวสั่น สะโพกก็ถูกเขายึดไว้แน่นจนขยับไม่ได้ เขาตัวใหญ่ออกอย่างนั้นกลับตะโบมเข้าใส่ร่างเล็กๆ ของนางอย่างคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ หญิงสาวร้องไห้จนหมอนเปียกไปหมด ในที่สุดก็กลั้นเสียงร้องไห้ไม่ไหวอีกต่อไป เสียงหวานของนางผสานไปกับเสียงครางอย่างสุขสมของเขา

กว่าเขาจะเสร็จนางก็แทบขาดใจ หญิงสาวร้องไห้จนเจ็บคอแสบตาไปหมด เพิ่งรู้ว่าครั้งแรกจะเจ็บขนาดนี้ จะว่าไปก็ไม่แปลก ร่างนี้คงจะเพิ่งอายุได้สิบห้าสิบหกเท่านั้นเอง ต้องมารองรับตัณหาของคนเจ้าอารมณ์แบบนั้น ช่างน่าสงสารจริงๆ

เขาลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า เอื้อมมือมาคว้าผ้าพรหมจรรย์ที่รองอยู่บนเตียง ทำท่าจะก้าวออกจากห้องหอ เนี่ยซวงรีบพลิกตัวหันหลังให้อย่างไม่ต้องการจะเห็นหน้าเขาอีก แต่แล้วเสียงฝีเท้าที่ไปไกลถึงประตูกลับย้อนกลับมา เนี่ยซวงได้ยินเสียงถอดเสื้อผ้า นางสั่นยะเยือกไปทั้งกาย

"ของสิ่งนี้มอบให้บิดาเจ้าพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย เขาต้องการให้ข้าใช้เวลาอยู่กับเจ้า ข้าก็สงเคราะห์เขาหน่อยก็แล้วกัน"

เนี่ยซวงอยากจะร้องไห้แต่ก็ไร้น้ำตา ได้แต่เหลือกตามองร่างทะมึนทาบทับลงมาอีกครั้ง